[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]
Zależnie jak interpretować wypowiedź voivod'a, byłem chyba tylko na paru treningach gdzie musiałem na zawołania rozpłąkac się czy roześmiać .
Jakkolwiek skłaniałbym się ku innej odpowiedzi. Istnieje zasada, że techniki można wykonać w trzech czasach. Najkrótszy z nich: katsu-hayabi realizowany jest zanim wyprowadzony zostanie atak). W niektórych szkołach aikido wogóle inicjatywa pochodzi od tori (choć w takim ujęciu tori - biorący nie jest dobrą nazwą
)
tak jest w każdej SW - zrobić jak największe kuku jak najmniej się męcząc
. Nigdy nie chce mi się ćwiczyć, a jednak idę, jeżdżę na każdy trening, przebieram się, wychodzę na tatami i… się tam nie oszczędzam. Przysłowiowa walka „ z własnym sobą”. Mimo, że walka, zwycięstwo oraz ochrona siebie mogą być aspektami tej samej rzeczy, różnica leży w tym, na co bardziej kładziemy akcent. A w naszej zabawie chodzi o to, żeby nie przeceniać umiejętności technicznych, bo techniki to tylko narzędzia do celu, do samodoskonalenia. Żeby za każdym następnym razem zrobić lepiej, szybciej, płynniej – nie od innych, od siebie z wczoraj! Proces ten nie kończy się nigdy. To taka kuźnia jakby, proces pełen pomyłek i błędów. Obserwacja jest kluczem. Nauczyciel nie ma w obowiązku nauczyć, on tylko demonstruje. Słowa mogą kłamać, ciało powie prawdę. To my szukamy, błądzimy, korygujemy. Logiczne (oparte na słowach) uczenie się jest procesem szybkim, krótkim, którego wynikiem jest wiedza – tyle, że płytka. Uczenie się poprzez doświadczanie fizyczne jest wolne, długie – ale daje głębsze zrozumienie zarówno technik, jak i zasad, na których są oparte. Zasady i techniki są ze sobą ściśle powiązane, w sercu każdej techniki leżą podstawowe zasady (Jakie? Był taki wątek niedawno…). Technika jest jak młot wkuwający zasadę w nasze ciało, w naszą świadomość. A jednocześnie - prawda – bez techniki zasady nie mają racji bytu. Można pójść drogą czysto techniczną, ale będzie to zaledwie Bujutsu, na którym to etapie istnieje poważne niebezpieczeństwo „zagubienia drogi”. Mówią, że tylko bardzo nieliczni przekraczają ten, niejasno przecież określony - niektórzy mówią: utopijny – próg. Wielu kończy swój rozwój na ścieżce czy to samozadowolenia, czy to arogancji, czy to w poszukiwaniu i nastawieniu na tzw. skuteczność. 
FaceBook
