maartyna

Trądzik pospolity należy do jednej z najczęściej spotykanych chorób skóry. W okresie dojrzewania występuje w różnych odmianach klinicznych u większości młodzieży. U dziewcząt szczyt zachorowań przypada między 14. a 17. rokiem życia, natomiast u chłopców pomiędzy 16. a 19. rokiem życia.
U większości (80%) chorych zmiany ustępują w 22.-23. rokiem życia. Ocenia się, że u 85% pacjentów z trądzikiem występuje łagodna postać choroby, a u 15% - ciężka.

Przyczyny trądziku są złożone, związana z wieloma czynnikami przyczynowymi, takimi jak: łojotok, zaburzenia rogowacenia naskórka przy ujściu mieszka włosowego, aktywność hormonów płciowych, zakażenia bakteryjne.

Do tej pory nie udało się wyjaśnić udziału czynników genetycznych w patogenezie trądziku. Przypuszcza się, że nadmierne wydzielanie łoju i rogowacenie ujść mieszków włosowych mogą być cechami dziedziczonymi. Jeżeli oboje rodzice chorowali na trądzik, to prawdopodobieństwo, że ich dziecko również zachoruje, wynosi powyżej 50%.

Stres wydaje się znaczącym, aczkolwiek nie do końca poznanym czynnikiem zaostrzającym przebieg choroby. Jego wpływ jest prawdopodobnie związany z wyrzutem steroidów nadnerczowych, które oddziałują na czynność gruczołów łojowych. Zaostrzenia zmian trądzikowych obserwuje się tylko u części chorych, wyłącznie po pewnych produktach (czekolada, kakao, marynaty, przyprawy). Nasilenie łojotoku i trądziku następuje pod wpływem nikotyny. Z kolei umiarkowane kąpiele słoneczne u większości chorych wydają się korzystne.

Wykwity trądzikowe podzielić można na niezapalne (zaskórniki otwarte i zamknięte) oraz zapalne (grudki, krosty, guzy, cysty i torbiele ropne).

Łagodne postacie wymagają jedynie leczenia miejscowego, w ciężkich stosuje się leczenie skojarzone - zewnętrzne i ogólne. Leczenie ogólne trądziku obejmuje antybiotykoterapię, leczenie hormonalne, pochodne witaminy A, rzadziej kortykosteroidoterapię, niesterydowe leki przeciwzapalne, sporadycznie szczepionki i autoszczepionki.

Celem leczenia trądziku jest:

* zapobieganie nadmiernemu rogowaceniu przymieszkowemu,
* zahamowanie rozwoju Propionibacterium acnes,
* zmniejszenie łojotoku.

Leczenie trądziku jest procesem długotrwałym, a w umiarkowanej postaci trądziku może trwać nawet 4-6 lat.

W ciężkich postaciach trądziku leki miejscowe należy kojarzyć z terapią ogólną. Po zakończeniu terapii doustnej wskazane jest stosowanie podtrzymującej terapii miejscowej.

Leczenie ogólne trądziku obejmuje antybiotykoterapię, leczenie hormonalne, pochodne witaminy A, rzadziej kortykosteroidoterapię, niesterydowe leki przeciwzapalne, sporadycznie szczepionki i autoszczepionki.

Choroba dotyka osoby w wieku 25-35 lat i później 45-55 lat (trądzik różowaty występuje u ok.2 % populacji. Zdarza się ,że pierwsze objawy występują u osób młodszych (ok. 25 r.ż.), ale nigdy trądzik różowaty nie pojawia się przed okresem pokwitania. Niekiedy trądzik występuje rodzinnie.
W zaawansowanych postaciach występuje przerost gruczołów łojowych, zwóknienia, obrzęki limfatyczne. Jako izolowany objaw głównie u mężczyzn występuje Rhinophyma – kalafiorowaty przerost skóry nosa. Podstawową dolegliwością jest stałe oraz napadowe czerwienienie się twarzy – może mieć ono związek ze zmianami temperatur, spożywanymi potrawami (gorące napoje, alkohol, przyprawy). zdenerwowaniem, stresem. Zmiany najczęściej obejmują centralną część twarzy – czoło, nos policzki i brodę. Łagodne objawy zaczerwienienia twarzy występują już w wieku młodzieńczym, są przypisywane nadwrażliwości na temperaturę i alkohol czy nawet nieśmiałości. Z czasem dolegliwości nasilają się i poważnie utrudniają życie.

