Brak odpowiedzi do tego tematu

[WBD]

Jednym z interesujących, choć rzadko omawianych przejawów adaptacji układu nerwowego do treningu jest zmniejszenie tzw. deficytu obustronnego (ang. bilateral deficit). Przez pojęcie to rozumie się różnicę między siłą rozwijaną jednocześnie oboma kończynami (dolnymi lub górnymi) a sumą sił rozwijanych przez każdą kończynę oddzielnie. Mechanizm tego zjawiska nie jest w pełni poznany. Wielu autorów uważa, że wymieniona różnica wynika przede wszystkim z mniejszego pobudzenia jednostek motorycznych zaangażowanych mięśni podczas rozwijania siły jednocześnie obiema kończynami niż podczas działania oddzielnego.

Wioślarze na poziomie klubowym i krajowym charakteryzują się niewielkim deficytem obustronnym, natomiast zawodnicy reprezentujący najwyższy poziom sportowy większą siłę rozwijają jednocześnie obiema kończynami. W sytuacji, gdy kończyny dolne sportowców zarówno podczas ruchu startowego, jak i większości stosowanych ćwiczeń - zaangażowane są głównie symetrycznie (np. ciężarowcy), nie stwierdza się występowania deficytu obustronnego. Jeżeli podczas treningu dominują naprzemienne ruchy kończyn (np. kolarze) omawiane zjawisko występuje dość powszechnie. Zmniejszenie lub wyeliminowanie deficytu obustronnego umożliwia rozwijanie większej siły w ruchach wykonywanych jednocześnie obiema kończynami (dolnymi lub górnymi), dzięki lepszemu wykorzystaniu możliwości każdej z nich.

Deficyt obustronny może występować również podczas rozwijania mocy. Arsac wykazał, że podczas wyskoku pionowego z miejsca jednonóż maksymalna moc rozwijana w fazie odbicia wynosiła około 60% wartości osiągniętej podczas odbicia obunóż.

Jakkolwiek ćwiczenia symetryczne zmniejszają deficyt bilateralny, to dla sportowców uprawiających niektóre dyscypliny (konkurencje) jest on poniekąd naturalny i może być utrzymywany poprzez ćwiczenia, w których kończyny angażowane są jednostronnie.

Treningi ukierunkowane na moc zwiększają przede wszystkim szybkość rozwijania siły (RFD) podczas maksymalnego skurczu (24%), natomiast wartość szczytowa siły zmienia się w znacznie mniejszym stopniu (11 %). Zmiany tych wartości po treningach ukierunkowanych na siłę mięśniową są inne. Istotnie wzrasta tylko wartość siły maksymalnej (0 27%). Wartość RFD nie zmienia się wyraźnie (0,4%), zwłaszcza wówczas, gdy ćwiczenia wykonywane są w tempie średnim lub wolnym, jednostajnie w całym zakresie ruchu. Jeżeli podczas ćwiczeń ukierunkowanych na zwiększenie siły sportowcy będą akcentowali szybki początek ruchu, to - w porównaniu z wcześniej wymienionym sposobem wykonania ćwiczenia - przyrost siły maksymalnej może być mniejszy, ale wzrośnie także szybkość jej rozwijania.

Niekiedy jako argument przeciwko stosowaniu treningu ukierunkowanego na zwiększenie siły mięśniowej podaje się, że może on "spowolnić" sportowca, to jest obniżyć szybkość skurczu jego mięśni. Tej powszechnie nadużywanej opinii nie potwierdzają ani powyższe wyniki, ani też badania prowadzone od kilkudziesięciu lat, zarówno z udziałem ludzi, jak i na zwierzętach. Wykazano, że po treningach ukierunkowanych na siłę mięśniową czas osiągania jej wartości maksymalnej podczas skurczu nie wydłuża się.

Arsac L.M "Peak power in jumping, cycling and running"; Fleck S.J Kraemer W.J "Designing resistance training programs"

1 - grupa kontrolna oraz grupy wioślarzy, 2 - na poziomie klubowym, 3 - reprezentacja kraju, 4 - klasa międzynarodowa