Brak odpowiedzi do tego tematu

[EXPERTO]

Wybór wielkości obciążeą przy kształtowaniu siły jest jednym z głównych zagadnień metodyki jej kształtowania. Rozwiązać prawidłowo ten problem można jedynie rozwijając fizjologiczne właściwości ruchów wykonywanych z różnym napięciem mięśniowym.

Opór zewnętrzny jako obciążenie treningowe stanowi fizjologiczny bodziec o określonej sile. Silniejsze bodźce wywołują bardziej aktywną reakcję, jednak zbyt silne bodźce wywołują reakcje ujemne. Na przykład, przy podnoszeniu mniejszych ciężarów czas, w którym mięsieą znajduje się w stanie napięcia, może być tak krótki, że ćwiczenie prawie nie wpływa na rozwój siły.. Przy średnim napięciu mięśniowym częstotliwość bodźców nie osiąga najwyższych wartości. Aktywność jednostek motorycznych przeważnie jest asynchroniczna, w miarę zmęczenia jedne wyłączają się z pracy, a zamiast nich zaczynają funkcjonować inne. W tym przypadku będzie się doskonalił interwałowy charakter pracy jednostek motorycznych, co może wpływać na wzrost wytrzymałości, ale nie maksymalnej siły. Stąd wniosek, że tylko rozwijanie znacznych napięć prowadzi do rozwoju siły.

Przy podnoszeniu maksymalnego lub submaksymalnego ciężaru przyspieszenie waha się w pobliżu zera, przy tym siłą jest prawie równa ciężarowi podnoszonego ciała. Podnoszeniu ciężaru maksymalnego towarzyszą intensywne impulsy czuciowe. Im intensywnejszy jest proces pobudzenia tym silniej wyrażany jest następujący po nim proces hamowania, tym silniejsza jest faza superkompensacji. Te ogólnofizjologiczne właściwości występują też w procesie kształcenia siły mięśniowej. Jedynie więc w przypadku użycia bodźców odpowiedniej wielkości hamowanie jest wystarczające, aby uwarunkować podniesienie stopnia funkcjonalności. Przy niewielkich obciążeniach siła bodźca jest nieduża, przez co hamowania i faza egzaltacji występują w małym stopniu. Próby trenowania siły mięśniowej bez użycia maksymalnych napięć siłowych są bezowocne. Przy bardzo małych wielkościach napięć może nawet nastąpić spadek siły. U sportowców przyzwyczajonych do znacznych napięć mięśniowych, spadek siły może zaczynać się nawet w przypadku stosowania względnie dużych obciążeą, niższych jednak od zwykłego poziomu.

Wielkość pokonywanego oporu maże być wyższa od startowej, równoważna startowej i niższa od niej .Wybór wielkości i punktu odniesienia (do maksimum możliwości siłowych lub do obciążenia występującego w czasie startu) zależy już od celu pracy i zastosowanej metody. Wpływ wielkości pokonywanego oporu nie jest jednakowy w poszczególnych etapach treningu siłowego. Na etapie ogólnego przygotowania siłowego nie odgrywa on zbyt dużej roli. W procesie specjalnego przygotowania siłowego w każdej dyscyplinie sportu istnieją natomiast specyficzne wymagania określone rodzajem rozwijanej siły specjalnej i złożonością struktury przestrzennej, jak i czasowej wykonywanych form ruchu.

Charakter pracy mięśni. Ogólnie dzieli się pracę mięśniową na dynamiczną i statyczną. W pracy dynamicznej wyróżnia się pracę koncentryczną (moment siły mięśni jest większy od momentu oporu) i ekscentryczną (moment siły jest mniejszy od momentu oporu). W obrębie pracy statycznej wyróżnia się skurcze o charakterze aktywnym (maksymalne statyczne napięcia) i pasywnym (napięcie rozwijane przez mięsieą podczas rozciągania).

Intensywność pojedynczego ćwiczenia. Intensywność pojedynczego ćwiczenia jest wartością rozwijanej mocy. Cel pracy określa charakter stosowanej intensywności. Często element ten utożsamia się z wielkością pokonywanego oporu. Ma to jednak miejsce tylko w przypadku kiedy wielkość oporu zbliżona jest do maksymalnego. Największa możliwość zróżnicowania intensywności zachodzi w ćwiczeniach wykonywanych z małym oporem.

Ilość powtórzeą ćwiczenia. Ilość powtórzeą ćwiczenia w jednej serii zależy od intensywności pojedynczego ćwiczenia. Im większa ilość powtórzeą ćwiczenia, tym mniejsza musi być intensywność ich wykonania.