142 odpowiedzi w tym temacie

[budo_death-wish]

HISTORIA KARATE SHOTOKAN

Okinawa jest główną wyspą łańcucha wysp Rykyu, leżącego na południowy-zachód od Kyushu. Strategiczne położenie Okinawy między Japonią i Chinami spowodowało, że jej mieszkańcy utrzymywali od starożytności kontakt z oboma krajami. Prawdopodobnie już wtedy przeniknęły na Okinawę pierwsze elementy sztuk walki.

W XV wieku król Hashi z dynastii Sho zdołał zjednoczyć Wyspy Ryukyu w jedno królestwo. Następnie jego następca - król Sho Shin aby wzmocnić swoją władzę skonfiskował całą broń i zakazał jej posiadania (1477r.) oraz wydał edykt zakazujący uprawiania sztuk walki. W XVI w. Królestwo Ryukyu stało się ważnym centrum handlowym Dalekiego Wschodu, prowadząc głównie handel z Chinami, a także z Japonią. Rozwój handlu spowodował równocześnie zwiększenie przestępczości. Mieszkańcy często padali ofiarą piratów grabiących statki handlowe i przybrzeżne osady. Spowodowało to rozwój okinawskiej sztuki walki nazywanej Te.

Wraz z przyęciem chińskiej kultury, Okinawańczycy przejęli od Chińczyków techniki Chuan Fa (kung-fu) - chińskiego boksu. Ludność Okinawy wykazała duże zainteresowanie tą sztuką walki i połączyła ją z naturalną formą walki wręcz (Te), co dało w efekcie Tote. Ponownie zakaz posiadania broni (tzw. katana gari) został ogłoszony przez ród Satsuma z Kagoshimy, po opanowaniu przezeń Okinawy w 1609 roku. Należy pamiętać, że na Okinawie nie występują złoża żelaza, dlatego też wyroby z żelaza były bardzo drogie i mało kto mógł sobie na nie pozwolić, więc broń stała się rzadkością na Okinawie. Zaowocowało to rozwojem form walki bez broni - Tote i Gotente (okinawska forma zapasów), a także przy użyciu prostych narzędzi rolniczych (nunchanku, kama, sai, tonfa i inne) - Kobu-jutsu.

Dawni pionierzy sztuk walki z Okinawy uczyli się u chińskich mistrzów takich jak: Kung Hsian Kung ( KuShanKu ), Woo Lu Chin, Wang Ji Jion, Chintou, Wai Shin Xiang i Goken Ki. Ci mistrzowie stali się wzorcami w historii karate okinawskiego poprzez zapoczątkowanie przekazu sztuk walki na Okinawie. Wszyscy oni opierali się na technikach systemu Białego Żurawia z klasztoru Shaolin z prowincji Fukien, zaliczanego do grupy Południwej Pięści.

W tamtych czasach Tote było praktykowane jako zupełnie luźna forma samoobrony i nie było włączone do systemu rękopisów przekazywanych sukcesorom, a które dotyczyły teorii, praktyki, specyficznych technik a także historii - systemu makimono. Tote nie miało wtedy jeszcze wypracowanych formalnych zasad nauczania, a metody treningowe różnych szkół rózniły się w sposób istotny między sobą.

Tote stało się wówczas jedynym dostępnym środkiem samoobrony, toteż Okinawańczycy rozbudowali go do postaci śmiercionośnej sztuki jaką znamy obecnie. Wszystkie te fakty spowodowały, że Okinawa-Te stało się bardzo popularne wśród mieszkańców Okinawy. Ponieważ jednak ród Satsuma nałożył również na nie surowe ograniczenia, musiano uprawiać je w wielkiej tajemnicy. Nawet własna rodzina karateki nie mogła wiedzieć, że uprawia on tą sztukę. Jego niszcząca siła musiała być jednak do pewnego stopnia znana, skoro określane było takimi terminami jak Reimyo Tote (ozn. cudowne karate) oraz Shimpi Tote (ozn. tajemnicze karate).

