1 odpowiedź w tym temacie

[budo_death-wish]

Uwagi dotyczą artykułu:

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Pan Struk nie wysilił się. O ile pisze prawdę o przeszukiwaniu pomieszczeń o tyle wszystko co pisze o walce wręcz jest... no właśnie, nie wiadomo czym.

Uwagi słuszne jeśli chodzi o urzędniczy beton. Polska pod tym względem jest krajem socjalistycznym i nic się nie zmienia.
Co do walki wręcz. Wydaje mi się mało logiczną krytyka systemu szkolenia wojska w zakresie walki wręcz przez współczesnego instruktora z kilku powodów.
Internet. W latach siedemdziesiątych nie istniał. System Fairbaina znało może w Polsce kilka osób, nie wiadomo czy ktokolwiek w tym czasie w LWP. ESDS nie istniał. W USA szkolenie niewiele się różniło. Nie współpracowaliśmy z Izraelem. Do lat 90tych Polska nie miała stosunków dyplomatycznych z Izraelem.
Chciałbym wiedzieć czego miało się uczyć wojsko w 1974. W tym czasie jedyne dostępne materiały to w zasadzie judo i materiały z walki na bagnety z okresu międzywojennego, czego odbiciem jest podręcznik "Walka wręcz i judo".
Wszystko inne pojawia się później. Karate, w latach siedemdziesiątych to absolutna nowość. Moda na "combaty" to lata 90te. Inne materiały szkoleniowe to instrukcje z 1946 i 1949 roku na bazie jiu-jitsu i materiałów sowieckich, o których autor nie wspomina lub nie wie.
Kyoksul. W latach osiemdziesiątych w WP zapanowała, zresztą krótka, moda na system północnokoreański. Było to rezultatem współpracy z armią północnokoreańską.
Autor zapomniał wspomnieć że na bazie Kyoksul i judo powstały podwaliny pod późniejszy Combat 56, zmieniony po podjęciu współpracy A. Kupsa z A. Brylem. C56 próbowano wprowadzać w KSach, a po ich rozwiązaniu w Brygadzie Kawalerii Powietrznej. Po zwolnieniu Kupsa z armii C56 trafił na rynek cywilny.
SWWBK Nonsensem wydaje mi się krytykowanie podręcznika metodycznego za... metodykę. Autorzy Tarnawski i Kopeć wykonali kawał dobrej roboty. Opracowali system dopracowany do realiów współczesnej służby wojskowej, sam program SWWBK nie jest znany w Polsce zna go może z 30 osób.
Generalnie jesli to ma być artykuł historyczny to autor nie przyłozył się się. A jeśli tylko podkreślenie jaki to ESDS jest wspaniały... generalnie brak słów.

[budo_death-wish]