Mogą pojawić się również zmiany na dekolcie, skórze głowy, w okolicach zausznych i na plecach.

* zaburzenia hormonalne,
* zaburzenia naczynioruchowe związane z układem nerwowym wegetatywnym (polegające na łatwym czerwienieniu się pod wpływem bodźców emocjonalnych i fizycznych),
* zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (niedokwasota soku żołądkowego, nieżyt żołądka, zapalenie żołądka spowodowane obecnością bakterii helicobacter pylori, przewlekłe zaparcia, stany zapalne dróg żółciowych),
* stosowanie maści i kremów sterydowych na skórę twarzy powoduje występowanie zmian typu trądziku różowatego (określane jako dermatitis perioralis - gł. wokół ust i oczu),
* nadkażenia skóry pasożytami - nużeńcami (nużyca) lub drożdżakami.

Jest trudny do leczenia, nie zawsze wyleczenie jest możliwe.




<Vadamecum chorób: Świat ksiązki>

Łupież pstry to powierzchowne grzybicze zakażenie skóry objawiające się przebarwieniami lub odbarwieniami na skórze karku, pleców i klatki piersiowej. Zakażenie powoduje grzyb drożdżopodobny - Malassezia furfur.

Drobne białawe lub czerwonobrązowe plamy mogą czasem łuszczyć się na powierzchni. Zmianom towarzyszy świąd, plamy są szczególnie widoczne po opalaniu, gdy kwas azelainowy wytwarzany przez chorobotwórczego grzyba - hamuje powstawanie barwnika w skórze.

Jeśli zauważyłaś/eś charakterystyczne zmiany na skórze udaj się do lekarza. Leczenie polega na zastosowaniu maści przeciwgrzybiczych na zmiany lub jeśli schorzenie jest wyjątkowo rozległe lub nawracajace konieczne może okazać się leczenie preparatami doustnymi. Bardzo ważną rolę pełni również profilaktyka - osoby ze skłonnością do nawrotów łupieżu pstrego powinny stosować szampon przeciwłupieżowy do głowy i ciała z częstotliwością raz na 14-21 dni.




Leczenie łuszczycy polega na zastosowaniu preparatów miejscowo - zewnętrznie i/lub na podawaniu leków działających ogólnoustrojowo - najczęściej doustnych terapeutyków.

Gdy zmiany skórne powstałe na skutek choroby są niewielkie (dotyczą łokci, kolan, okolicy krzyżowej, skóry owłosionej głowy) zalecane jest leczenie miejscowe. Polega ono najpierw na usunięciu łusek pokrywających zmianę skórną za pomocą maści złuszczających - z kwasem salicylowym lub siarką albo oliwki salicylowej. Następny etap to stosowanie preparatów hamujących nadmierny podział komórek naskórka i działających przeciwzapalnie, m.in. cygnoliny, preparatów dziegciowych, kortykosteroidów, pochodnych witaminy D3.

Leczenie ogólne łuszczycy polega na zastosowaniu retinoidów, metotreksatu, hydroksymocznika, cyklosporyny A, sulfasalazyny, ketokonazolu czy kwasu umarowego. Jest wskazane gdy zmiany skórne są trudne do opanowania przez leczenie miejscowe. Najstarszą stosowaną metodą leczniczą jest promieniolecznictwo - fototerapia. W terapii łuszczycy ważna jest również profilaktyka i zapobieganie nawrotom. Każdą infekcję i stan zapalny należy zwalczyć, należy unikać leków powodujących zmiany skórne, zapobiegać nadwadze i stresom. Zalecana jest umiarkowana ekspozycja na promienie słoneczne, eliminacja używek i dieta niskokaloryczna.



Liszajec zakaźny (Impetigo contagiosa) to częste powierzchowne zakażenie bakteryjne skóry. Można je skutecznie wyleczyć stosując się do zaleceń lekarskich oraz przestrzegając podstawowych zasady higieny osobistej.

