[quote name="budo_Mursi"][quote name="budo_Szczepan"]I znowu traktujesz szkole Koryu jako zbior przypadkowych technik. [/quote][/quote]
To nie jest tak, jak myślisz ;-)
- :[/quote]
hmm..a co ma mysleć czytający??? 8O
burza mózgów....
może trochę starej lektury?? do podusi ??
może szybciej zaśniecie.... :twisted: bo to wsumie nic nowego.... :wink:
....Jujutsu jest jedną z pierwszych metod walki pochodzenia japońskiego, które próbowano zaszczepić w Polsce jeszcze na początku tego stulecia. Lecz co tak na naprawdę nauczane wtedy techniki miały wspólnego ze starą sztuką wojenną, znaną w Japonii nie tylko na polach bitew i której zasady były otaczane głęboką tajemnicą?
Pod żargonowymi pojęciami “walka wręcz” lub “samoobrona” przez ostatnie ponad sto lat Europejczycy a nawet sami Japończycy kontynuowali podtrzymywanie złudzeń. Aby zapoznać się z historią jujutsu, należy przypomnieć kilka wydarzeń z okresu na kilkanaście lat przed naszą erą, opisanych w kronikach narodu japońskiego np. Kojiki (Kronika Spraw Dawnych). Jej tekst dowodzi, że pochodzenie sumo bierze się z mitologii japońskiej. W innej kronice, Nihon Shoki czyli Nihongi (Kronika Japońska) jest napisane, że sumai (sumo) narodziło się na plaży w Izumo (Prefektura Shimane). Działo się to w 7 roku panowania Cesarza Suinina (23 roku p.n.e.). Odbył się tam pojedynek pomiędzy Tajima-no Kehaya, uważającego się za niezwyciężonego, a Nomi-no Sukune sprowadzonego by stawił mu czoła. W trakcie ostrej walki Sukune pobił Kehaya i właśnie ten pojedynek jest uznawany za początek sumo, pomimo iż w tej samej kronice znajduje się wzmianka o jeszcze starszym pojedynku chikara kurabe który odbył się w roku 230 p.n.e.
Jakkolwiek sumo nie jest tematem tego artykułu, to w pewnym jednak stopniu ogólnie wyjaśnia powstanie jujutsu. W okresie Muromachi (1338-1573) oraz w następującym po nim okresie Mamoyama (1573-1603) sumo uległo pewnym modyfikacjom a ponadto zostało wymieszane z technikami innych systemów walki. Właśnie wtedy nowo powstałe twory techniczne uzyskały nową nazwę, JUJUTSU. Należy podkreślić, że wszystkie systemy jujutsu sprzed okresu Edo (1603-1868) wiązały się z użyciem broni na polu walki. Stwierdzenie to nie powinno być zaskoczeniem, jeżeli tylko będziemy pamiętać, że jujutsu jest jedną z klasycznych form Bugei.
Klasyczne jujutsu zawierało takie metody prowadzenia walki jak uderzenia, niskie kopnięcia, rzuty, duszenia i trzymania, które stosowano oczywiście na równi z bronię, jak i techniki wiązania (hojo-jutsu) oraz unieruchomiania i kontroli. Te dwie ostatnie metody były najbardziej rozwinięte w jujutsu i to one klasyfikowały ten system wyżej od innych sposobów walki. Można zaryzykować tezę, że jujutsu było doskonałym systemem walki, bez tak zwanych “słabych punktów”. Nazwa jujutsu jest więc tylko generalnym terminem stosowanym do zaszeregowania systemów walki nie zawsze podobnych do siebie, różniących się np. pod względem technicznym. Jako zbiorowy termin stosowany do wszystkich tych systemów walki, jujutsu zaczęło egzystować dużo wcześniej niż owe formy zostały opisane.
Regulaminy i ograniczenia wszystkich odmian pojawiających się później, doprowadziły do przerodzenia się jujutsu w system "formalny" lub "estetyzm górujący nad autentyzmem", tym samym przyczyniając się do powstania jego fałszywego obrazu. Można tu zacytować wypowiedź jednego ze znakomitych ekspertów tej sztuki walki: “dzisiejsi uczniowie przedsięwzięli studia, które w prawdziwej walce byłyby im tylko marną pomocą. Nie mogą oni zrozumieć prawdziwej “istoty jujutsu."
Wśród kilkuset systemów jujutsu, (ich ilość wiele dokumentów z ery feudalnej określa na 725) istnieje kilka, najwyżej kilkanaście stylów głównych. Tylko te należałoby brać pod uwagę, gdy rozpatrujemy pochodzenie i historię tego systemu. Nie istnieje nic, co wskazywałoby, że wśród tych systemów lub szkół znajduje się jakaś jedna, standartowa forma tej sztuki walki.
