5 odpowiedzi w tym temacie

[budo_sventevith]

gdzie mozan poczytac o chistori i przebiegu rowoju kungfu konkrtenycj styli o raz roznic miedzy nimi ??

Co oznacza wogule "kung-fu" ??

[budo_dacheng]

"Zhongguo wushu shi" - praca zbiorowa, Pekin 1997, 462 strony - najpoważniejsza rzecz na ten temat jaka istnieje.

Tutaj tylko króciutki artykulik (przygotowany do Vortalu Budo, który wciąż jeszcze nie powstał):

KUNG-FU/WUSHU
 
Ogół chińskich sztuk walki przyjęło się na Zachodzie określać nazwą kung-fu. Kung-fu oznacza jednak nie sztukę walki, a wysoki poziom umiejętności osiągnięty w wyniku ciężkiej, długotrwałej nauki. Może to dotyczyć wielu różnych dziedzin. Jeśli chodzi o chińskie sztuki walki, to bardziej prawidłowa jest nazwa używana w Chinach - wushu, czyli dosłownie: sztuki wojenne. Termin wushu zapisuje się takimi samymi znakami jak japoński termin bu-jitsu.

Wushu dzieli się na xiandai wushu (współczesne wushu) lub jingsai wushu (sportowe wushu) oraz chuantong wushu (tradycyjne wushu), inaczej nazywane minjian wushu (ludowe wushu). Używany na Zachodzie termin kung-fu pokrywa się w zasadzie raczej z chuantong wushu/minjian wushu, nie obejmuje natomiast xiandai wushu/jingsai wushu.

Xiandai wushu/jingsai wushu to przede wszystkim dyscyplina sportowa o aspiracjach olimpijskich. W konkurencji form (taolu) stosuje się podział przede wszystkim na changquan (długa pięść - formy zwykle bardzo akrobatyczne, o ruchach stosunkowo płynnych i dużej dynamice), nanquan (południowa pięść - bardziej stabilne pozycje, mniej akrobacji, dużo fizycznej siły) i taijiquan (ruchy miękkie, pełne gracji, w większości
wykonywane powoli). Uprawiana jest także konkurencja sanda/sanshou, czyli rodzaj walki w rękawicach i ochraniaczach (m.in. na korpus) zbliżona do kick-boxingu, ale z szerokim wykorzystaniem rzutów i zepchnięć z podestu na którym odbywają się walki. W wariancie zawodowym stosuje się mniej ochraniaczy, natomiast wykorzystuje się uderzenia kolanami. Obecnie istnieje tendencja w wariancie zawodowym do dopuszczenia także uderzeń łokciami.

Chuantong wushu/minjian wushu lub w terminologii bardziej popularnej na Zachodzie kung-fu, to nie jedna, określona sztuka walki, a ogromne bogactwo rozmaitych systemów, opartych na bardzo różnych koncepcjach i zasadach. Jest to bogactwo tak duże, że powszechnie stosowane klasyfikacje stanowią nadmierne uproszczenie. Jednak wspomnimy tu o nich ze względu na to że są dość rozpowszechnione.

Chińskie sztuki walki dzieli się zwykle na północne i południowe. Mówi się przy tym, że style północne opierają się na kopnięciach, a południowe na technikach ręcznych. Jednak zarówno na południu Chin spotyka się style zawierające dużo kopnięć, jak i na północy uprawia się wiele systemów nie przywiązujących do kopnięć dużej wagi.

Stosuje się też podział ze względu na związek danego systemu z jednym z głównych ośrodków które wpływały na rozwój sztuk walki, np.: Shaolin (funkcjonuje podział na Shaolin północny i południowy), Wudang, czy Emei. Wiele systemów nie mieści się w tej uproszczonej klasyfikacji.

Popularny jest podział na style zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia). Do zewnętrznych zalicza się zdecydowaną większość, a tylko nieliczne do wewnętrznych. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że style zewnętrzne koncentrują się bardziej na typowym treningu fizycznym, i typowym wykorzystaniu siły, a wewnętrzne bardziej na pracy nad koordynacją pomiędzy umysłem i ciałem, i nad specyficznym sposobem generowania siły przy użyciu całego, stosunkowo rozluźnionego ciała. Podział ten jednak jest bardzo dyskusyjny i stosowany jest głównie z przyczyn historycznych - na początku XX wieku grono mistrzów xingyiquan, baguazhang i taijiquan w Pekinie uznało, że systemy te mają wiele cech wspólnych i w związku z tym zdecydowano o zaliczaniu ich do jednej rodziny neijia. Trzeba zwrócić uwagę, że podziału na systemy zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia) nie należy mylić z podziałem na metody treningowe zewnętrzne (waigong) i wewnętrzne (neigong). W niemal wszystkich bowiem systemach klasyfikowanych jako zewnętrzne
wykorzystuje się bowiem w mniejszym lub większym stopniu trening neigong.

Określony styl kung-fu to nie tylko zestaw technik, czy form. To zawsze pewien system wzajemnie z sobą związanych metod treningowych (gongfa) i koncepcji (quanli). Wszystkie metody treningowe, łącznie z wykorzystywanymi w wielu stylach formami, stanowią ilustrację teorii danej szkoły, służąc poznaniu i praktycznemu opanowaniu jego koncepcji i rozwinięciu charakterystycznych dla danego stylu umiejętności. To jest pewien wyróżnik
szkół autentycznego kung-fu (chuantong wushu).

