99 odpowiedzi w tym temacie

[budo_kurczak]

Dziś usłyszałem w kościele (jak dla mnie) wielką bzdure a mianowicie cyt uwaga " Sztuki walki są złem są wymysłem szatana by kusić i nieprawić chrześcijan..." "każdy przwdziwy chcrześcijanim nie trenuje sztuk walki gdyż łamią one doktryny kościoła..." tyle co pamiętam z tego bo potem żem wyszedł z tego kościoła bo już nie mogłem a jak WY myślicie wydaje mi się że jegomość to tu przesadził jakie jest wasze zdanie na ten tamat?? i sory jesli taki temat już był

[budo_kselos]

Poczytaj PISMO ŚWIĘTE!!

Czy ktoś tam trenuje sztuki walki?
Czyż walka nie została potępiona?
Czy Barabasz jest wzorem do naśladowania???

A co robi uderzony chrześcijanin...???
Dobrze - nadstawia drugi policzek...
...i daje się zamęczyć, modląc się za oprawców...
...a kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie!

[budo_thinspoon]

Zaprawdę, Kselosie, mądre Twe słowa.

Kurczak, sztuki walki, sporty walki to rzeczywiście zło wcielone i uprawianie ich to grzech i ciężki występek przeciw wierze. Ja w ramach pokuty zadręczam się ćwiczeniami fizycznymi. Spróbuj, trochę pomoże.

Czemuż ah czemuż mam taką słabą wolę i nie potrafię z tym skończyć?

[budo____wiesiek_aa_]

Ludzie Takie zachowanie jest poprostu śmieszne Przecież nie uczymy się sztuka walki żeby robić rozróby na ulicy tylko żeby w razie napadu umieć się obronić ( przynajmniej ja tak ćwiczę) A przykładny chrześcijanin dostałby bicie ( o ile w ogóle by przeżył ). Tak wic wg "Kościoła" lepiej dać się zglanować niż kogoś uderzyć... :?

[budo_czarny_tygrys]

Tu chodz o zupełnie coś innego. Nie o to, że walczymy jeden z drugim, kopiąc się i przewracając, ale o to, że wschodnie sztuki walki łączą się nierozerwalnie z wierzeniami i kulturą wschodu. To co dla niektórych jest ćwiczeniami zdrowotnymi (np. joga), lub manifestacją siły (jak np. shaolińskie kung fu) dla innych jest tylko i wyłącznie praktykami religijnymi.

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Tak na marginesie, to tytuł tematu jest skonstruowany troszke debilnie. :wink:

[budo_dymitr]

Bez względu na tytuł. Wypowiedź Ks o której pisze kurczak mnie zafascynowała.
" Sztuki walki są złem są wymysłem szatana by kusić i nieprawić chrześcijan..."
No to wygląda na to, że w Watykanie maja nielichy problem he he, nawet na stronie Stolicy Piotrowej były informacje że Gwardia ćwiczy SW. Należało by odesłać ww Księdza np. na stronkę [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]
jest to strona Pszczyńskiej Akademii Sztuk Walki bardzo katolickiej w wyrazie w której ćwiczy bardzo wielu Księży i wielu jest instruktorami. Zresztą temat rzeka, wieć odezwę sie jak przemyślę. Myślę że argument dot Watykanu jest w stanie wpłynąc na owego Pana dośc skutecznie.
pozdrawiam Dima

[budo_gall]

Nie tylko Pszczynska Akademia. Patrz K.S "serafin" Macka Skupinskiego. Ja tez jestem katolikiem i jakos nie uwazam tego za grzech.Zapytam jeszcze znajomem katechetki. Ale moje zdanie jest takie: jest to grzech jesli uzywasz tego w celu np.bicia innych ludzi, okradania itp. Jesli cwiczysz dla rozwoju ducha,ciala to dlaczego nie. A co do "nastawiania drugiego policzka" to polecam poczytanie czegos takiego jak "Doktryna Wojny Sprawiedliwej". Chrzescijanin ma moralne prawo,a dla mnie to jest obowiazek bronienie i ratowania wlasnego i czyjegos zycia. Nie moze sie wyprzec wiary,ale uciekac i bronic sie moze

Pozdrawiam

[budo_kurczak]

No to się dowiedziałem jeszcze że wystarczy medytować i oddać pokłon mistrzowi by to był "grzech wobec Boga i kościoła" :?