Duże znaczenie dla rozpowszechnienia tej sztuki walki miała działalność Shungo Sakugawa - twórca kata Passai (Bassai Dai), który Tote trenował pod okiem mistrza Takahara Peichin, a natępnie poznał Chuan Fa od chińskiego eksperta Ku Shan Ku. Ku Shan Ku przebywał jako attache Cesarza Chin na Okinawie i zasłynął z publicznej demonstracji formy nazwanej od jego imienia Kushanku (Kanku Dai) - 1761r. Od tego momentu Te rónież jest nazywana To De lub To Te - chińskie ręce (w odniesieniu do dynastii Tang). Uczeń Sakugawy - Sokon "Bushi" Matsumura wykształcił na Okinawie wielu ekspertów To De, którzy stworzyli dwa prężne "ośrodki" To De w Tomari i w Shuri, które określa się mianem Tomari-Te (ręce z Tomari) i Shuri-Te (ręce z Shuri), a także systemy rodzinne (np Kojo-Ryu, itp). Trzecią szkołę stworzyli eksperci z Naha - Naha-Te, którzy pobierali naukę Chuan-Fa w Fouzhou (Chiny). Do tego momentu trening walki polegał na głównie na ćwiczeniu form (kata) oraz ich prostego zastosowania w samoobronie, które ćwiczono nocami, w głębokiej tajemnicy - nawet rodzina ćwiczącego nie mogłasię o tym dowiedzieć. Wiedza była bezpośrednio przekazywana z mistrza na ucznia, z ojca na syna za pomocą kata. Mistrzowie opracowywali nowe kata, szlifowane z pokolenia na pokolenie, aż do wypracowania unikalnego skutecznego sposobu walki podporządkowanego zasadzie ikken hissatsu - zabić jednym ciosem. Dodatkowo wykonywano ćwiczenia z przyrządami (np. chishi, itp) oraz wzmacniano powierzchnie uderzeniowe przy pomocy makiwary.

[budo_death-wish]

Najwybitniejszym uczniem Matsumury był Yasutsune "Anko" Itosu zwany "Geniuszem Karate", który zmienił istniejący podział szkół karate na Shorin (Tomari-Te + Shuri-Te) i Shorei (Naha-Te). Oprócz tego Itosu wprowadził do To De nauczanie pojedyńczych technik. Jednakże na reformach Itosu ciąży cień wielkiej reformy Meiji (1868r.). Itosu spowodował zubożenie Tote, z którego usunął elementy niebezpieczne - przede wszystkim mowa o kyusho-jiutsu - technikach nacisków i uderzeń w strefy wstrząsorodne, zmniejszając ich liczbę do minimum, a także - kosztem popularyzacji karate zaniechane zostało przekazywanie wiedzy w relacji mistrz - uczeń, co z kolei spowodowało zapomnienie wielu starych metod treningowych. Skutkiem tego było odejście od śmiertelnie niebezpiecznej sztuki samoobrony w stronę skodyfikowanej, usystematyzowanej sztuki walki.

Gichin Funakoshi urodził się w 1869 roku w Shuri na Okinawiei jako 11-letni chłopiec rozpoczął naukę u dwóch największych ekspertów na Okinawie - Yasutsune "Anko" Azato i Yasutsune "Anko" Itosu. Dzięki nim Funakoshi poznaje wiekszość szkół karate istniejących wtedy na Okinawie. Pozwoliło mu to w przyszłości uporządkować techniki i kata karate. W 1901 roku, w czasie wizytacji pełnomocnika rządu do spraw szkół, Funakoshi dał pokaz karate, który wywarł na pełnomocniku ogromne wrażenie, co spowodowało, że wysłał on do Ministerstwa Edukacji raport podkreślający zalety zdrowotne i wychowawcze karate. Dzięki temu Anko Intosu przy współpracy swoich uczniów - Yabu Kentsu i Chomo Hanashiro rozpoczął proces wprowadzania karate do szkół na Okinawie. W rezultacie karate znalazło się w 1905 roku w programie nauczania okinawskich szkół - były to szkoła powszechna w Shuri, Pierwsza Szkoła Średnia Prefektury Okinawa, Szkoła Średnia Handlowa oraz oraz Kolegium Nauczycielskie, które to przyjęły karate jako oficjalny przedmiot nauczania w ramach wychowania fizycznego. Wkrótce w ślady Itosu poszli inni - Chojun Miyagi, Kenwa Mabuni oraz Gichin Funakoshi. Anko Itosu opierając się na analizie kilku kata (Naihanchi, Chinto, Useishi, Kushanku i Passai) specjalnie do nauczania w szkołach stworzył, w 1907 roku, pięć znacznie krótszych form Pinian (Heian). Kata Pinian stały się środkiem masowego nauczania, dzięki czemu duże grupy studentów mogły się szkolić jawnie na wzór japońskich sztuk walki. W tym samym roku inny uczeń Itosu - Yabu Kentsu wprowadza nową nazwę - "karate" - pisane jako "chińskie ręce", oprócz tego używało się zamiennie inne nazwy: Bushi No Te ( ręce wojownika), Tote , ale najczęsciej Te.