Organizowane są zawody sportowe w których startują przedstawiciele tradycyjnego kung-fu/wushu. Różnica w stosunku do jingsai wushu polega jednak na tym, że w chuantong wushu rywalizacja sportowa nie jest głównym celem, któremu całkowicie podporządkowany jest proces treningowy, a stanowi tylko pewien element znacznie szerszej całości. Kung-fu (chuantong wushu) nie jest zatem tylko dyscypliną sportową, w której liczą się wyniki na zawodach i odbywa się proces selekcji tych, którzy rokują w tym kierunku największe nadzieje. Kung-fu jest dla każdego i może być uprawiane przez całe życie. Odpowiedni
system można dobrać w zależności od indywidualnych upodobań, predyspozycji i warunków fizycznych.

W kung-fu przywiązuje się wagę nie tylko do rozwinięcia umiejętności walki wręcz, czy z bronią, ale także do wszechstronnego rozwoju adepta. Wzorcem wojownika kung-fu jest ktoś, kto nie tylko potrafi walczyć, ale posiada szeroką wiedzę. Dla adeptów spoza Chin nauka kung-fu to często także poznawanie bogatej kultury Kraju Środka. W wielu szkołach naucza nie tylko sztuki walki, ale także tradycyjnych metod leczenia (akupresura, akupunktura, ziołolecznictwo) bądź ćwiczeń służących kultywowaniu zdrowia (neigong, qigong). Niektóre systemy kung-fu słyną z walorów zdrowotnych, np. taijiquan i yiquan, w których te same
metody treningowe służą zarówno rozwojowi umiejętności walki jak i zdrowiu ćwiczącego. Wielki nacisk kładzie się także na postawę etyczną adepta – wude (dosłownie: cnoty wojownika). Mówi się: "Ucząc się sztuki walki, przede wszystkim uczysz się być dobrym człowiekiem".

Głównych odmian chińskich sztuk walki można wyróżnić kilkadziesiąt, a ze stylami mniej znanymi i podstylami co najmniej kilkaset. Tutaj tylko niewielka część (nazwy podane zostały w transkrypcji pinyin w wymowie języka ogólnochińskiego; w nawiasach podano nazwy w innych transkrypcjach lub pochodzące z lokalnych dialektów):

Baguazhang (Pakua Chang)
Baihequan (Pak Hok Kuen)
Baimeiquan (Pak Mei Kuen)
Bajiquan
Cailifoquan (Choy Lee Fut Kuen)
Chuojiao
Fanziquan
Hongjiaquan (Hung-gar Kuen)
Jingangziranchui
Liuhebafaquan (Liu ho pa fa ch'uan)
Meihuazhuangquan
Mizongquan
Piguaquan
Sanhuang Paochui
Taijiquan (T'ai Chi Ch'uan, Tai Chi)
Tanglangquan (styl modliszki)
Tantui
Tongbiquan
Xiajiaquan (Hop-gar Kuen)
Xingyiquan (Hsing-i ch'uan)
Yanqingquan
Yiquan (I-ch'uan), znany również jako Dachengquan (Ta Ch'eng Ch'uan)
Yongchunquan (Wing Chun Kuen, Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen)
Zhoujiaquan (Chow-gar Kuen)
Ziranmen (Tzu jan men) 

[budo_dacheng]

Natomiast jeśli chodzi o szczegółowa historię konkretnych styli, to na ten temat można przeczytać w książkach poświęconym konkretnym stylom. Przy czym w większośći przypadków są to wyłącznie legendy stylu, a nie wiarygodna historia. Generalnie wszystko co dalej w przeszłość niż 100-150 lat, jest trudno weryfikowalne.

[budo_sventevith]

fajny artykulik

Miejmy nadzje ze Fiodek wezmie dupe w troki i budo wkoncu powstanie

[budo_tomasz]

[wykonywane powoli). Uprawiana jest także konkurencja sanda/sanshou, czyli rodzaj walki w rękawicach i ochraniaczach (m.in. na korpus) zbliżona do kick-boxingu, ale z szerokim wykorzystaniem rzutów i zepchnięć z podestu na którym odbywają się walki. W wariancie zawodowym stosuje się mniej ochraniaczy, natomiast wykorzystuje się uderzenia kolanami. Obecnie istnieje tendencja w wariancie zawodowym do dopuszczenia także uderzeń łokciami.

napracowales sie Andrzejku
ale troche sie dolacze:
w snadzie sportowej nie wolno uderzyc kolanem w glowe, tylko w tulow, dlatego widzi sie "specjalistow" pochylajacych glowe mocno do przodu i zaslaniaja sie w ten sposob jak chca wejsc w nogi

o lokciach sie mysli ale nie wprowadzono tego (ostanie zawody sanda zawodowego widzialem wczoraj )

[budo_dacheng]

w sandzie sportowej nie wolno uderzyc kolanem w glowe, tylko w tulow

Zgadza się. Po prostu tekst ten powstał jako coś w rodzaju hasła encyklopedycznego, co wymagało ujęcia bardzo skrótowego. Jak możesz zauważyć, innych punktów regulaminu sanda też nie wymieniłem, i w ogóle wielu szczegółowych kwestii dotyczących kung-fu/wushu też nie.

o lokciach sie mysli ale nie wprowadzono tego (ostanie zawody sanda zawodowego widzialem wczoraj )

Dlatego napisalem, że istnieje 'tendencja' do wprowadzenia łokci, czyli, że jest już w kręgach sanda coraz więcej ludzi, którzy to postulują.