[budo_czarny_tygrys]

Jesli cwiczysz dla rozwoju ducha, ciala to dlaczego nie.

No właśnie z tego co się orientuję, to jest właśnie główny problem. Rozwój ducha za sprawą różnych typów medytacji jest surowo potępiany przez Kościół. Sztuki walki mają swoje korzenie głęboko w Buddyźmie, Konfucjoniźmie, Taoiźmie i cholera wie w czym jeszcze. Same rytuały medytacji, qigongu, reiki itp. to nic i innego jak obce praktyki religijne, które Watykan potępia (nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną :wink: ). Co do rozwoju ciała, jako priorytetu dążenia do doskonałości, to komentarz jest chyba zbędny... Wszyscy wiedzą o co chodzi. Najbardziej pożądana jest asceza :wink: .

Inna sprawa, że "spolszczone" SW nie mają już prawie nic z tych mistycznych praktyk. Chętnie bym wysłuchał opinii osób kompetentnych w tym temacie. Może jest jakiś ksiądz . Nie wstydźcie się, śmiało... :wink:

[budo_kurczak]

jak chcesz Tygrysie to Ci powiem co mi ksiądz powiedział na ten temat podczas mszy (efekty pójścia do kościóła w kimonie ale nie miałem wyboru wtedy bo chatka zamknięta a trening był za 1 godz)

[budo_czarny_tygrys]

Napisz na forum, lub jak się wstydzisz to na PW. Chętnie poczytam... :wink:

[budo_hellfire]

jak chcesz Tygrysie to Ci powiem co mi ksiądz powiedział na ten temat podczas mszy (efekty pójścia do kościóła w kimonie ale nie miałem wyboru wtedy bo chatka zamknięta a trening był za 1 godz)

Napisz...

[budo_kurczak]

nie chce mi sie pisać bo to samo było co na linkach od Tygrysa wejdźcie i zobaczcie

[budo_hellfire]

ale po co się przejmować? Głupi zawsze buyli i zawsze bądą - a my jak w piosence "Róbmy swoje"... :wink:

[budo_wodnik szuwarek]

Dziś usłyszałem w kościele (jak dla mnie) wielką bzdure a mianowicie cyt uwaga " Sztuki walki są złem są wymysłem szatana by kusić i nieprawić chrześcijan..." "każdy przwdziwy chcrześcijanim nie trenuje sztuk walki gdyż łamią one doktryny kościoła..."

rok 1996 Głogów Parada Mistrzów Ju jitsu
wśród organizatorów był biskup..ot tyle w temacie..znam ksiedza- proboszcz parafii Siedlec w Wielkopolsce, niedaleko
Wolsztyna, 3 dan karate shotokan..ot tyle w temacie..

[budo_reven]

A w Nowej Soli mieli kiedyś księdza z danem w... tsunami...

[budo_bara18]

Aja znam księdza co nosi przy sobie pistolet , laptopa i ma nowe ferari.

[budo_skuter69]

Co do" nastawiania drugiego policzka "- to łatwo było głosić takie androny jak sie ma za starego Wszechmogącego Boga. Wiadomo staruszek wyliczy kolesiów na sądzie ostatecznym a co do reszty to nienależy się przejmować bo Harry Potter to też ich wróg . Cóż stare przyzwyczajenia nie umierają nigdy. A może znowy coś by sie spaliło w celu oswiecenia nieśmiertelnej duszy . pozatym katolikom jest wszystko jedno co sie zwalcza czy pali na stosach, poprostu oni potrzebują wroga on ich jednoczy i spędza przed ołtarze.

[budo_marjan]

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

aż mnie ciarki przeszły po przeczytaniu :wink: dla mnie to nie ma żadnej sprzeczności, bo sw traktuje tylko i wyłącznie jako sport...