Funakoshi jako pierwszy miał zaszczyt przedstawić karate na terytorium Japonii, było to w 1917 roku w Kyoto i w 1922 w Tokyo. System karate Funakoshiego zyskał akceptację i czynne poparcie profesora Jigoro Kano - twórcy systemu walki judo (łagodnej drogi), twórcy ówczesnego systemu wychowania fizycznego w japońskim szkolnictwie, pierwszego Japończyka, członka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Staje się to początkiem popularyzacji karate w Japonii. W 1922 roku Funakoshi osiedlił się w Tokio i założył pierwszą w Japonii szkołę Karate (Dai Nippon Karate - "wielkie japońskie puste ręce").

Zmiana nazwy (ok.1929r.) z "chińskie ręce" na "puste ręce" wywołała wśród okinawskich ekspertów, przywiązanych do chińskiej kultury, żywe poruszenie. Tydzień w tydzień na łamach Okinawa Times pojawiły się artykuły okinawskich znawców sztuk walki, żądających odpowiedzi na pytanie - dlaczego? We właściwym sobie elokwentnym stylu Funakoshi odpowiadał, broniąc swoich pozycji. Trwało to przez jakiś czas. Funakoshi już nie powrócił do dawnej nazwy, a po jakimś czasie, nowa nazwa została ogólnie przyjęta.






Te

To Te

Karate




Funakoshiemu udało się dokonać nadzwyczajnego zabiegu - do dzikiej bojowej sztuki dobudował wykładnię filozoficzno-moralną oraz przystosował ją do mentalności Japończyków i japońskiej kultury. Wiele zapożyczył z judo (ceremoniał, system hierarchii stopnii, regulaminy dojo) i w ogóle z japońskiej obyczajowości. Sławna sentencja mistrza "KARATE NI SENTE NASHI" (karate nie uderza pierwsze) stała się dewizą tej sztuki walki. Funakoshi pozmieniał również wszystkie nazwy technik i kata na japońskie, żeby uczniowie mogli go lepiej zrozumieć. Poza tym techniki kata zostały uproszczone przez Funakoshiego, w stosunku do oryginalnych kata z Okinawy. Funakoshi zmienił również zasady treningu. Podczas gdy uprzednio istniały tylko kata, obecnie podzielił ćwiczenia karate na trzy rodzaje: podstawy (kihon), kata i ćwiczenia walki (kumite). Chojun Miyagi oraz Gogen Yamaguchi (rozwijający Goju-Ryu poza Okinawą) wprowadzili nowy element treningu karate - bunkai, czyli interpretację ruchów kata z partnerem. Bunkai później zostało włączone również do Karate Shotokan.

Wszystkie te działania doprowadziły do tego, że karate zostało powszechnie zaakceptowane przez Japończyków, a w 1933 roku Japońskie Stowarzyszenia Sztuk Walki - Botoku Kai uznało karate za sztukę walki będącą elementem dziedzictwa Japonii i jej tradycji samurajskich - "Budo". Wraz z publikacją Karate-do Kyohan mistrza Funakoshiego w 1935 Karate-do stanęło na mocnym gruncie. Dwa lata póżniej rozmaite organizacje zrzeszające miłośników karate z Okinawy wstąpiły do Botoku Kai i na wyspie powołano filię stowarzyszenia.

[budo_death-wish]

W 1936 roku otwarto dojo "Shotokan". W miarę upływu czasu nazwa Shotokan powoli przylgnęła do całej szkoły Funakoshi'ego i jego bezpośrednich kontynuatorów. Gdy jednak się mówi o o stylu Shotokan to trzeba wyraźnie podkreślić, że Gichin Funakoshi nie był jego twórcą. Stary Mistrz doskonalił swoje karate przez całe życie, jednak nawet w latach jego najlepszej sprawności nieodmiennie pozostawało ono w kręgu starej techniki Azato. Ta natomiast była dziełem wielu pokoleń znanych i nieznanych mistrzów z Okinawy.

