spokojnie, człek przecie nie wie co czyni. poćwiczy, przestanie cwaniakować. albo i wczesniej, gdy zobaczy, ze to nikogo tu nie rusza. a myslenia nauczy się w naszym światłym gronie.
co do judo, jest tu link
[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]ale może nie zadziałać, jak nalezy (problemy z serwerem)
więc poczytaj sobie, co pod nim jest:
Historia
Judo – co to za styl? Najpierw trochę historii. Judo (z japońskiego: ju (jiu) oznacza miły, łagodny, a także: zwinnie ustępować, zaś do – droga, zasada życiowa) wywodzi się ze starojapońskiej, stosowanej przez samurajów sztuki samoobrony ju-jitsu (jiu-jitsu) gdzie słowo jitsu ( oboczność jutsu) – oznacza: sztuka. Jednak, wbrew nazwie, ta „łagodna sztuka” była zbiorem skutecznych, czasem śmiertelnie groźnych technik walki wręcz. Jej rozkwit przypadł na czasy XVII i XVIII wieku.
Pod koniec XIX wieku, gdy zaczyna się nasza opowieść, ju-jitsu było już stosunkowo mało rozpowszechnione, i dość słabo znane w nowoczesnym japońskim społeczeństwie. Dodatkowo nie było stylem jednorodnym – istniało wiele odmian.
Jednak w tym właśnie czasie profesor Jigoro Kano z Tokio zaczął zbierać i łączyć techniki różnych szkół ju-jitsu w jeden system. Z tworzonego przez siebie stylu wyeliminował wszelkie techniki mogące zagrozić ciężkimi uszkodzeniami ciała lub śmiercią ćwiczących, oraz wszystkie uderzenia i kopnięcia, a dodał inne chwyty, oparte na własnych doświadczeniach i przemyśleniach. Powstał wiec styl czysto zapaśniczy. W roku 1882 prof.. Kano założył własną szkołę walki wręcz, a nowy styl nazwał Kodokan - judo. Była to wiec właściwie jedna z odmian ju-jitsu, ale dzięki swym zaletom bardzo szybko wybiła się na pozycję dominującą, i jest traktowana jako osobny styl.
Założenia
Głównym założeniem nowego stylu była możliwość zastosowania każdej z technik w tzw. randori. Jest to walka ćwiczebna (z ang. sparing). Temu podporządkował ich dobór, i między innymi dlatego wykluczył techniki zbyt brutalne – nie można ich przećwiczyć w czasie randori. Podobnej selekcji podlegały tez techniki zbyt finezyjne, bardzo trudne i wręcz niemożliwe do zastosowania w starciu bez kilkunastu lat praktyki. Zasadność tego trybu postepowania potwierdziły później walki, jakie judocy staczali i regularnie wygrywali z mistrzami ju-jitsu, powątpiewającymi w skuteczność nowej sztuki. Jest to tzw. paradoks Kano: style zawierające techniki zbyt groźne, aby w pełni realnie przetrenować je w walce ćwiczebnej z partnerem, są generalnie mniej skuteczne od styli takich jak judo, gdzie ryzyko poważnego urazu jest zminimalizowane, wiec z partnerem na treningu można ćwiczyć nie patyczkując się zanadto, bez żadnej umowności. Czytaj także o samoobronie i rywalizacji sportowej na:
Judo jest wiec stylem nowoczesnym, nastawionym od początku do końca na walkę, adepci ćwiczą ją już na pierwszych treningach. A wykluczenie zbyt kontuzyjnych technik nie oznacza, że judoka nie może przeciwnikowi zrobić krzywdy.
Ju znaczy również: łagodnie ustępować, i właśnie naczelną zasadą tak judo jak i ju-jitsu jest nie przeciwstawianie się siłą przeciw sile napastnika, lecz ustąpienie mu i skierowanie jego siły przeciw niemu samemu. Ustąp, aby zwyciężyć. Judoka brutalnej sile przeciwstawia zwinność i technikę. Często w odniesieniu do judo i ju-jitsu przytacza się opowieść o wichurze, która obala grube, silne, sztywne drzewa, ale cienką, elastyczną trzcinę tylko przygina do ziemi, nie łamiąc jej.
Warto tu dodać, że prof. Kano był, nawet jak na Japończyka, drobnej budowy. A nie przeszkadzało mu to wygrywać z o wiele większymi od siebie przeciwnikami.
Techniki
Walka w judo opiera się na, dosłownie, uderzeniu przeciwnikiem o ziemię, w sposób możliwie brutalny, a potem, w razie potrzeby unieruchomienie go tam tzw. trzymaniem lub duszeniem. Owo obalenie, zwane fachowo sprowadzeniem do parteru, odbywa się przy pomocy różnorodnych rzutów i podcięć, których skutki można porównać do skutków upadku na np. plecy lub głowę z wysokości ok. 1,5 do 2 metrów. Upadku dodatkowo wzmocnionego potężnym pchnięciem. W przypadku tak silnego uderzenia o twardą powierzchnię (np. chodnik) nieuchronnie musi dojść do poważnych czasami uszkodzeń ciała. Na tym miedzy innymi polega skuteczność judo w realnej walce. Dodajmy do tego duszenia, którymi nawet mały kajtek może wyprzeć ducha z największego koksiarza. Więc gdzie owa niekontuzyjność?
Przede wszystkim dotyczy ona tylko treningu i walki sportowej. Odbywają się one na matach (materacach), które minimalizują możliwość doznania urazu, a adepci judo od pierwszego treningu uczą się sztuki umiejętnego, nie powodującego urazów upadku, co pozwala na ćwiczenie takich technik praktycznie bez ryzyka, i przez co styl ma opinie bezkontuzyjnego. Dużo zależy także od sposobu wykonania danej techniki – można partnera rzucić nie z całej siły a dodatkowo tak, aby impet rzutu sprowadzenia do parteru na moment przed uderzeniem w matę wyhamować. W połączeniu z umiejętnym upadkiem partnera eliminuje to zagrożenie. Zaś napastnika można rzucić o beton bez ceregieli – niech sobie leci, skoro zaczepił... To samo dotyczy duszeń - nikt przy zdrowych zmysłach nie dusi partnera na treningu do utraty przytomności. (...)
czyli ogólnie mówiąc - rzut, a gdy to nie wyłaczy przeciwnika, to parter.
, tam są ten słowa jak w karate? A na anzwaniu kazdego kopniecia łamie sie jezyk? :? Czy to jest nastepny sport z "filozofią"? :roll:
![:]](http://forum-kulturystyka.pl/public/style_emoticons/default/splash.gif)
i dodalem treningi parteru do rozkladu tygodnia ;] a wierzcie mi wszystko da sie pogodzic ;]
FaceBook
