Napisano Ponad rok temu
Re: Kto cwiczy ninjitsu ?
Witam ponownie. kolejny artykuł na temat ninjitsu. może komuś się przyda. były ilustracje, ale gdzieś je wcięło:) pozdrawiam.
Źródło: M. M. S. Komandos 2/2004
Autor: Paweł Kornes
Za dnia ninja właściwie nie prowadził działań bojowych, lecz występował jako „człowiek o tysiącu twarzach". Był utalentowanym aktorem, mistrzem charakteryzacji, mógł przybrać postać prostego chłopa, cieśli, rybaka tragarza, starca, kaleki, wędrownego mnicha, a nawet samuraja wrogiego ugrupowania.
Aby podołać tym wszystkim wyzwaniom ninja poznawał dogłębnie kilka zawodów, znał obrzędy religijne, uczył się dialektu mieszkańców poszczególnych wysp archipelagu japońskiego. Edukację uzupełniał treningami sztuk walki i strategii.
Zimą, kiedy świat pokryty był warstwą białego śniegu,
Kostium ninja
był całkowicie biały, co zapewniało mu niewidoczność podczas przemierzania szlaków, forsowania bram i murów zamkowych. Białe byty nawet pochwa i rękojeść miecza. Jeśli ninja miał na sobie czarny lub ciemnogranatowy kostium, skrywał go pod obszernym, specjalnie opancerzonym stalową kolczugą płaszczem--peleryną w kolorze białym. Dodatkowo, aby pewnie poruszać się po zamarzniętym śniegu i lodzie, zakładał na nogi specjalne kolce zwane tabi. Tabi w parze z tekagi - stalowym kastetem z kolcami zakładanym na ręce - umożliwiały mu sprawne poruszanie się po kamiennych murach i drewnianych konstrukcjach. Większość działań ninja podejmowali nocą, trudno więc się dziwić, że nadano im przydomek „władcy nocy".
W czasie takich nocnych akcji kostium ninja by) czarny lub ciemnogranatowy. Jako obuwie
najczęściej stosowano skórzane sandały podbite grubym filcem, umożliwiającym bezszelestne poruszanie się. Pod wierzchnie okrycie ninja zakładał bieliznę, fundoshi, na nią lekką kolczugę wykonaną z maleńkich stalowych kółek, a na nią rodzaj kurtki zwanej gi, przypominającej strój stosowany przez współczesnych adeptów aikido, keikegi, z tym że była ona wyposażona w wiete przeróżnej wielkości kieszeni.
Drugą część wierzchniego okrycia stanowiły spodnie zubon z podwiązkami na wysokości kolan i kostek, także w kolorze czarnym lub ciemnogranatowym. Całość przewiązywano w pasie szarfą lub pasem obi. Kompletny strój ninja nosił nazwę ninawasaga.
Na głowę ninja zakładał jedno- lub dwuczęściowy kaptur odsłaniający tylko oczy. Gdy przyszło mu walczyć za dnia zakładał zbroję-
-kolczugę osłaniającą całe niemal ciało. Głowę chronił hełmem z metalowym kołnierzem chroniącym szyję (kabuto), w niektórych hełmach stosowano coś w rodzaju przyłbicy - ruchomą zasłonę chroniącą policzki i usta. Ramiona i przedramiona chroniły ochraniacze zwane ko-te, a podudzia nagolenniki - suneate. Zbroja ninja - w przeciwieństwie do zbroi samuraja
- nie miała żadnych zdobień. Wykonywano ją w ten sposób, by była jak najbardziej praktyczna i niezawodna na polu walki.
Ostrza strzał, różne typy
Miecz ninja
- o jednosiecznym ostrzu, znany pod nazwami ninken, ninja-to, shinobi katana czy ninkizashi
- różnił się w kilku szczegółach od najpopularniejszego ze znanych japońskich mieczy katany. Miecz używany przez ninja miał krótszą, prostą głownię i dość dużych rozmiarów kwadratową gardę. Sam sposób produkcji mieczy nie różnił się niczym - o jakość ostrza katany dbano tak samo jak i miecza używanego przez ninja. Jednak pod względem ostrości i wytrzymałości nie ustępował miejsca innym ostrzom, a często je nawet przewyższał. Byt bardzo praktyczny - można go było używać jako haka, podporę lub stopień przy przechodzeniu przez ogrodzenie itp.
