Z jednej strony przemawia do mnie idea wyniesiona z tradycyjnego, niesportowego karate, mówiąca, że walka to ostateczność, że powinno się jej unikać za wszelką cenę itp.
Z drugiej strony - lubię sobie powalczyć. :twisted: Zawsze lubiłem i jakoś mi nie przeszło. A to zamiłowanie wyraźnie kłoci się z powyższą szlachetną ideą.
Macie podobne dylematy?
Jak sobie z nimi radzicie?
Ja na przykład staram się bezwarunkowo unikać jakichkolwiek tzw. 'starć ulicznych'. (Co czasem wcale łatwe nie jest. Zwłaszcza jak człowiek zdenerwowany, a tu mu ktoś...
Ech, szkoda gadać. Grunt, że się udaje opanować. 
) A potrzebę walki realizuję sobie na treningach w sekcji lub (rzadziej ostatnio), na treningach z kolegami (sparingi tajbokserskie itp., kulanie , walka wolna na bokkeny itp., itd.)Do końca nie mam jednak przekonania, czy te walki nie pozostają, w sumie, w opozycji do idei walczenia tylko w samoobronie. :? Znam tradycjonalistów, którzy tak właśnie uważają.
A ja co? Odstępca i agresywny maniak przy nich jestem...
Oczywiście osobiście sądzę, że takie walki są bardzo pożytecznym elementem treningów, niezbędnym dla współczesnego karateki, który ma (na szczęście
) stosunkowo małe szanse testować swoje karate w realnych warunkach (jak to na Okinaiwe ponoć często bywało ). Nie robię tego jednak tylko dlatego, że to dobry trening. Robię to, bo mnie to bawi i to lubię. :twisted: A to już z ideałami karate w zgodzie nie pzostaje... :? Co Wy na to?
Zwracam się głównie do nielicznych 'karateków tradycjonalistów', bo zapewne 'karatecy sportowcy' siłą rzeczy takich dylematów wcale nie mają.
Pozdrawiam
FaceBook