C.Q.B.
Opracował: Zbigniew Struk
Close Quarter Battle - w wolnym tłumaczeniu, oznacza “walka w zamkniętych, ograniczonych przestrzeniach”. Współcześnie kojarzona przede wszystkim z czarną taktyką, czyli działaniami antyterrorystycznymi (poruszanie się w obiekcie, przeszukanie pomieszczeń itp., połączona ze strzelaniem w systemie Close Quarter Shooting). C.Q.B. to jednak znacznie szersze spektrum działania, niż tylko w budynku, czy terenie zurbanizowanym.
Wszystko co ogranicza nasze ruchy, swobodę przemieszczania oraz korzystanie z podstawowego zmysłu jakim jest wzrok, można zaliczyć do C.Q.B. Do takich działań należą m. in: walka w okopach, kanałach, jaskiniach w ciemności lub mocno ograniczonej widoczności, w samolotach, na jednostkach pływających, w wodzie i pod wodą, a także ze skrępowanymi lub „niesprawnymi” rękami. Techniki skrytobójcze w bliskim kontakcie też zaliczają się do C.Q.B.
Jak widać granica między strzelaniem, a walką wręcz, walką nożem, a użyciem podręcznych środków walki jest bardzo cienka i zaciera się jeżeli proces szkolenia jest właściwy i całościowy. Niestety, większość tzw „super” szkoleń, jest oderwana od rzeczywistości. Mamy pojedyncze ogniwa, ale nie stanowią one całości łańcucha. Mamy np super taktykę, ale bez walki wręcz, czy strzelania. Mamy ekstra strzelanie, ale ze względów bezpieczeństwa nie możemy przejść do walki wręcz itp. (o działaniach zespołowych nie wspomnę). Istnieją co prawda pewne grupy zawodowe, które realizują z powodzeniem w/w program, ale jest to tylko niewielki procent. Problem tkwi w „pierdzistołkach”, którzy kosztem tzw. „bezpieczeństwa” swoich podwładnych robią karierę zawodową. Nigdy nie zhańbili się „fizolką”, ale jak supermeni, czterojajeczni, wiedzą wszystko najlepiej. Mogę przytoczyć dziesiątki takich przykładów, ale mi się nie chce. Ograniczę się do walki wręcz, która jest częścią mojego życia od najmłodszych lat. Weźmy na tapetę Wojsko Polskie. W czasach PRL-u kadra oficerska, była święcie przekonana, że mamy doskonale wyszkolonego żołnierza. Instrukcja o Wychowaniu Fizycznym w siłach zbrojnych PRL z 1974 roku, zatwierdzona zarządzeniem nr. 15 z dnia 1.01.1975 przez gen. dyw. Eugeniusza Molczyka, przewidywała m. in. trzy zakresy ćwiczeń z walki wręcz. Pierwsze dwa były przeznaczone dla różnych formacji, w zależności od stopnia trudności. Wszystkie trzy zakresy miały być opanowane przez: wojska powietrzno-desantowe, pododdziały rozpoznawcze, WSW, III i IV rok szkół i uczelni. Prawdziwa Elita !!! Zakres ćwiczeń obejmował m. in. pady i przewroty Judo, aż dwa! ciosy nożem, działania karabinkiem (cokolwiek to znaczy), kilka bzdurnych chwytów. Wszystko w oparciu o Judo i samoobronę, które z wojskową walką wręcz nie mają nic wspólnego. Idąc z duchem czasu Ministerstwo Obrony Narodowej, zarządzeniem nr. 6/GZSB wprowadza 1.07.1985 roku do użytku „specjalny program walki wręcz” (III i IV zakres). Na zdjęciach tej arcyciekawej lektury możemy zobaczyć młodego, sprawnego! żołnierza, który demonstruje m. in: kopnięcie z wyskoku (po japońsku zwane YOKO TOBI GERI), wysokie kopnięcia obrotowe, dziwaczne ataki nożem, krępowanie ofiary, duszenia żywcem z Judo, tzw. działania kijem itd., itd. Prawdziwy Ninja! Wiem, że łatwo się wyśmiewać z innych, ale na totalną głupotę nie ma mocnych. Można tylko się śmiać.
Teraz jednak jesteśmy w NATO i mamy zawodowców?! No i mamy nowy „elementarz”. Mowa tu o: „Podręcznik Metodyczny do Programu Walki w Bliskim Kontakcie dla Żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej”. Imponujący tytuł i nie mniej imponujące dzieło pod względem materiału do opanowania (227 stron lektury). W tym przypadku Ninja z Krav Maga byli tak perfekcyjni, że nie zapomnieli o niczym. Jest tu nawet rozdział poświęcony treningowi relaksacyjnemu i doenergetyzowującemu po zakończeniu ćwiczeń z walki wręcz. Znajdziemy tu np.: Qi-Gong, Relaks Sugestywny, ćw. relaksacyjne według metody Jacobsona i wiele innych. Autorzy tego dzieła, chyba nie rozumieją ile tak naprawdę czasu ma żołnierz do opanowania walki wręcz i w którym miejscu wyszkolenia w C.Q.B. znajduje się wyżej wymieniona walka.
Chciałbym przedstawić klasyczny diagram C.Q.B., który być może oświeci naszych Chuck Norisów i jego „przyjaciół” z Hollywood.

Jak widać walka wręcz jest ostatecznością dla żołnierza, ale niezbędną do kompletnego wyszkoloenia. Żołnierz może zostać pozbawiony broni, ale jej nie odrzuca, aby walczyć gołymi rękoma, jak ma to miejsce w durnych, amerykańskich filmach. Może się jednak dostać do niewoli itp. Wówczas umiejętności w walce wręcz mogą uratować mu życie. Dla formacji mundurowych typu policja, straż miejska itp. walka wręcz i samoobrona to jedno z kluczowych zagadnień. Największą krzywdą jest wyszkolenie policjanta w wojskowej walce wręcz. W stresie zareaguje tak jak go uczono! Przekroczy swoje uprawnienia i pójdzie siedzieć!
Problem polega na tym, że programy szkoleniowe układają ludzie, którzy myślą że wiedzą wszystko najlepiej. Myślą o swojej karierze, nie o bezpieczeństwie policjantów czy żołnierzy. Spróbujmy zatem przyjrzeć się i zrozumieć podstawy C.Q.B. Przedstawię kilka „recept”. Reszta to wasza inwencja twórcza, ale oparta na realiach, a nie na idiotycznych filmach i bezsensownych instrukcjach szkolenia.