Pytanie: JAMA opublikowało artykuł Johna Dohonue jakiś czas temu, o tym że prawdopodobnym powodem dla którego japońskie sztuki walki przetrwały przez tak długi okres czasu jest fakt, że cel ćwiczenia ewoluował wraz z rozwojem społeczeństwa. Pozwoliło to sztukom wojennym przetrwać w jakiejś tam formie, nawet jeśli rzeczywista praktyczna efektywność wojenna zbladła w porównaniu z bardziej wyrafinowaną technologią walki. W przypadku europejskich wojennych form, nie rozwinął się żaden aspekt duchowy czy też ćwiczenie w celu polepszenia siebie samego.
Odpowiedz: Poszedłbym o jeden krok dalej w tym rozumowaniu: japońska sztuka walki jest w zasadzie unikalna w świetle co może być osiągnięte poprzez jej studiowanie. W Chinach SW były ćwiczone dla zdrowia, jak również dla celów wojennych, i --- przynajmniej w zgodzie z legendami --- były ćwiczone również przez niektórych mnichów buddyjskich i taoistow. Ale koncept SW jako narzędzia do polepszania moralności i do osiągnięcia „realizacji i zrozumienia fundamentalnych zasad świata” (jak Kashima Shinryu Ogi to ujmuje) jest wynalazkiem japońskim.
Właśnie tak, w Chinach SW może być używana do rozwijania ciała i przygotowania jednostki do medytacji i/lub studiowania które spowodują wgląd, rozwój duchowy i moralny, ale tylko w Japonii cwiczący głosili że trening bugei JAKO TAKI przynosi taki rozwój, bez żadnej potrzeby innych „religijnych”(z braku lepszego słowa) praktyk. W Chinach wpływ Konfucjanizmu na intelektualistów którzy filozofowali na temat takich rzeczy i jego niewzruszony anty-wojskowy pogląd był po prostu zbyt silny aby pozwolić na to zeby trening sztuki walki JAKO TAKI był postrzegany jako narzędzie do duchowego i moralnego oświecenia.
Właśnie dlatego ja nigdy nie zawracałem sobie głowy pojęciem „Azjatyckich SW” lub „Wschodnio Azjatyckich SW”. Podczas gdy jest prawdą iż SW chin, Korei, Japonii, Okinawy, Filipin, Indochin, itd posiadają pewne wspólne elementy funkcji, wzajemne wpływy, i nawet niektóre słownictwo, warunki historyczne w których te sztuki się rozwijały, cele jakim służyły, i status jaki posiadały w swoich kulturach były zasadniczo odmienne.
W japonii pogląd, że bugei może być drogą do duchowego jak również fizycznego samorozwoju wyrosła z pojęcia „michi”, które to pojęcie ewoluowało podczas średniowiecza i czasów współczesnych. Jest pewne, że samo pojęcie „michi” było w dużym stopniu zbudowane na pomysłach importowanych (z buddyzmu, taoizmu, konfucjanizmu i neokonfucjanizmu) ale synteza była czysto japońska. Japońskie rozumienie tego konceptu było przenoszone do innych części Azji przez działalność japońskiego imperializmu we wczesnych latach XX wieku, ale przedtem nigdy tak naprawdę nie istniało poza światem japonskiego bugei.
Idea że SW jako systemy przyszły z Indii jest dość popularna, ale w świetle badań historycznych, wygląda to na kombinację chińskiego, koreańskiego i okinawskiego nacjonalizmu z ich mitem „Boddhidarma-przybywa-do-klasztoru-Shaolin” niż z realności historycznej. Być może hindusi jako pierwsi usystematyzowali trening SW, ale to jest poważny przeskok stad do konkluzji że:
a) ta idea została przeniesiona do Chin a stamtąd do Japonii
Stała sie bezpośrednią inspiracją do usystematyzowania treningu SW zarówno w Chinach jak i w Japonii.Ten przeskok jest, w każdym razie, w najlepszym przypadku nie do udowodnienia, ponieważ nie ma żadnej dokumentacji mogącej zaświadczyć powyższej konkluzji. I obie konkluzje sa nieprawdopodobne, w świetle faktów historycznych.
Kontakty pomiedzy Chinami i Indiami nigdy nie były szczególnie intensywne. A kontakty pomiedzy Chinami i Japonia były prawie nieistniejące podczas okresu Heian(794-1185) kiedy to właśnie powstała kasta samurajów i podczas późniejszego okresu średniowiecza, kiedy zaczynały powstawać bugei ryuha. Bugei ryuha w Japonii, co wiecej, wyłoniły się jako część ogólnego trendu w kierunku „uszkolnienia” różnego rodzaju wiedzy. Bugei bylo tylko jednym więcej rodzajem sztuki która zaczęła być rozwijana i nauczana w ten sposób.
Ostatecznie, można powiedziec że zasada Occam’a wskazuje na tubylczy rozwój idei SW jako systemu w Japonii.
