budo_maguda

moja uwaga dotyczyła arogancji jego wypowiedzi. kazdemu nalezy sie szacunek, nie tylko ze wzgledu na ilosc postów na forum. a seksistowskie uwagi niech zachowa dla siebie, chyba ze mu blade dziewczynki na treningach na to pozwalaja.

nie wygłaszam zadnych nowych prawd. zapraszam do lektury ksiazek Ueshiby, jesli ktos ma watpliwosci, co aikido ma wspolnego z walka i skad w ogole sie wzięlo. nie trzeba wypisywać swoich aroganckich wynurzen na 90 stronach w necie. a Smilowi powiem, ze sadzac po jego chaotycznych gburowatych wpisach pełnych błędów ortograficznych mozna powiedziec, ze ma same gorsze dni.

aikido, podobnie jak wiekszosc wspołczesnych SW to SZTUKA RUCHU, koordynacji ciała i droga samodoskonalenia. koniec kropka. skutecznosc w walce przychodzi po długim czasie praktyki i to nie wszystkim adeptom, chocby mieli czarny pas. Kano i Ueshiba odwrócili piramide, u podstaw ktorej była kiedys czysta walka, a na szczycie duchowa doskonałosc. obecnie SW przypominaja nieco jogę. i bardzo dobrze!

Do Dara75- jesli naprawdę masz 34 lata, twoj szczylowaty język dyskusji kompletnie przekresla twoje argumenty. ale jednak ci odpowiem- kazdy kto praktykuje sztuki walki wie, ze zaden system walki nie jest obiektywny i skonczony. kazdy z praktykujacych ma albo powinien dazyc do ukształtowania wlasnego stylu, wlasnej interpretacji opartej scisle na technikach danego systemu. wlasnie wtedy praktykuje się sztukę walki, a nie suchy zestaw ruchow obronnych. aby moc dojść do poziomu interpretacji, potrzebny jest mistrz, ktory w pełni rozumie sztuke walki, rozumie proces uczenia i sam poszukuje wlasnych odpowiedzi, a nie tylko rzuca na treningu nazwy kolejnych technik i odlicza od 1 do 10 po jap. tylko z takim nauczycielem mozna wyjsc poza sport i rekreację, to chyba jasne. i nie ma to nic wspolnego z kultem jednostki, tylko z podstawową potrzebą uczącego się. osobiscie chociaz kocham SW, gdy nie mam u kogo praktykowac, wolę tego nie robic. trzeba szanowac głowę i ciało. to jest moj wybor i rozumiem, ze inni mogą wybierać inaczej.

potrafię zrozumieć, ze można odejść od praktyki gdy zabraknie mistrza. i wcale nie jest to oznaka słabości czy braku wewnętrznej motywacji. trudno to pojąc karierowiczom i sportowcom.