Odmienności szkół czy stylów ujawniają się we wszystkich formach tradycyjnych.
Czasami różnice te mogę być bardzo subtelne i wręcz niedostrzegalne, możliwe do wychwycenia tylko dla posiadających duże doświadczenie i praktykę. Dzisiaj obserwacja jest jednym ze sposobów uzyskania rzetelnych informacji o danej formie jujutsu. Pewnym mankamentem tej “obserwacji” jest konieczność rzetelnego kontaktu z kimś, kto jest rzeczywistym, praktykującym przedstawicielem takiej klasycznej formy jujutsu. Niestety, w naszym kraju jest to jeszcze bardzo trudne zadanie.
Poniżej bardzo skrótowo postaram się przedstawić kilka różnych systemów koryu jujutsu, mających niewątpliwy wpływ na kształt dzisiejszych form jujutsu.
Zacznijmy na początek od Takenouchi ryu, założonej przez Takeuchi Hisamoriego w 1532 roku, traktowaną przez niektórych historyków japońskich jako bazę początkową dla innych form jujutsu. Nie odpowiada to jednak prawdzie, gdyż już w późnym okresie Heian (794-1185) zaczęły egzystować pierwsze szkoły walki wręcz, wsparte różnymi rodzajami broni np. Koden ryu lub Kanzei ryu (Kazei, Sho Sho). W takim układzie można by techniki walki szkoły Takenouchi uważać za umowny punkt zwrotny, w którym to różne systemy jujutsu zaczynają być identyfikowane.
Niektóre techniki tej szkoły zapożyczone zostały z sumo (kumi-uchi i inne) dając tym samym początek technikom bazowym dla nowej sztuki walki, wprowadzonej przez Takeuchi Hisamoriego.
W pierwszych latach XV wieku powstała szkoła o nazwie Muso Jikiden, której głównym celem było nauczanie walki mieczem. Styl ten jednakże dodatkowo wyposażył wojowników w efektywne metody walki wręcz w pełnym uzbrojeniu (yoroi-kumi-uchi). Siódmy mistrz tego stylu, Iizasa Choisai Ienao (1387-1488) opracował około stu technik walki nazywając je yawara-gi (potulność, łagodność) i integrując z innymi metodami tej szkoły. Jedenasty jej mistrz to Araki Mujinsai Mataemon Minamoto-no Hidetsuna (1584-1637). W młodości studiował walkę mieczem pod kierunkiem ekspertów z Yagyu Shinkage ryu oraz metody walki wręcz pod kierunkiem mistrza Koganosuke z Takenouchi ryu. Później założył własną szkołę pod nazwą Araki ryu torite-kogusoku.
Styl Muso Jikiden ryu w metodzie yawara-gi zakładał walkę niekoniecznie tylko bez użycia broni. Dziewiętnasty mistrz tego stylu, słynny szermierz Hasegawa Eshin rozszerzył zakres swojej biegłości w sztukach walki m.in. o yawara-gi i na tej podstawie opracował później jeszcze dalsze kilkadziesiąt technik używanych w walce na miecze.
Wspomniany już poprzednio mistrz Choisai Ienao jest założycielem innej starszej szkoły, zwanej Tenshin Shoden Katori Shinto ryu, która przetrwała do naszych czasów w niezmienionej formie. W swoim nauczaniu dysponowała ona 10 głównymi metodami walki: kenjutsu (szermierka), iaijutsu (sztuka błyskawicznego dobywania miecza), bojutsu (walka kijem), naginatajutsu (walka halabardą), jujutsu (sztuka delikatności), shurikenjutsu (rzucanie bronią o krótkich ostrzach), ninjutsu (sztuka szpiegowania i kamuflażu), sojutsu (walka różnymi rodzajami włóczni), senjutsu (stosowanie strategii) oraz chikujojutsu (sztuka fortyfikacji i budowy).
Szkoła ta jest dowodem, że klasyczne ryu, obojętnie czy uczyły głównie walki wręcz czy też walki mieczem, nigdy nie ograniczały się do nauki jednej tylko metody walki, a przynajmniej do trzech, czterech lub więcej sposobów jej prowadzenia. Zasady te uległy pewnym zmianom dopiero w okresie panowania rodu Tokugawa, gdy utrwalił się pokój wewnętrzny w państwie i gdy pojawili się mistrzowie zdecydowani opracować nowe metody walki (oparte jednak na starych), w tym także jujutsu. Ten ostatni termin rzekomo po raz pierwszy wprowadzono w tym właśnie okresie do ogólnego stosowania (?) i od tego momentu niezmiennie wprawia w zakłopotanie nie tylko laików.