Pytanie: To że Japonia jest w jakiś sposob unikalna we współczesnym zastosowaniu konceptu „michi” do bugei wyglada na przypadek dość latwy do udowodnienia. Ale jak Pas podkreslał, te zastosowanie nie jest wylacznie specyficzne wyłącznie dla bugei. Obserwujemy dokładnie ten sam rodzaj twierdzeń wyrażanych przez shodo i chado w dziedzinie japońskiej kultury jak również przez kyudo, iaido i innych w dziedzinie japońskich SW.
Odpowiedź: To jest dokładnie to o czym mówię: w Japonii bugei jest uważana za jedną z wielu, zasadniczo równą innym, „michi”. Ta idea rozwijała się na cały świat z korzeni chińskich i Sino-koreańskich, ale jest to zasadniczo sredniowieczne japońskie odkrycie.
Pytanie: Moj pogląd jest taki, że wszystkie zasadnicze elementy które charakteryzują ryuha bugei, były wprowadzone do Japonii jako koherentny rozwinięty system przez Kukai, który „ukradł” to chińczykom.
Odpowiedź: Zaraz, zaraz, powoli.......
Kukai (aka Kobo Daishi) umarł w 835 roku, 4 wieki wcześniej zanim ideał „michi” pojawił się w początkach okresu Kamakura i 7 lub wiecej wieków wczesniej zanim bugei zaczęło być postrzegane jako pełnoprawne „michi”.
Jeszcze raz, PEWNE elementy kawałków z których powstał koncept „michi” pochodzą z Chin, ale dojrzała idea jest wyraźnie nie-chińska. Podstawową zasadą pomiędzy chińskimi literatami było to, że wyżej postawiony człowiek powinien mieć wiedzę z szerokiego zakresu, na podstawie szerokiej edukacji. Wyspecjalizowana praca była postrzegana jako coś mniej wartościowego i ci, którzy ją wykonywali, byli postrzegani jako stojący niżej w strukturze socjalnej niż eklektycznie formowani literaci.
Kukai, przy okazji, jest prawdopodobnie dużo mniej ważny dla rozwoju pojecia „michi” niż jemu współczesny Saicho, założyciel sekty buddyzmu Tendai.
To właśnie Saicho był pierwszym, który sformował doktrynę ze perfekcyje opanowanie pojedyńczej reguły doktryny buddyjskiej zapewnia opanowanie całej reszty, jako że one wszystkie zawierają sie w jednej regule.
Ta idea jest unikalna dla Japonii, nic takiego nie istnieje w kanonie buddyzmu chińskiego. Kiedy to rozumowanie zostało zastosowane do sztuk świeckich, (od XIII wieku) pozwoliło to stworzyć ideał „michi”.
Pytanie: Podczas gdy pańskie twierdzenie o ograniczonych kontaktach pomiedzy Indiami, Chinami i Japonia sa w pewnym stopmiu prawdziwe, jesli chodzi o ilosc osobników podróżujacych pomiedzy tymi krajami, jest to powazne niedocenianie wpływów kulturalengo przekazu jakie Japonia dostała od Chin w tym czasie.
Odpowiedź: Wystąpiło wtedy również zasadnicze odwrócenie się estetycznych i religijnych ideałów japońskich od tych z Chin. Rozwój wyraźnie japońskich form sztuki jest myślą przewodnią okresu Heian – dlatego właśnie tytuły wiekszości rozdziałów książki o tym okresie skupiają się na tym punkcie.
OCZYWIŚCIE istniała kontynuacja budowli kulturalnych pomiędzy okresami Nara i Heian, i OCZYWIŚCIE rozłam pomiędzy „sino-kulturą”(pochodzącą z Azji) okresu Nara i „rodzimą” kulturą okresu Heian i czasów średniowiecza jest łatwo przesadzany --- możesz porównać że moja książka o korzeniach samurajów podkresla ten argument specjalnie --- ale zauważając brak czystego rozłamu i kontynuacji zainteresowania chińską kulturą nie zmienia faktu ze od VIII wieku japonczycy budowali głównie kulturę na starym imporcie a nie na świeżo przywożonych ideach.
Pytanie: ten okres był świadkiem zrzucania lenna przez wiele kompleksów rytualnych(wielkich świątyń) Ezoterycznego Buddyzmu, co definitywnie prowadziło do rozwoju dużych armii żolnierzy- mnichów na których można było liczyć podczas obrony ich świątynnych włości przed pobieraniem podatków i innymi kłopotami.......Argumentowłbym że te armie były miejscem krzyżowego „zapylania” sztuk wojennych i ezoterycznego modelu przekazu, w ten sam sposób jak arystokratyczne kręgi w Kyoto były miejscem krzyżowego „zapylania” sztuk kulturalnych i ezoterycznego modelu przekazu.
Odpowiedź: Jest to interesująca teoria, ale chciłbym zobaczyc jakąś formę dowodu, akuso i akuso treningu wojennego do wczesnych ryuha, zanm zaakceptowałbym to jako udowodnione, lub nawet prawdopodobne. Wszystko co do tej pory widziałem wskazuje, że armie świątynne odgrywały tylko bardzo małą rolę w ewolucji sztuki wojennej w Japonii.
Odpowiadal:
Prof. Karl Friday
Dept. of History
University of Georgia
Athens, GA 30602
FaceBook