Syn Gichina Funakoshi - Yoshitaka Funakoshi, bardziej niż mistrzowie z Okinawy, zwrócił uwagę na konieczność ćwiczenia dolnych partii ciała i do niego należy odkrycie i udoskonalenie nowych technik kopnięć min. : mawashi geri, yoko geri, ushiro geri, fumikomi czy ura mawashi geri, choć niektórzy uważają, że to ostatnie zawdzięczamy najbardziej chyba sławnemu uczniowi obu Funakoshich - Taiji Kase. Generalnie do kopnięć Yoshitaka wprowadził wysokie podnoszenie kolana oraz silną pracę bioder. Ponadto zaczął stosować pozycje hanmi podczas blokowania oraz obniżyl postawy, mając w zamyśle wykorzystanie mocy całego ciala w technikach karate. Innowacje Yoshitaki zostaly w pełni zaakceptowane przez mistrza Gichina Funakoshi.

Jedną z najbardziej istotnych zmian w treningu jakie dokonały się z inwencji Y.Funakoshiego było wprowadzenie do treningu gohon kumite jako podstawowej metody przygotowania do walki, a następnie kihon ippon kumite i jiyu ippon kumite - podstaw kumite tradycyjnego, które następnie rozwinął w cały system yakusoku kumite inny uczeń G.Funakoshi - Hironori Ohtsuka - twórca Wado -Ryu. W 1935 Shigeru Egami i Genshin Hironishi wprowadzili wolną walkę sparringową ( jiyu kumite) na Uniwersytetach Chuo, Senshu i Waseda. Była to poważna innowacja. Podczas, gdy G.Funakoshi nauczał według zasady zawsze zaczynaj i kończ blokiem, Egami i Hironishi zalecali stosunkowo dużo walki swobodnej , sterowanej wyłącznie inwencją zawodników. Konsekwencją tych sparringów stało się bardzo szybkie dążenie Shotokanu w kierunku walki na poły "sportowej" , a jednocześnie lepsze dostosowanie do wymagań nowoczesnej samoobrony. Egami i Hironishi kładli także wielki nacisk na aspekty psychologiczne walki wręcz. Kwintesencja wieloletnich doświadczeń w kumite została zawarta w klasycznym Ten No Kata.

Wymienione grono ekspertów już we wczesnych latach trzydziestych wprowadziło zasadę, według której w realnej walce, z powodu niekorzystnego oddziaływania czynników psychicznych, traci się conajmniej połowę umiejętności technicznych. Zatem trzeba tak trenować i taki osiągnąć poziom, aby nawet utrata połowy z nich nie miała znaczenia dla wyniku walki. Efektem przyjęcia tego rodzaju założeń stały się treningi niesłychanie intensywne, trwające niekiedy kilkanaście godzin, prowadzące do omdlenia lub ostatecznego wyczerpania. Po latach takiej pracy treningowej indywidualny poziom wyszkolenia technicznego zbliżył się do umiejętności cyrkowych, wręcz niewiarygodnych. W ten oto sposób dokonała się unwersalizacja szkoły Shotokan.

Sztuka Karate w krótkim czasie rozprzestrzeniła się w całej Japonii, a Funakoshi podróżował po całym kraju dając wykłady o karate i prezentując jego użycie. Największe uniwersytety Kraju Kwitnącej Wiśni zapraszały go, aby pomógł założyć drużyny karate. Funakoshi nie mógł prowadzić wszystkich zajęć osobiście i zaczął delegować swoich najzdolniejszych uczniów do nauczania karate. I tak: Uniwersytet Keio - Isao Obata, Uniwersytet Waseda - Hiroshi Noguchi, Uniwersytet Hosei - Tatsuo Saeki, Uniwersytet Takushoku - Seicho Takagi, Uniwersytet Chuo - Shigeru Egami, Uniwersytet Kobazawa - Hidetaka Nishiyama, Uniwersytet Senshu - Genshin Hironishi, Wyższa Szkoła Medyczna Nihon - Hironori Ohtsuka, Uniwersytet Nippon - Imura, Uniwersytet Teisho - Omura i inne Popularność Karate w kręgach inteligencji okazała się tym dla Karate szczęśliwa, że pomogła w przekształceniu go cudownego i tajemniczego w nowoczesną sztukę walki, opartą o podstawy naukowe. Kiedy nauka karate stała się w Japonii niesamowicie popularna wielu innych mistrzów z Okinawy przybyło nauczać tej sztuki. Karate wiele przyjęło elementów ze starojapońskich technik walki i w ten sposób powstały podstawy dla nowoczesnego japońskiego stylu - Shotokan. Pierwszy złoty wiek karate, jak go nazwano, nastąpił około roku 1940, kiedy to nieomal każdy znaczniejszy uniwersytet w Japonii miał własny klub karate.

