Brak odpowiedzi do tego tematu

[EXPERTO]

Kulturystyka jest nie tylko strategią do zmiany ciała, ale zmienia także i duszę. Dodaje nam otuchy i sprawia, że czujemy się lepiej. Uwydatnia nasz cielesny wizerunek i rozwija jakość kontroli, pewność siebie i samodyscyplinę. Pomaga rozszerzać nasze zdolności do skupiania uwaagi, koncentracji, może zmniejszać poczucie naszych słabych stron. Ponieważ kulturystyka jest rodzajem działalności socjalnej, przynależność do klubu prowadzi do koleżeństwa i przyjaźni. Świadomie, czy nie, zmieniamy się pod wpływem ćwiczeń, a satysfakcja jaką czerpiemy z kulturystyki w dużej mierze zależy od tego jak dobrze wychodzi sport naprzeciw naszym psychologicznym potrzebom.

Jednakże najwięcej możemy otrzymać ze strony sportów siłowych. Chociaż ćwiczenia są ważne dla naszego psychicznego i emocjonalnego samopoczucia, naturalnie produkowane endorfiny mają swoje limity. W ten sam sposób, że „geny ćwiczeniowe" mogą nas skłaniać do podnoszenia ciężarów zamiast do biegania, naukowcy wnioskują, iż dziedziczone „geny depresyjne" mogą decydować o tym, czy będziemy cierpieć z powodu przygnębienia.

Jednym ze znaków ostrzegawczych, który może narazić kulturystę na kłopoty jest to, kiedy on albo ona potrzebuje ćwiczyć każdego dnia, przedkładając to nad wszystko inne, czując się dobrze „nakręconym" jedynie dzięki ćwiczeniom, popadają w depresję jeśli coś przeszkodzi im w pójściu na trening. Jeśii są inne oznaki - problemy na tle stosunków międzyludzkich, krańcowa ziość, smutek, nadużywanie leków - wtedy sport może być użyty indywidualnie w cetu zlekceważenia innych jego, czy jej aspektów życiowych. Tak jak wszyscy inni także i kulturyści powinni mieć świadomość tego, czy są genetycznie predysponowani do popadania w stany depresyjne, „dźwiganie ciężarów" może mieć chwilowo formę terapii zanim to dokona się w klubie.