Choroba objawia się wykwitami skórnymi, pękającymi pęcherzykami wypełnionymi wodnistą cieczą, w których miejscu powstają później nadżerki pokryte strupkami. Schorzenie jest wysoce zakaźne. Liszajec może powstać z przyczyn pierwotnych lub być powikłaniem innych chorób skórnych. Zmiany lokalizują się głównie na twarzy, w okolicy jamy ustnej i nosa, czasem na rękach i szyi.

Czas trwania choroby zależy od zastosowania odpowiedniego leczenia. Szybkie rozpoczęcie terapii eliminuje wykwity w ciągu kilku-kulkunastu dni. Nieleczony proces chorobowy może trwać nawet do kilku tygodni. Leczenie najlepiej poprzedzić badaniem bakteriologicznym. Niewielkie zmiany leczy się miejscowo stosując: aerozole, emulsje, kremy, maści antybiotykowe i środki odkażające. Antybiotyki stosowane miejscowo to m.in.: mupirocyna, bacytracyna, erytromycyna, klindamycyna czy neomycyna. Jeżeli natomiast liszajec spowodował rozległe zmiany należy zastosować leczenie ogólne - antybiotykami doustnymi. Tu lekiem z wyboru jest erytromycyna lub antybiotyki beta-laktamowe oporne na beta-laktamazę. Ważnym elementem leczenia liszajca są okłady odkażające i mechaniczne usuwanie nawarstwionych strupów.

Sprzęt

Ćwiczenia należy wykonywać na miękkim materacu piankowym przeznaczonym do ćwiczeń na podłodze.

Pozycja wyjściowa

Wykonując ćwiczenia należy przyjąć właściwą pozycję:

* pozycja na plecach
* zegnij kolana pod kątem 90°
* pięty połóż na podłodze a palce skieruj do góry
* połóż ręce pod głowę z łokciami ustawionymi na zewnątrz lub skrzyżuj ręce na klatce piersiowej
* utrzymuj brodę na odległość pięści od klatki piersiowej
* napnij mięśnie brzucha tak mocno, abyś dotknęła dolną częścią pleców (okolicą lędźwiową) do podłogi

Wykonanie ćwiczenia

Wykonując ćwiczenie należy unieść głowę i tułów w kierunku ud, utrzymać uzyskaną pozycję przez chwilę po czym spowrotem powrócić do pozycji wyjściowej plecach. Podczas wykonywania tego ćwiczenia twoje kręgi powinny przez cały czas dotykać podłogi, gdyż tylko wtedy utrzymujesz odpowiednie napięcie mięśni brzucha. Unosząć tułów powinnaś zatrzymać się, zanim dolna część pleców zacznie odrywać się od podłogi. Podczas całego ćwiczenia powinnaś utrzymywać brodę w odległości pięści od klatki piersiowej a zginając tułów nie powinnaś ciągnąć głowy rękami.

Mięśnie

Wykonując ćwiczenie zaangażowane są następujące mięśnie:

* M. rectus abdominis (mięsień prosty brzucha)
* M. obliquus externus abdominis (mięsień skośny zewnętrzny brzucha)
* M. obliquus internus abdominis (mięsień skośny wewnętrzny brzucha)
* M. transversus abdominis (mięsień poprzeczny brzucha)

Historia kosmetologii, zdaje się, zatacza koło. Tysiące, setki i dziesiątki lat temu kobiety dbające o swoje zdrowie i urodę zawierzały swój wygląd wyciągom z roślin. Teraz, w epoce zaawansowanych technologii, też warto wrócić do sposobów babek. To prawda, nie są tak wygodne w użyciu, jak nowoczesne kosmetyki, ale jaka to przyjemność samej wykonać w pełni naturalny zabieg!

Większość ziół w formie suszonej (liście, kłącza, korzenie) można kupić w aptekach i sklepach zielarskich. Jeśli jednak chcesz, możesz samodzielnie zbierać i suszyć zioła.

Działanie: wzmacnia (włosy słabe, przesuszone)

Aloes uzbrojony Aloe ferox

Weź kilkanaście liści aloesu, oczyść je, umyj, pokrój na kawałki i zmiksuj, dolewając pół litra wody. Przecedź przez sito, dolej pół litra gorącej wody w celu uzyskania odpowiedniej temperatury i użyj do płukania włosów po myciu. Mocno wcieraj preparat w skórę. Jeśli w płynie zostały cząsteczki aloesu, łatwo je wyszczotkujesz, kiedy włosy wyschną.