W późnych latach trzydziestych nastrój przygotowań wojennych trafił również do dojo Mistrza - treningi trwały do późnych godzin godzin nocnych, a sala nie mogła pomieścić wszystkich ćwiczących. Nie tak dawno zdemilitaryzowana sztuka znów poczęła pełnić funkcje bojowego sztandaru - tym razem najczęściej była to japońska młodzież, przesycona duchem japońskiego militaryzmu. Druga wojna światowa była dotkliwym ciosem dla Karate - zginęło wielu mistrzów, szczególnie na Okinawie, gdzie toczyły się ciężkie walki i przyzcyniło się do zniknięcia niektórych styli karate, które przekazyawano w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Po zakończeniu wojny nauczanie karate zostało utrudnione gdyż jednym z warunków kapitulacji Japonii był zakaz uczenia japońskich sztuk walki w szkołach, gdyż Amerykanie obawiali się odrodzenia japońskiego ducha imperialistycznego. O Karate jednak nie słyszeli, toteż ruch ten odrodził się o wiele wcześniej, szczególnie po powrocie G.Funakoshi do Tokio.

Po drugiej Wojnie Światowej w Japonii doszło do kryzysu w rozwoju karate. Spowodowane to było wprowadzonym przez amerykańskie wojska okupacyjne zakazem uprawiania sztuk walki ( obowiązywał do 1948 roku ), a także powrotem z frontów karateków z długim stażem, ale kilkuletnią przerwą w treningach, którzy cofnęli się w umiejętnościach, podczas, gdy ich młodsi koledzy zrobili przez ten czas duże postępy. Tradycyjne podejście japońskie z podziałem na sempai, starszego brata i kohai, młodszego jego ucznia spowodowało spowolnienie rozwoju karate, szczególnie wśród karateków Shotokanu. Ów kryzys spowodował między innymi pierwszy rozłam wśród karateków Shotokanu. Podczas gdy Funakoshi i jego uczniowie zgromadzenii wokół jego Dojo i klubu na Uniwersytecie Takushoku zaaprobowali innowacje Yoshitaki Funakoshiego, o tyle karatecy związanii z Ligą Akademicką ( Isao Obata, Seichi Takagi, Hiroshi Noguchi, Shigeru Egami, Genshin Hironishi) skupili wokół siebie praktyków karate z długim stażem trenujących w klubach uniwersyteckich, zdecydowali odejść z Dojo Funakoshiego i stworzyli własną organizację karate - Ogólnojapońską Studencką Ligę Karate, której przewodniczącym został Isao Obata.

Po wojnie stacjonujące w Japonii alianckie siły zbrojne niejednokrotnie występowały z żądaniem przedstawienia im pokazów sztuk walki. Znawcy judo, kendo i karate-do formowali się w grupy i odwiedzali bazy wojskowe dwa do trzech razy w tygodniu, demonstrując swoją sztukę. Karate wzbudziło ogromne zainteresowanie wśród żołnierzy. Była to sztuka widziana przez nich po raz pierwszy w życiu.