Pochwa miecza miała specjalny zaczep, przez który można było przeciągnąć sznurek, co umożliwiało noszenie go na plecach lub dawało wiele możliwości zamocowania przy pasie. Ponadto pochwa miecza mogła być używana jako patka, a po odkręceniu denka stawała się przyrządem do oddychania pod wodą.
Każdy klan ninja miał własnych płatnerzy i zbrojmistrzów, a oni - podobnie jak ninja techniki watki - skrywali w tajemnicy sekrety swojego rzemiosła.
Oczywiście ninja mógł w walce wykorzystywać także ogólnie stosowaną broń sieczną średniowiecznej Japonii. Podstawowym uzbrojeniem samuraja było daisho - para mieczy -miecz długi katana i krótki wakizashi. Wkładano je za pas, którym przewiązywał się samuraj.
Bardziej ceremonialnym mieczem byt tachi noszony nie zatknięty, lecz zawieszony u pasa. Długość standardowego miecza wynosiła 60 cm, w przypadku tachi - 80. Istniały jednak miecze, które ze względu na długość, np. dai-katana lub nodaschi musiały być noszone na plecach i służyły do walki z przeciwnikiem siedzącym na koniu. Wakizashi mierzył 40 cm. Dla samuraja miecz był symbolem zarówno wierzeń, jak i praw, jakimi rządziła się średniowieczna Japonia, a także byt wyrazem pozycji, jaką zajmował samuraj w społeczeństwie. Ninja traktował miecz jak broń, narzędzie do walki.
Takim narzędziem był m.in. shinobi-zue, rodzaj bambusowej laski lub kostura, skrywającego w swoim wnętrzu ostrze miecza lub łańcuch zakończony metalowym ciężarkiem, którego zadaniem było oplecenie nóg przeciwnika i powalenie go na ziemię. Zdarzało się, że w wydrążonym bambusie skrywała się ołowiana kula lub upierzona igła, w chwili zagrożenia ninja silnym zamachem wyrzucał pocisk mierząc w przeciwnika. Broń ta zapewniała anonimowość i bezpieczeństwo zwłaszcza w czasach, kiedy po dekrecie wprowadzonym przez Hideyoshiego poruszanie się z bronią było zabronione, jeśli nie było się samurajem. Ninja mógł udawać mnicha, wędrowca lub kulejącego starca opierającego się na kosturze i nikt nie zauważył, że tak naprawdę miał przy sobie zabójczą broń. Ninja posiadał też cały
Arsenał noży i sztyletów
różnej wielkości: począwszy od tak maleńkich, że można je było ukryć za uszami, w ustach lub we włosach, po duże sztylety używane na polu walki. Spośród tych ostatnich rozróżnić możemy sztylety o dużych gardach - tanto i hamadashi - i o małych gardach lub w ogóle bez gard, np. kusungobu Najpopularniejszy
Tetsu bislii, nieuważne nadepnięcie na taki kolec skutecznie utrudniało piesze poruszanie się
byt sztylet tworzący razem z pochwą niewielki kawałek drewna. Odkręcając denko pochwy można ją było używać jak rurkę do oddychania, pod wodą.
Jeśli chodzi o ostrza stosowane na sztylety, to płatnerze poświęcali im tyle samo starań i zabiegów, co podczas wykuwania mieczy, a sztylety wykonane przez mistrzów płatnerskich byty równie wysoko cenione, co miecze.
Razem z tantojitsu, tj. walką sztyletem, ninja ćwiczył umiejętność rzucania i miotania różnego typu ostrzami - począwszy od drobnych igieł poprzez shuriken na dużych nożach skończywszy.