Jujutsu nazywano wówczas także popularnie yawara praktykowane było zarówno przez klasę wojskową jak i “pospólstwo”, które przydało temu systemowi więcej rozgłosu niż wojownicy na polach bitew. Było ono przydatne m.in. dla zarządców domów publicznych, zwłaszcza w osławionej dzielnicy Yoshiwara w Edo.
Praca takiego zarządcy polegała m.in. na uspokojeniu podpitego i nadmiernie nieznośnego samuraja, a następnie zmuszeniu go do opuszczenia przybytku uciech cielesnych.
Inny termin używany do opisywania technik jujutsu-podobnych w okresie Edo to Taijutsu (sztuka ciała).
Wracając do tradycyjnych szkół jujutsu, należy wspomnieć o Kito ryu, założonej tuż przed początkiem okresu Edo przez wojownika Ibaragi Toshifusa Sensai (1597-1670). Samuraj ten, będący jednym z ekspertów walki mieczem według Yagyu Shinkage ryu, program swojej szkoły całkowicie poświęcił sytuacjom na polu walki. Zawierał on studia nad kenjustu, iaijutsu, bojutsu, yoroi-kumi-uchi a także nad innymi sposobami wykorzystującymi nietypowe lub mniej popularne rodzaje broni. jak np. kusarigama (łańcuch z kulą i sierpem). Niestety, jego następcy znacznie zmodyfikowali oryginalne nauki swego mistrza i zmienili techniczne ukierunkowania tego stylu, pozbawiając go niemalże całkowicie elementów bojowych potrzebnych na polu walki.
Duże "zasługi" w tym zakresie posiada drugi mistrz tego stylu, Fukuno Shichiroemon, ale największych zmian dokonali - trzeci mistrz Terada Heizaemon oraz piąty, Terada Kanemon. Kito ryu nie jest jedynym przykładem “sprofanowania” nauk mistrza, założyciela danej ryu.
Do szkół jujutsu powstałych już w okresie Edo, a zachowujących prawdziwe bojowe nauczanie, można zaliczyć Sekiguchi ryu, założoną około 1680 roku przez wojownika Sekiguchi Jushin Hachiroemon Minamoto-no Sanechika (1647-1711). Oparł on swój styl w ramach yawara na metodach kumi-uchi a w szczególności sumo.
Podobnie Hontai Yoshin ryu założona około roku 1660 oprócz jujutsu zawiera także bojutsu, iaijutsu, yarijutsu (walka włócznią o prostym ostrzu) oraz hojojutsu. Jej założyciel to Takagi Oriemon Shigetoshi urodzony w 1625 r. Techniki jujutsu tej szkoły są bardzo dynamiczne i skuteczne. Została ona jak i jej obecny spadkobierca, 18 Soke Inoue Tsuyoshi Munetoshi odznaczona Orderem Cesarskim.
Także Oguri ryu założona w 1616 roku przez mistrza Oguri Niemona poprzednio praktykującego w szkole Yagyu Shinkage ryu, utrzymuje rzeczywistą efektywność walki nawet w czasie pokoju. Techniki walki wywodzą się także od metod yoroi-kumi-uchi, a jedną z ważnych zasad tego stylu jest wajutsu (sztuka miękkości).
Bardzo dobrze rozwiniętą i znaną szkołą w Japonii jest Daito ryu, założona przez Takeda Sokaku Minamoto Masayoshi (1858-1943). Jej korzenie sięgają roku 880 n.e. ale dopiero Takeda na przełomie XIX i XX wieku nadał jej obecną nazwę.
Jej metody mają się głównie opierać na sposobach lub taktykach zwanych oshiki uchi. Wiele znakomitych szkół jujutsu opiera swe nauki na metodach aikijutsu. Można by tu wymienić chociażby Tenjin Shinyo ryu lub Shidare Yanagi ryu.
Także liczne współcześnie utworzone sztuki walki opierają swe nauczanie na sposobach aikijutsu (Daito ryu) np. Hakko ryu czy też hapkido, aikido lub shorinji kempo.
Koniec XX wieku przynosi znowu dużo zmian w ruchu jujutsu w Japonii. Niewielu zdaje sobie sprawę, że przez ostatnie 100 lat (od 1890 do 1990 r) jujutsu było sztuką bardzo mało znaną w Kraju Kwitnącej Wiśni i to do tego stopnia, że zapytany Japończyk odpowiadał: “już dawno nie ma jujutsu, istnieje tylko JUDO”. Takie stwierdzenia można było usłyszeć także od osób uprawiających inne sztuki walki. Natomiast w Europie, Ameryce szumnie było reklamowane właśnie jujutsu! Co było przyczyną owego paradoksu ?