W 1948 roku założono Japońską Organizację Karate-do ( Nihon Karate-do Renmei )Również w tym samym roku dokonano standaryzacji kata, usystematyzowano techniki i opracowano wymagania egzaminacyjne oraz przeprowadzono pierwszy kurs instruktorski dla instruktorów karate. W 1949 grupa uczniów G.Funakoshi (w tym m.in. M.Nakayama i H.Nishiyama) dokonała ujednolicenia - standaryzacji wszystkich kata nauczanych w różnych ośrodkach związanych z Masatoshi Nakayama i Uniwersytetem Takushoku. Również w 1949 roku założona została Ogólnojapońska Akademicka Unia Karate, której pierwszym przewodniczącym został Hidetaka Nishiyama - konkurencyjna dla Ligi Akademickiej. Od tego momentu w Karate nastąpił gwałtowny rozwój prowadzący do powstania trzech aspektów Karate: samoobrony, sztuki fizycznej i sportu.

W roku 1952 Dowództwo Lotnictwa Strategicznego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych ( SAC ) wysłało do Japonii grupę młodych oficerów i podoficerów dla studiowania judo, aikido i karate-do. Miało to na celu wyszkolenie instruktorów wychowania fizycznego. Przez trzy miesiące spędzone w Japonii żołnierze ci poddawani byli intensywnemu szkoleniu teoretycznemu i praktycznemu. Był to dla rozwoju karate istotny krok naprzód. Od owego czasu przez kilkanaście lat corocznie przybywały dwie-trzy takie grupy. Amerykanie stacjonujący w Japonii byli pierwszymi uczniami karate z innego kontynentu. W szkoleniu amerykańskich oficerów uczestniczyli m.in. Masatoshi Nakayama, Isao Obata, Hidetaka Nishiyama i inni.

[budo_death-wish]

Ów program szkoleniowy został oceniony bardzo wysoko i grupy zaczęły przybywać również z innych krajów. Wiele krajów występowało również z prośbą o przysłanie instruktorów karate celem wyszkolenia własnych. Skutkiem tego było skierowanie, w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych, pierwszych instruktorów w celu nauczania karate. Był to z pewnością pierwszy krok w kierunku spopularyzowania karate na świecie.

W 1955 roku powstał Japoński Związek Karate ( Japan Karate Association - JKA ), w którym Gichin Funakoshi objął stanowisko głównego instruktora. Początkowo w skład JKA wchodziło kilku członków i garstka instruktorów (Nakayama, Nishiyama, Enoeda, Shirai, Mikami, Kanazawa i inni) którzy studiowali pod okiem Funakoshiego. W 1957 roku zmarł Gichin Funakoshi, który do końca życia sprzeciwiał się zawodom sportowym w karate. Przewodnictwo w Shotokanie przejmuje po nim Masatoshi Nakayama. Już 20 października 1957 roku zorganizowany został I Ogólnojapoński Turniej Mistrzowski Karate-do. Sponsorem Imprezy był Japoński Związek Karate, a już następnego miesiąca Ogólnojapońska Studencka Liga Karate zorganizowała mistrzostwa przed widownią kilkutysięczną. 10 kwietnia 1958 roku JKA została oficjalnie zatwierdzona przez japońskie Ministerstwo Edukacji. Oprócz tego, że były to przedsięwziecia epokowe w dziejach karate, obydwa turnieje jeszcze bardziej spowodowały wzrost zainteresowania karate w Japoni.

Obecnie turnieje te odbywają się corocznie i nabierają coraz większego rozmachu. Podobne zawody mają również miejsce w wielu innych krajach (w tym i w Polsce). Największe wśród nich znaczenie mają: Światowy Turniej Mistrzowski Karate-do, Mistrzostwa Świata ITKF, Mistrzostwa Świata WKF oraz Shoto World Cup organizowany przez JKA. Rywalizacja sportowa i rozprzestrzenienie się karate na świecie to najważniejsze punkty powojennego rozwoju karate.

Nakayama przez całe swoje życie prowadził działalność, która miała ma celu rozwinąć i rozpowszechnić Shotokan na całym świecie. Kierował dobrze wyszkolonych instruktorów do różnych krajów. Większość z nich obecnie kieruje światowymi organizacjami, które powstały po rozpadzie Shotokanu ( H.Nishiyama w USA - International Traditional Karate Federation, T.Okazaki w USA - Internatiomal Shotokan Karate Federation, T.Kase we Francji i K.Enoeda w Wlk. Brytanii, H.Shirai we Włoszech - World Shotokan Karate Academy, Hirokazu Kanazawa w Wlk. Brytanii - Shotokan Karate International Federation oraz H.Ochi w Niemczech - JKA Germany). Również w samej Japonii JKA nie utrzymała jednolitej struktury, po śmierci Nakayamy (15 kwietnia 1987) rozpadła się na JKA ( Tetsuhiko Asai ) i JKA World Federation (Hastukuni Sugiura) , część japońskich karateków wywodzących się z Shotokanu ćwiczy również w Japan Karate Federation.

