No tutaj Szczepan to rzeczywiście dałeś do pieca, albo masz jakieś szczególne wyobrażenie pojęcia "samoobrona".Samoobrona to pojecie calkowicie nieobecne w Japonii XIX wieku, kiedy te szkoly powstawaly.
Przede wszystkim podział sztuk walki na "do" i "jutsu" jest zbyt uproszczony aby na tej podstawie wyciągać jakieś kategoryczne wnioski. Systemy walki wręcz w Japonii funkcjonowały pod różnymi nazwami. Jedną z nich jest kumiuchi, w zapisie kanji oznaczającą zarówno walkę wręcz jak i zapasy, albo też wybraną grupę technik ćwiczonych w danej szkole - najczęściej typu zapaśniczego, rozpoczynających się od symetrycznego uchwytu obu walczących ( klinczu ). Kumiuchi dzieliło się na walkę wręcz wywodzącą się wprost z pola bitwy ( uwzględniającą jego realia ) - nazwijmy ją "wojskową", oraz walkę wręcz nie mającą nic wspólnego z wojną - nazwijmy ją "cywilną". Wojskowe kumiuchi nosiło nazwę senjo kumiuchi lub kassen kumiuchi, ale także yoroi kumiuchi i katchu kumiuchi ( od rodzajów zbroi noszonych przez wojowników ).
Cywilne kumiuchi nosiło nazwę heifuku kumiuchi lub suhada kumiuchi i dotyczyło walki w cywilnym ubraniu ( kimonie, hakamie, kamishimo, kataginu, itp ). Style walki określane tymi nazwami powstały przeważnie w okresie Edo i praktykowane były przede wszystkim przez samurajów. W związku z tym, w walce wręcz problemem nadal pozostawała broń noszona za pasem oraz możliwość jej użycia. Jest też oczywiste, że systemy te praktykowane były przede wszystkim w celach zapewnienia sobie bezpieczeństwa, czyli do samoobrony właśnie.
Oprócz samurajskiego jujutsu ( czyli wojskowego/wojennego oraz cywilnego/pokojowego ) istniało też jujutsu dla innych grup społecznych określane mianem shomin yawara lub ippan yawara i zaliczane jest do heifuku kumiuchi. Koncentrowało się na walce bez broni ponieważ chłopom i mieszczanom nie wolno było nosić mieczy. Było proste ( taka japońska krav maga ) ponieważ tylko wojownicy mogli sobie pozwolić na regularny trening. Jak pisze Serge Mol: "Techniki shomin yawara kładły nacisk na samoobronę, np. w czasie napadu na ulicy. Ponieważ mniej w nich było ataku, niż obrony, mówiono o nich po prostu "goshinjutsu" ( sztuka samoobrony )."Także wiek XIX nie jest żadną cenzurą. Gdyby przyjrzeć się wszystkim szkołom jujutsu powstałym w Japonii, to okazuje się, że to same heifuku kumiuchi. Jedynie Takenouchi-ryu ( 1532 ), Enshin-ryu ( 1560-1568 ), Araki-ryu i, może jeszcze, Fukuno-ryu ( pomiędzy 1585 i 1622 r.) powstały pod koniec okresu sengoku ( czyli przed okresem Edo ).
Okres Edo nie jest też cenzurą dla podziału sztuk walki na do i jutsu, a okres Meiji - dla podziału na koryu i gendai. Donn F. Draeger pisze wyraźnie o koryu bujutsu i koryu budo, oraz gendai bujutsu i gendai budo.
Mylisz się. Pojęcie samoobrony we współczesnym tego słowa znaczeniu ( jako prawo do odparcia bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ) pojawiło się w europejskim systemie prawnym już w starożytności. Pisał o nim prawnik Marek Tuliusz Cycero ( 106 - 43 AC ) w przemówieniu w obronie Milona tymi słowami:Te pojecie powstalo na Zachodzi po wplywem rozwoju systemu prawnego po II wojnie swiatowej.
"Est enim ea non scripta sed nata lex, quan non legimus nec dedicimus, sed hausimus et arripuimus, quod vim vi repellere licet" ( istnieje bowiem owo niepisane, lecz wrodzone prawo, którego się nie uczymy ani nie czytamy, ale które przyjmujemy i które akceptujemy, iż siłę siłą odeprzeć wolno ). Teza ta, przyjęta w źródłach prawa rzymskiego ( np. Digestach Justyniana, lata 528-534 ), przetrwała dwa tysiące lat i do dzisiaj jest powoływana dla uzasadnienia prawa do obrony koniecznej.
FaceBook