[budo_budoka]

Może przydługie, ale na temat. Przypadkowo znalazłem "coś" takiego - artykuł publikowany w Tygodniku Powszechnym

Ochrzcić" zen
Z Maciejem St. Ziębą rozmawia Piotr Klejny
Przed dwoma tygodniami opublikowaliśmy rozmowę z o. Janem Berezą - polskim benedyktynem, nauczycielem medytacji chrześcijańskiej, od lat organizującym w klasztorze w Lubiniu sesje modlitewne i spotkania katolików z mistrzami zenu. Czy zen, wciąż w Polsce nieznany, może rzeczywiście pomóc w pogłębianiu wiary w Chrystusa?

Piotr Klejny: - Czym jest zen?

Maciej St. Zięba: - Po pierwsze, jest to technika medytacji, która wywodzi się z kultury indyjskiej i w ciągu wieków dostosowała się do całkiem odmiennej kultury chińskiej. Po drugie, można to słowo rozumieć jako konkretną religię, nazywaną buddyzmem zen. Zen jako religia zachowuje cały system doktrynalny, moralny, liturgiczny i organizacyjny. W dzisiejszej Japonii bardzo często pojawiają się interpretacje zenu jako systemu niebuddyjskiego. Mówi się o zenie anonimowym, świeckim czy wręcz areligijnym. W takich wypadkach chodzi tylko o pewnego rodzaju praktykę, która ma za zadanie przemienić świadomość, by była bardziej otwarta na rzeczywistość, by reagowała na rzeczywistość spontanicznie, zgodnie z sytuacją, jaka w danym momencie ma miejsce, a nie według schematów czy przyzwyczajeń. Praktyka ta ma również pomóc człowiekowi przemienić się wewnętrznie, duchowo. Wielu współczesnych mistrzów zenu mówi, że zen może być dostępny dla wyznawcy każdej religii: chrześcijaństwa, judaizmu, islamu itd.

Dla istoty zenu ważne są trzy sprawy. Po pierwsze tzw. wielkie zwątpienie, czyli nieustanne stawianie sobie pytań dotyczących miejsca człowieka w świecie (gdzie jestem? co robię? jaka jest moja natura? po co tu jestem?). Po drugie tzw. wielka wiara, czyli wiara w to, że można osiągnąć taką przemianę wewnętrzną, która doprowadzi do pełnej otwartości świadomości na rzeczywistość. Po trzecie - wielka determinacja, czyli wymagająca wysiłku pewna technika, która jest z jednej strony praktyką oczyszczania świadomości, czyli opróżniania jej z różnego rodzaju schematów poprzez medytację, z drugiej strony - praktyką wytrącania ze schematycznego myślenia poprzez stosowanie koanów, czyli próbę rozwiązania nierozwiązywalnych, paradoksalnych zagadek. Cała reszta zenu to po prostu życie, bycie tu i teraz.

- Czy istnieje coś takiego jak "chrześcijański zen"?

- Jak najbardziej. Pamiętajmy jednak, że chodzi tylko o określenie pewnej techniki medytacyjnej. Wielu współczesnych myślicieli chrześcijańskich próbowało wykazać, że taka technika jest do pogodzenia z chrześcijaństwem. Choćby Thomas Merton, który uważał, że dostępne w różnych religiach praktyki duchowe mogą człowieka bardziej otworzyć na Boga.

Kiedy pytamy o to, do czego dążą zeniści, to de facto pytamy: jak się ma Bóg osobowy chrześcijan i żydów do Absolutu buddystów? Szukając odpowiedzi, wkraczamy na grząski grunt. Niektórzy twierdzą, że Bóg chrześcijański jest czymś całkowicie różnym od nieosobowego Absolutu buddyjskiego. Pamiętajmy jednak, że zeniści nie chcą definiować ani Absolutu, ani natury Buddy obecnej w każdym człowieku. Jeśli zen traktować będziemy nie jako doktrynę, lecz jako technikę wewnętrznej przemiany, to okaże się, że jest o wiele więcej podobieństw niż różnic między nią a technikami stosowanymi przez chrześcijan - np. przez mistyków flamandzkich czy nadreńskich (m.in. Mistrza Eckharta), hezychastów i mnichów z Góry Athos. Chrystus już na początku swej działalności wzywał: “Przemieńcie się wewnętrznie i uwierzcie w Ewangelię!” (por. Mk 1,15). Praktyka zeniczna otwierająca świadomość realizuje pierwszą część tego wezwania.