Starzy uczniowie G.Funakoshi nadal kontynuują jego rozumienie karate. Liderem tego ruchu, który nazwano dla odróżnienia od Shotokan - Shotokai był Shigeru Egami (1912 - 1981) , a obecnie M.Harada (Wlk. Brytania).

Wkrótce po przybyciu do Stanów Zjednoczonych Nishiyama zakłada All American Karate Federation w 1961 roku, która zrzeszała amerykańskich karateków ćwiczących Shotokan. W 1975 roku Nishiyama zakłada International Amateur Karate Federation, która na początku lat osiemdziesiątych, po wewnętrznej reformie zarówno struktury, jak i metod treningowych, przekształciła się w International Traditional Karate Federation.

Wracając do aspektu sportowego - rok 1964 i olimpiada w Tokio wydawały się milowym krokiem na drodze rozwoju karate. Po raz pierwszy zostały rozdane medale olimpijskie w judo i dano dla karate nadzieje pod warunkiem unifikacji stylów i przepisów walk sportowych . W tym celu Gogen Yamaguchi zw. "Kotem" (Goju-Ryu Goju-Kai) doprowadził do powstania Federation All-Japan Karate-do Organizations (1964 r.), która zjednoczyła wszystkie style karate. W 1970 roku założona została największa organizacja karate - World Union of Karatedo Organizations, której przewodniczącym został Ryochi Sasagawa. Niestety na mistrzostwach i kongresie w Paryżu doszło do rozłamu. Główną przyczyną było dopuszczenie RPA do mistrzostw - kraju stosującego wtedy politykę aparthaidu wobec mieszkańców. Doprowadziło to do powstania w 1975 roku konkurencyjnej o nieco odmiennych zasadach International Amateur Karate Federation, którą wspierał Nishiyama. Warunek unifikacji, postawiony przez Komitet Olimpiski nie został zrealizowany.

W latach osiemdziesiątych rozmowy o zjednoczeniu tych dwóch organizacji nasiliły się, nawet rozegrano wspólny puchar świata w Budapeszcie, ale nie minęło wiele czasu a Nishiyama stanął na czele Internatinal Traditional Karate Federation (ITKF) - 1981 rok, organizacji, która odróżnia się od WUKO przepisami sportowymi i nazwą "traditional karate"przy używaniu dla WUKO nazwy "modern karate", jednakże zawodnicy ITKF, jak i część WUKO ćwiczą jedną sztukę walki - Shotokan. W 1996 roku WUKO przekształciła się w World Karate Federation, co było pierwszym krokiem wspólnych ustaleń, lecz pomimo to właśnie WKF, w przeciwieństwie do ITKF, nie ratyfikowała do dnia dzisiejszego dokumentów dotyczących zjednoczenia karate, a zarazem utworzenia światowej organizacji zrzeszającej największą ilość karateków w hisorii tej sztuki walki. W każdym razie szanse na status olimpijski znowu stały się odległe dla karate. Nowe rozmowy z MKOL i utworzenie Światowej Federacji Karate znowu rodzą nadzieje dla karate jako dyscypliny olimpijskiej, choć prawdopodobnie przyniesie to więcej szkody niż pożytku.

[budo_harkonnen2]

Nie ma co. Fachowa robota Giro! Moja wiedza co prawda różni się w drobnych szczegółach, ale niestety opiera się na mocno ograniczonych źródłach. Miło było poczytać naprawdę solidny artykuł, nie nasycony marudzeniem, że Shoto jest do kitu i w ogóle. POdobało mi się. Jak będziesz miał coś innego w tym kształcie to chętnie poczytam.
Pozdrowionka!