Oprócz mieczy i sztyletów ninja wykorzystywał w walce jeszcze dwa podstawowe typy uzbrojenia-
łuk i strzały oraz włócznie.
Oryginalną japońską konstrukcją była prosta obosieczna włócznia yari. Ostrze yari odznaczało się doskonałą jakością, lekkością i łatwością manewrowania. Wysokiej klasy specjaliści wyrabiali ostrza włóczni z pietyzmem równym temu z jakim wykonywali ostrza japońskich mieczy.
Innym typem włóczni - również bardzo popularnej wśród ninja - była jednosieczna naginata
-„długi miecz" z wygiętym ostrzem. Największą popularność zyskała wśród kobiet wojowniczek, mnichów yamabusńi i niektórych samurajów. Ninja bardzo chętnie używali shakujo-yari, która miała proste ostrze ukryte w wydrążonym i drewnianym lub bambusowym kosturze.
„Władcy nocy" mieli też w swym arsenale wiele odmian halabard, włóczni, oszczepów o różnym kształcie ostrza i drzewca, a niektóre i oszczepy, np. ucjine wyposażone były w 'lotkj” stabilizujące.
Przez wiele stuleci główną broń japońskich wojowników stanowił tuk. Ninja używali go chętnie nawet wtedy, kiedy broń palna była już bardzo powszechna - cenili jego skuteczność i bezszelestność. Każdy klan ninja miał własne strzelnice, zarówno w pomieszczeniach, jak i na wolnym powietrzu. Zwano je matoba. Celność ćwiczono strzelając do słomianych tarcz, do wiązek trawy lub słomy - makiwara. Strzelano stojąc, w ruchu i podczas jazdy konno, do celów ruchomych i nieruchomych.
Uzdolnieni rzemieślnicy stawiali do dyspozycji wojownika kilka typów tuków. Różniły się one nie tylko wielkością, ale także przeznaczeniem - niektóre stosowano podczas strzelania na bliską odległość, inne cechowały się skuteczną dalekosiężnością. Łuk robiono z klejonych kilku kawałków drewna o różnej długości, na końcach kształtowano wycięcia zwane ramionami, z którymi na pewnym odcinku stykała się z cięciwą, Cięciwy produkowano z długich włókien konopnych, ścięgien lub jedwabiu.
Na potrzeby ninja specjaliści wykonywali szeroką gamę strzał (ja). Strzały różniły się kształtem ostrza, długością i przeznaczeniem. Byty więc strzały, rzec można, codziennego użytku, ale także i takie, które przebijały zbroję. Nic dziwnego, że samuraje - mimo wyszukanych zbroi - czuli przed nimi respekt. Szeroko stosowano strzały sygnalizacyjne, wydające podczas lotu charakterystyczny dźwięk. Stosowano również „ogniste strzały".
- hi-ya - idealne do podpalania.
Poszczególne typy strzał nosiły własne oryginalne nazwy: czubek miecza, wąski liść wierzby, przeszywacz zasłon, spiczasty, rozpruwacz wnętrzności, język smoka, liść pokrzywy czy dwa ostrza. Strzały przechowywane byty w specjalnym kołczanie.
może i wam się nie dziwie że się śmiejecie z ninjutsu. Większości kojarzy się to z jakimiś żółwiami z komiksu albo tandetnymi filmami z lat 80-tych. Ale tak naprawde to nie wiadomo czy wogule coś takiego istniało i czym było. Jedne podania donoszą że to wybitni szpiedzy a inni że mistrzowie wali bronia białą i wręcz.
ile czasu juz trenujesz, gdzie i pod czyim okiem ? A malpka to by pewnie wolala banana a nie brzoskwinie :wink:
... Otwartej walki unikano, jak tylko się dało. Owszem, ninja ćwiczyli się w kenjutsu czy walce wręcz, ale raczej "na wszelki wypadek". Natomiast dla samurajów, jako dla ówczesnych żołnierzy, walka otwarta to chleb powszedni...
Tak naprawde tyczyło się to wypowiedzi Sławka. Wilkie dzięki za informacje o szkole 
FaceBook