- Charakterystyczną cechą niektórych technik medytacji jest powtarzanie w rytm oddechu odpowiedniej formuły. Spotykamy się z tym w Modlitwie Jezusowej i w hinduskich sposobach modlitwy. Czy to jest podobieństwo rzeczywiste?

- Powtarzanie pewnych słów jest sposobem modlitwy np. hezychastów, ale i współczesnych wyznawców prawosławia. Hinduizm słowo powtarzane na modlitwie nazywa mantrą. W myśli indyjskiej “mantra” oznacza po prostu modlitwę powtarzaną podczas składania ofiary, podczas jakiegoś nabożeństwa czy formę tekstu powtarzaną podczas praktyk medytacyjnych po to, aby uciszyć, uspokoić świadomość. Tak więc nie tylko zachodzi tu podobieństwo, ale niekiedy nawet chodzi o to samo.
Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że tak rozumiana mantra występuje w praktykach jogi hinduistycznej i w buddyzmie tybetańskim. Rzadko spotykamy się z nią w zenie. Jedynie zen koreański, który ma bliskie związki z amidyzmem, stosuje mantry wzywające imienia Buddy czy poszczególnych bodhisatwów (“świętych”). Tradycyjny zen zamiast mantr stosuje koany, których główne słowo jest rozważane i powtarzane, aż do momentu pozaintelektualnego zrozumienia jego znaczenia.

- Czy powtarzanie mantry może być niebezpieczne?

- Wiemy doskonale, że słowo ma ogromną moc. Jest to moc oznaczania, ale i moc tworzenia nowej rzeczywistości. To przez słowa Bóg stwarzał świat i również przez Słowo świat został zbawiony. Każde słowo coś znaczy. Jeśli powtarzamy słowa o negatywnym znaczeniu, to jest to niebezpieczne. W mantrze pojmowanej tradycyjnie - jako modlitwa - i używanej zgodnie z jej pierwotnym przeznaczeniem i istotą nie ma niebezpieczeństwa. Mantrą w rozumieniu tradycyjnym są np. słowa: “Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata”. Czy powtarzanie takiej mantry jest bezpieczne? Jeśli modlimy się do Boga, to nasza modlitwa jest bezpieczna, ale jeżeli modlimy się do szatana, staje się niebezpieczna.

Mantra czy koan, których celem jest otwarcie naszej świadomości i przygotowanie jej do właściwego reagowania na rzeczywistość, służą dobremu celowi. Bóg stworzył świat i chce, żebyśmy w nim funkcjonowali zgodnie z prawami tego świata: gdy spotykasz rannego, opatrz go, jak Samarytanin, a nie zastanawiaj się, czy jest czysty czy nieczysty - reaguj zgodnie z potrzebą chwili, a nie według schematów.

- Jak wykorzystywanie technik modlitwy z różnych religii ma się do problemu religijnego synkretyzmu?

- Z synkretyzmem mamy do czynienia wtedy, kiedy ewidentnie łączymy elementy doktrynalne. Proszę powiedzieć, czy synkretyzmem było powstanie chrześcijaństwa, kiedy wyrosłe na gruncie judaizmu orędzie Chrystusa łączono z elementami myśli greckiej i rzymskiej, a później aplikowane było do kultury słowiańskiej i germańskiej? Wiadomo przecież, że wykorzystano niektóre pogańskie obrzędy, przejęto ich formę, aby wlać w nią chrześcijańską treść.

- Ale tu chodzi o dotarcie z Ewangelią do ludzi, którzy nie poznali jeszcze Jezusa i nie uwierzyli w Niego. Nie niszczy się kultury, do której się przychodzi, tylko wzbogaca się ją. To inkulturacja, a nie synkretyzm.