Działanie: oczyszcza, przywraca równowagę (włosy przetłuszczające się)

Brzoza brodawkowata Betula
Brzoza omszona Betula pubescens

Wczesną wiosną zrób mały otwór w pniu brzozy, włóż patyczek, złam go pod kątem prostym i drugi koniec włóż do butelki umocowanej do pnia. Sok cieknie szybko – przygotuj większe naczynie. Jest to kaleczenie drzewa, więc po nabraniu żądanej ilości soku, zatkaj ubytek. Zebranym sokiem możesz przemywać włosy – będą rosły szybciej. Jeśli jednak chcesz na dłużej przechować sok z brzozy, utrwal go spirytusem (w stosunku 1:1). Będzie świetnym specyfikiem do przemywania przetłuszczających się włosów. Zmieszaj łyżkę płynu ze szklanką wody, wetrzyj we włosy, zostaw na 2-3 minuty, po czym spłucz.

Jeśli nie chcesz kaleczyć pnia drzewa, zbierz liście brzozy. Łyżkę liści zalej wrzątkiem, przykryj naczynie, po 15 minutach odcedź liście i powstałym naparem płucz włosy. Możesz też zrobić z liści nalewkę – zalej jedną porcję ziół pięcioma porcjami alkoholu i odstaw na tydzień. Po tym czasie nalewka jest gotowa. Możesz ją wcierać w skórę głowy 2-3 razy w tygodniu.


Działanie: wzmacnia, oczyszcza, przywraca równowagę (wypadanie włosów, łupież, łojotok)

Łopian większy Arctium lappa

Weź korzeń łopianu, potnij go w drobne kawałki i zalej spirytusem (w stosunku 1:5). Odstaw na tydzień. Powstałą nalewkę wcieraj w skórę głowy 1-2 razy w tygodniu.

Weź 20 g korzenia łopianu, 10 g szyszek chmielu, 40 g korzenia mydlnicy, 30 g ziela hyzopu, 20 g ziela pokrzywy. Czubatą łyżkę stołową zalej szklanką letniej wody, zagotuj, ostudź i przecedź. Nie wyrzucaj fusów z ziół, ale zalej je ponownie wodą, zagotuj i przecedź ponownie. Pierwszym odwarem umyj głowę, masując skórę i drapiąc ją delikatnie, a drugim – spłucz włosy. Taki odwar pomaga przy wypadaniu włosów oraz przy łupieżu.

Zmieszaj 50 g korzenia łopianu, 10 g ziela skrzypu polnego, 10 g kwiatu rumianku, 50 g korzenia mydlnicy i 20 g ziela pokrzywy. Czubatą łyżkę stołową zalej szklanką wody, zagotuj, odcedź. Użyj do płukania włosów. Ten odwar pomaga przy włosach przetłuszczających się.

Działanie: poprawia kolor, dodaje blasku (włosy o odcieniu brązowym)

Orzech włoski Juglans regia

20-30 g liści orzecha zalej 0.5 litra letniej wody. Gotuj przez 10 minut. Ostudź, odcedź, używaj do płukania włosów – im więcej liści, tym intensywniejszy odcień. Nie jest to trwała farba, nie zmieni też koloru włosów radykalnie, ale dla osób o brązowym odcieniu jest doskonałą płukanką poglębiąjącą kolor i nadającą włosom połysk. Ewentualne plamy z orzecha łatwo zmyć octem.

Działanie: wzmacnia, przyspiesza wzrost (wszystkie typy włosów)

Rozmaryn lekarski Rosmarinus officinalis

60 g liści rozmarynu, 60 g korzenia łopianu i 60 g korzenia pokrzywy zalej litrem alkoholu 40% i odstaw na dwa tygodnie. Po tym czasie odcedź, przelej do niewielkich buteleczek, szczelnie zakorkuj. Stosuj do nacierania skóry głowy. Nalewka skuteczna jest też przy łojotoku i łupieżu.