[budo_death-wish]

Przede wzstkim - wszelkie uwagi mile widziane. artykuł napisałem w 1997 roku przy dużej pomocy dr Krzysztofa Kaczora ( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] ) i dr Michała Czakona. Artykuł dotyczy tylko w zasadzie historii shotokan a nie karate jako całości.
Istnieją w nim też pewne błędy które wynikały z nieznajomości historii Okinawa karate takie jak : bazą powstania kata Pinian (Heian) nie były kata umieszcone w tekście, które posłużyły tylko za uzupełnienie, natomiast bazowe kata dla Pinian to dzisiaj już nieistniejące kata Chanan. oprócz tego w Okinawa Karate istniało mawashi geri ale bardzo różniące się od tego z Shotokan.
Również nastąpiło zdezaktualizowanie pewnych aspektów.
1. Tetsuhiko Asai sąd w Tokyo odebrał prawo do używania nazwy JKA i obecnie istnieje tylko jedna federacja o tej nazwie. Asai jest szefem Japan Karate Shotorenmei( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] ) w Japonii.
2. Jedyną organizacją upoważniąną przez MKOL do reprezentowania karate na Igrzyskach Olimpijskich jest World Karate Federation ( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] )

Niektóre rzeczy również można uzupełnić:
pierwsze narodowe mistrzostwa Japonii odbyły się 20.10.1957.( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] )

Istnieją jeszcze inne międzynarodowe federacje Shotokan:
Japan Shotokan Karate Association ( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] ) sensei Keigo Abe
Karatenomichi World Federation (KWF)
( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] ) sensei Mikio Nahara
Funakoshi Shotokan Karate Association ( [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] ) Kenneth Funakoshi

[budo_thanes]

Bardzo mi się podobal artykuł, a przede wszystkim jego pierwsza część. Lubię taką dawną, zapomnianą przez większość historię z ciosami śmierci i wielkimi mistrzami (no może trochę przesadziłem ) Wspaniała robota !!

[budo_death-wish]

Do dnia dzisiejszego dostałem już kilka e-maili z pytaniem czy można ten artykuł umieścić na stronie internetowej klubu/sekcji.
Tak można go umieszczać. Prosiłbym tylko opodanie autora czyli mnie (Igor Zeler).

[budo_druid]

Giro a może dysponujesz historią shorin-ryu? ja byłbym bardzo zainteresowany czyms tak dobrze napisanym jak historia shotokan

[budo_death-wish]

Druid
powoli zabieram się do napisania, na razie jestem na etapie zbierania materiałow, Kiedyś w sieci znalazłem świetny dokument który opisywał pochodzenie każdego kata z Okinawy i zmiany jakie były wprowadzane. Niestety przez moj bład artykuł uległ destrukcji... przestraszony

[budo_druid]

uuu i oczywiscie nie kojarzysz z jakiej to stronki bylo :-)

[budo_death-wish]

Znalazłem ten adres w przeglądarce, ale artykułu już nie było. To było dość dawno...

[budo_slawnur]

Fajne powyciagales zapiski jezeli nie masz nic przeciwko temu to wydrukuje i dam do przeczytania mlodym z sekcji .Pozdrawiam

[budo_death-wish]

Nie mam nic przeciwko

[budo_karateka1]

Wyczytalem na innym forum,ze 12 klubow z PZKT przeszlo do PZk tworzac swoja komisje czy ktos wie wiecej na ten temat napewno jest tam klub z Walcza!

[budo_death-wish]

W Wałczu ma siedzibę polski Fudokan (bodajże Zbigniew Ruta).

[budo_karateka1]

No tak ale czy on z 12 klubami odszedl z PZKT do PZK

[budo_wnuk]

Zgadza się, z tym że o ile się nie mylę to fudokan do PZKT nie należał (bo nie należeliśmy do nikogo) za to wiem iż jakos teraz dołączyło do naszej podkomisji (jak zwał tak zwła nie wiem jak to inaczej nazwać) 10 nowych klubów (możliwe więc żę o nei chodzi) bo sensej coś nam na ostatnim treningu wspominał. Oczywiście wszystko podlega po Z. Rute z Wałcza

[budo_karateka1]

Dzieki za odpowiedz jakby ktos wiedzial wiecej to prosze o info na forum

[budo_death-wish]

Wnuk
ciekawi mnie jedna rzecz
zgodnie z rozporządzeniem ministra sportu Fudokan został zaklasyfikowany jako karate tradycyjne i do takowego związku należeć powinien, więc na jakiej podstawie został on przyjęty do PZK?
Pozdrawiam