Brak odpowiedzi do tego tematu

[Placeck]

W poniższym tekście jest intrygująca mnie informacja.
Zawsze sądziłem, że właśnie tricepsy są partią mięśni która potrzebuje więcej powtózeń aby była dobrze stymulowana.
Tu jest na odwrót







Kształtowanie masy mięśniowej przy rozróżnieniu włókien mięśniowych na szybko kurczliwe typu FT (fast twich) i wolno kurczliwe typu ST( slow twich ) w wewnętrznej budowie mięśnia.



W mięśniach wyróżnia się włókna typu FT i ST. Włókna typu FT są białe i szybciej się kurczą . Jest to związane z aktywnością ATP-azy miofibrylarnej. Włókna typu ST są czerwone , odróżniają się gęstszą siecią oplatających je naczyń włosowatych, większą liczbą mitochondriów oraz większą zawartością mioglobiny, trójglicerydów a także enzymów tlenowych przemian energetycznych. Zawartość enzymów związanych z cyklem glikolitycznym większa jest we włóknach typu FT.

Opisane różnice wskazują , że włókna typu ST są zdolne do wykorzystania procesów tlenowych. Mają większy tak zwany potencjał oksydacyjny niż włókna typu FT. Są one także lepiej zaopatrzone w tlen dzięki lepszemu unaczynieniu i większej zawartości mioglobiny, która ma zdolność wiązania tlenu. Metabolizm włókien mięśniowych typu FT charakteryzuje natomiast większe nasilenie procesów beztlenowych ( glikolitycznych ).

Skutkiem różnic metabolicznych są różnice w szybkości rozwoju zmęczenia oraz charakteru pracy pomiędzy typami włókien. Włókna ST są zdolne do dłuższej pracy niż włókna typu FT.

Jeżeli chodzi o pobudzenie włókien mięśniowych, włókna typu ST pobudzane są przez motoneurony o większych rozmiarach i niskim progu pobudliwości , zaś włókna typu FT przez mniejsze moto -neurony o wysokim progu pobudliwości.


Wskazówki metodyczne


Wykonując ćwiczenia na określoną grupę mięśniową musimy uwzględnić charakter danego mięśnia to znaczy procentowy udział włókien mięśniowych typu ST i FT w mięśniu , aby proporcjonalnie pobudzić oba te typy . Np: chcąc ćwiczyć mięsień łydki ( 80 – 100% ST ) należy stosować od 80 – 100% bodźców o większych rozmiarach , o niskim progu pobudliwości ( długi czas pracy, duża ilość powtórzeń 12- 24 , 2- 3 serie , niewielki ciężar 30 – 60 % ciężaru maksymalnego , przerwy do 1 minuty). Jest to praca o charakterze tlenowym , wykorzystywany jest tutaj potencjał oksydacyjny włókien ST.

Zupełnie inny charakter ma mięsień trójgłowy ramienia. Posiada on 20 – 40 % włókien ST. Wynika z tego , że ma zdecydowanie więcej włókien szybko kurczliwych FT , dlatego do jego pobudzenia trzeba zastosować zupełnie inny bodziec. Musi to być bodziec o wysokim progu pobudliwości ( krótki czas pracy, mała ilość powtórzeń 4 – 6, 3- 5 serii , ale duży ciężar 85 –100% ciężaru maksymalnego). Będzie to praca o charakterze glikolitycznym ( beztlenowym ) , w której rezerwuarem energetycznym będzie ATP , CP- fosfokreatyna , glikogen.

Pracując nad danym mięśniem najpierw należy pobudzić włókna mięśniowe FT, a potem ST (ze względu na materiał energetyczny), to znaczy w ćwiczeniu najpierw wykonujemy serię na włókna FT , a w grupie ćwiczeń , ćwiczenia stymulujące najpierw włókna FT, a potem ST.


włókno mięśniowe
FT ST
1. Bodziec ( ciężar ) 90 – 100 % 30 – 60 %
2. Czas pracy ( ilość powtórzeń ) 4 – 6 12 – 24
( ilość serii ) 3 – 5 2 – 3
3. Czas odpoczynku ( przerwa ) 3 min – 6 min do 1 minuty
4. Materiał energetyczny ATP, CP,glikogen glukoza, tłuszcze
5. Charakter pracy beztlenowy tlenowy



Stosunek przekroju włókien czerwonych ST do ogólnego przekroju włókien mięśniowych.


1. mięśnie łydki 80 – 100% ST

2. mięsień dwugłowy ramienia 50 % ST

3. mięsień trójgłowy ramienia 20 – 40 % ST

4. mięsień czworogłowy uda 55% ST

5. mięśnie klatki piersiowej 45 – 60 % ST

6. mięsień najszerszy grzbietu 55% ST


Są to dane uśrednione.

O składzie włókien mięśniowych decydują względy genetyczne. Mówi się czasem , że „ to urodzony sprinter „ tzn. , że w jego mięśniach nóg jest zdecydowana przewaga włókien szybko kurczliwych białych FT.

W procesie budowania masy mięśniowej uwzględniającym włókna typu ST i FT istnieje większa szansa na szybszy i dokładniejszy rozwój masy mięśniowej. Te zasady należy stosować nie tylko w kulturystyce, ale we wszystkich dyscyplinach sportu.






Piśmiennictwo:

„ Wprowadzenie do fizjologii klinicznej „ Kozłowski S. , Nazar K.
„ Granice przystosowania „ Kozłowski S.