Głównym sprawcą takiego stanu rzeczy był Jigoro Kano (1860-1938), twórca systemu Judo Kodokan, oraz jego następcy. Brzmi to bardzo niewiarygodnie, bowiem historycy uważają Kano za tego, dzięki któremu jujutsu przetrwało restaurację MEIJI. I rzeczywiście, przetrwało, ale głównie w nazwie. Błyskawiczny rozwój i spójność organizacyjna systemu judo kodokan, pojedynki ze szkołami jujutsu a także reklama, naciski i polityka sprawiły, że jujutsu zeszło do “podziemia”. Można powiedzieć, iż jujutsu stało się systemem szczelnie izolowanym. Ambicją Kano Jigoro, ucznia kilku szkół jujutsu, było to, by jego nowy system został jedynym akceptowanym w Japonii i w świecie.
Bardzo mało mówi się także na temat udziału ekspertów jujutsu w rozwoju judo, a przecież wielu z nich przyczyniło się do triumfu judo kodokan.
Na pewno była temu pomocna ówczesna sytuacja w Japonii (w 1868 Japonia otworzyła się dla świata zewnętrznego i z rozkazu cesarza powstał (rząd oświecony- Meiji), która wywróciła do góry nogami wiele dziedzin życia. Nie można jednak niedoceniać zasług Kano i to nie tylko w dziedzinie sztuk walki. (wystarczy film obejrzeć - OSTATNI SAMURAJ) !!
Niestety, temat jujutsu i jego historia jest ówcześnie niechętnie poruszana a tym bardziej w gronie judoków. Następcy Kano jeszcze bardziej sprofanowali jego dzieło, zamierzenia i idee idąc swoją własną drogą, nie zawsze słuszną i uczciwą. Tylko bardzo mała grupa ekspertów judo może poszczycić się obecnie kontynuowaniem zasad twórcy Judo Kodokan.
Pozostając jeszcze przy tradycyjnym judo, nie sposób nie wspomnieć dzisiaj skutecznym brazylijskim systemie jujutsu, tzw. BJJ, który w drugiej połowie lat 90-tych minionego stulecia dotarł do Polski. Mało kto wie jednak (poza ćwiczącymi ten system), że BJJ ma swoje korzenie w technikach ne-waza z Judo Kodokan. Prekursorem tego stylu w Brazylii był japończyk Mitsuyo Maeda (1878-1941), ekspert szkoły Tenjin Shinyo ryu oraz znakomity judoka. Budując podwaliny nowego stylu, wykorzystał on swoją wiedzę z zakresu Kosen judo, wąskiej specjalizacji walki w parterze (ne-waza) w Judo Kodokan, powstałej w Japonii w 1913 roku. Do dzisiaj tylko mała grupa zapaleńców praktykuje tę formę judo w Japonii.
Także w Japonii początek lat 90-tych XX wieku można uznać za wielki przełom w historii jujutsu. Przy japońskiej federacji budo NIPPON SEIBUKAN ; All Japan Budo Federation w Kioto powstała fundacja na rzecz jujutsu. Głównym jej zadaniem jest przywrócenie tej sztuce dawnej świetności i właściwej roli w formach bujutsu oraz propagowanie prawdziwego ducha i idei jujutsu. Zdołała już ona przyciągnąć i zainteresować wiele różnych szkół jujutsu, działających dotychczas w ukryciu. Dzięki niej poruszane zostały problemy i sprawy okryte w Japonii ponad stuletnią tajemnicą.
Jak powiedział jeden z ekspertów jujutsu - ;interesuje nas jakość a nie ilość. Możemy każdemu pomóc, ale w zamian oczekujemy uczciwej i owocnej pracy. Nie interesują nas pieniądze i inne wartości uzyskane za różne dyplomy, certyfikaty i nominacje!
nio...chyba już zasnęli....
dobranocka...
- to inna mentalnosc.
Coz za niespodziewana ale jakze zrozumiala zmiana tematu 8) Jest bowiem oczywiste, ze nowoczesna, sportowa metodologia nie moze pomoc zolniezom podczas wojny, nieprawdaz 
Jednak z mojego doswiadczenia wynika, ze lepiej przezyc JEDNO doswiadzenie osobiscie, niz przeczytac 100 ksiazek, chocby byly napisane przez D.Skoss :wink: 
FaceBook
