Brak odpowiedzi do tego tematu

[maartyna]

Łupież pstry to powierzchowne grzybicze zakażenie skóry objawiające się przebarwieniami lub odbarwieniami na skórze karku, pleców i klatki piersiowej. Zakażenie powoduje grzyb drożdżopodobny - Malassezia furfur.

Drobne białawe lub czerwonobrązowe plamy mogą czasem łuszczyć się na powierzchni. Zmianom towarzyszy świąd, plamy są szczególnie widoczne po opalaniu, gdy kwas azelainowy wytwarzany przez chorobotwórczego grzyba - hamuje powstawanie barwnika w skórze.

Jeśli zauważyłaś/eś charakterystyczne zmiany na skórze udaj się do lekarza. Leczenie polega na zastosowaniu maści przeciwgrzybiczych na zmiany lub jeśli schorzenie jest wyjątkowo rozległe lub nawracajace konieczne może okazać się leczenie preparatami doustnymi. Bardzo ważną rolę pełni również profilaktyka - osoby ze skłonnością do nawrotów łupieżu pstrego powinny stosować szampon przeciwłupieżowy do głowy i ciała z częstotliwością raz na 14-21 dni.




Leczenie łuszczycy polega na zastosowaniu preparatów miejscowo - zewnętrznie i/lub na podawaniu leków działających ogólnoustrojowo - najczęściej doustnych terapeutyków.

Gdy zmiany skórne powstałe na skutek choroby są niewielkie (dotyczą łokci, kolan, okolicy krzyżowej, skóry owłosionej głowy) zalecane jest leczenie miejscowe. Polega ono najpierw na usunięciu łusek pokrywających zmianę skórną za pomocą maści złuszczających - z kwasem salicylowym lub siarką albo oliwki salicylowej. Następny etap to stosowanie preparatów hamujących nadmierny podział komórek naskórka i działających przeciwzapalnie, m.in. cygnoliny, preparatów dziegciowych, kortykosteroidów, pochodnych witaminy D3.

Leczenie ogólne łuszczycy polega na zastosowaniu retinoidów, metotreksatu, hydroksymocznika, cyklosporyny A, sulfasalazyny, ketokonazolu czy kwasu umarowego. Jest wskazane gdy zmiany skórne są trudne do opanowania przez leczenie miejscowe. Najstarszą stosowaną metodą leczniczą jest promieniolecznictwo - fototerapia. W terapii łuszczycy ważna jest również profilaktyka i zapobieganie nawrotom. Każdą infekcję i stan zapalny należy zwalczyć, należy unikać leków powodujących zmiany skórne, zapobiegać nadwadze i stresom. Zalecana jest umiarkowana ekspozycja na promienie słoneczne, eliminacja używek i dieta niskokaloryczna.



Liszajec zakaźny (Impetigo contagiosa) to częste powierzchowne zakażenie bakteryjne skóry. Można je skutecznie wyleczyć stosując się do zaleceń lekarskich oraz przestrzegając podstawowych zasady higieny osobistej.

Choroba objawia się wykwitami skórnymi, pękającymi pęcherzykami wypełnionymi wodnistą cieczą, w których miejscu powstają później nadżerki pokryte strupkami. Schorzenie jest wysoce zakaźne. Liszajec może powstać z przyczyn pierwotnych lub być powikłaniem innych chorób skórnych. Zmiany lokalizują się głównie na twarzy, w okolicy jamy ustnej i nosa, czasem na rękach i szyi.

Czas trwania choroby zależy od zastosowania odpowiedniego leczenia. Szybkie rozpoczęcie terapii eliminuje wykwity w ciągu kilku-kulkunastu dni. Nieleczony proces chorobowy może trwać nawet do kilku tygodni. Leczenie najlepiej poprzedzić badaniem bakteriologicznym. Niewielkie zmiany leczy się miejscowo stosując: aerozole, emulsje, kremy, maści antybiotykowe i środki odkażające. Antybiotyki stosowane miejscowo to m.in.: mupirocyna, bacytracyna, erytromycyna, klindamycyna czy neomycyna. Jeżeli natomiast liszajec spowodował rozległe zmiany należy zastosować leczenie ogólne - antybiotykami doustnymi. Tu lekiem z wyboru jest erytromycyna lub antybiotyki beta-laktamowe oporne na beta-laktamazę. Ważnym elementem leczenia liszajca są okłady odkażające i mechaniczne usuwanie nawarstwionych strupów.