- No właśnie. To nie był synkretyzm, tylko dostosowanie jednego przesłania, w tym wypadku Ewangelii, do możliwości zrozumienia go przez innych ludzi. Np. dla Słowian zamieszkujących w X w. tereny obecnej Polski wprowadzenie wzorców modlitwy, mszy, różnych obyczajów chrześcijańskich było czymś całkowicie obcym. Pozornie mogło wyglądać to podobnie, jak stosowanie w tej chwili przez katolików form medytacji wywodzących się ze Wschodu. W rzeczywistości jednak sprawa wygląda następująco. O ile chrześcijaństwo w X w. miało ambicje całkowicie zastąpić ówczesną pogańską religię Słowian, o tyle zen w wersji praktykowanej chociażby przez ośrodek medytacyjny o. Berezy nie ma takich ambicji. Ma raczej ambicje wzbogacenia czy rozszerzenia możliwości korzystania z bogactwa duchowości chrześcijańskiej, poprzez pracę nad samym sobą.
- A co z możliwościami przechodzenia na buddyzm chrześcijan medytujących w formie zenicznej?

- Wydaje mi się, że nie ma takiego niebezpieczeństwa. Oczywiście żadna droga nie jest zamknięta, ponieważ każdy obdarzony jest wolnością. Być może więc niektórzy, pod wpływem uczestniczenia w sesjach medytacyjnych, zechcą poświęcić się praktyce zenu i nikt im nie będzie mógł w tym przeszkodzić. Inni natomiast odkryją swoje chrześcijaństwo na nowo. Przez kontakt z buddyzmem i hinduizmem, dzięki korzystaniu z form zazen czy jogi, można odkryć takie elementy chrześcijaństwa, których wcześniej się nie dostrzegało.

- Dlaczego więc krytykuje się działalność o. Jana Berezy?

- Myślę, że wiele krytyk wynika z niezrozumienia. Wysuwane są z pozycji fundamentalistycznych, gdzie każda próba otwarcia się postrzegana bywa jako próba podważania zbawczej misji chrześcijaństwa. Gdyby taka interpretacja była słuszna, to chrześcijaństwo do dzisiaj funkcjonowałoby prawdopodobnie jako drobna sekta w środkowej Palestynie. Siła chrześcijaństwa polega m.in. na tym, że przez wieki pozostawało otwarte na inne kultury, a jego przesłanie było na tyle uniwersalne, iż elementy innych kultur nie stanowiły zagrożenia dla istoty chrześcijańskiej nauki. Istota tkwi w zdaniu: “nie ma już ani Żyda, ani poganina, bo wszyscy jesteśmy kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3,28). Przy tym każdy pozostaje sobą i nie wykorzenia się z kultury, w której wyrósł. Działania o. Berezy pokazują, że zaakceptowanie obecnych i praktykowanych w innej kulturze od wieków elementów rozwoju duchowego i moralnego człowieka nie niesie zagrożenia, ale otwiera na nowe wymiary rzeczywistości.

Można zaryzykować stwierdzenie, że duchowni katoliccy czasami, nie rozumiejąc zagadnienia, wolą widzieć w tej działalności zagrożenie, od którego trzeba się odciąć: przyzwyczaili się do wygody codziennego chrześcijaństwa i boją się wejść w światło, by ujrzeć samych siebie w lustrze medytacji. Zrozumienie o. Berezy wymaga przemiany wewnętrznej. Nie chciałbym, żeby moje stwierdzenie zostało odebrane jako zgeneralizowany atak na cały polski kler, ale wyraźnie widać, że łatwiej zamknąć się w tym, co się zna, aniżeli poszukać wyjaśnienia czegoś nieznanego czy otworzyć się na coś nowego; łatwiej skrytykować, niż próbować zrozumieć inność. Ci, którzy czują się zagrożeni, głównie w wyniku braku wiedzy i umiejętności, będą odrzucać taki rodzaj praktyki duchowej.

Trzeba tu także wyraźnie powiedzieć, że nie jest to praktyka dostępna wszystkim. Doświadczenia mistyczne zawsze były udziałem pewnego wąskiego kręgu ludzi. Każdy jednak, jeśli zechce, może znaleźć odpowiednie środki, aby korzystać z wybranych technik dla rozwoju życia duchowego.

Dr Maciej Stanisław Zięba (ur. w 1957 r.) jest adiunktem w Katedrze Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej Wydziału Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wykłada historię filozofii indyjskiej i chińskiej. Redaktor działu filozofii Wschodu w “Powszechnej Encyklopedii Filozofii”.

Tak więc nie jest to wswzystko tak jednoznaczne... A nie muszę dodawać, że religią bushi, a potem ćwiczących w japonii sztuki walki był zen.
Pozdrawiam -