Nie bede streszczal fabuly, zeby nie psuc zabawy tym, ktorzy nie widzieli, powiem tylko, ze Kitano wzial tym razem na warsztat tradycyjne japonskie legendy o slepych mistrzach miecza i przedstawil taka wlasnie stylizowana historie w bardzo dla siebie charakterystyczny sposob. Ci, ktorzy widzieli np. "Brother" czy "Hana-Bi" wiedza pewnie, o czym mowie, a tym ktorzy nie widzieli powiem w skrocie, ze jest to swego rodzaju polaczenie wielkich tradycji kina japonskiego (Kurosawa, Kobayashi, Ozu i inni) z dokonaniami wspolczesnego niezaleznego kina amerykanskiego. Calosci dopelnia bardzo ciekawa i umiejetnie dobrana muzyka. Goraco ten film polecam wszystkim a zwlaszcza adeptom sztuki miecza, bo sila rzeczy jest sporo pojedynkow.
zapomniałem o całym stosie gówna z fabryki marzeń i kreskówkach w stylu Samuraj Yayuba
) Dawni tlumacze po prostu chcieli w ten sposob na ogol dac czytelnikowi pojecie o wymowie. Z mojej arabistycznej dzialki moge Ci podac b. ciekawy przyklad: otoz Mickiewicz zrobil tlumaczenie slynnego wiersza jednego z najwiekszych arabskich poetow, ktory nazywal sie Al-Mutanabbi. Oczywiscie Mickiewicz o arabskim nie mial pojecia, wiec zaadaptowal to z francuskiego tlumaczenia wybitnego w tamtym czasie francuskiego arabisty Lagrange'a. I zatytulowal calosc tak: "Motenabby. [przejal toczka w toczke owczesna francuska transkrypcje] Z Lagranza [przez z z kropka oczywiscie :wink: ], czyli tez nie zachowal oryginalnej pisowni francuskiego nazwiska. Mickiewicz francuski znal bardzo dobrze, tak sie wtedy po prostu pisalo. Dlatego nie ma co dzis wyrzucac bledu Paszkowskiemu, ktory dzialal zgodnie z prawidlami i konwencja swojego czasu (o ile sobie dobrze przypominam to to sa lata 40 XIX w., ale pewny nie jestem). Dzisiaj juz sie tego nie robi i tyle. Ech, w ogole XIX w. tlumaczenia to jest cos - pierwsze tlumaczene "Sindbada" na polski nazywalo sie "Turczyn wojazujacy" i bylo oczywiscie z francuskiego. Moze nie za madre to dzis sie wydaje, ale ma sporo uroku. 
FaceBook
