budo_middle finger

V. Silva & Sakuraba

Najpierw instuktor, a potem możesz przeczytać:
http://www.stavacade...r/gettough1.htm
http://www.sinsideou..._Get_Killed.pdf
http://155.217.58.58.../21-150/toc.htm
http://155.217.58.58...-25.150/toc.htm
http://www.yawara.com/Yawast1.html

http://www.onthemat....ta/minn_moy.mov

Podstawa w innych sw bardzo pomaga (a pewnie chcesz jakichś szybkich wymiernych efektów, a nie trzaskania kihon przez rok), ale równie dużo zależy od twoich indywidualnych predyspozycji (wiesz niektórzy nawet po kilku latach nie wiedzą że trzeba trzymać gardę :wink: ) i trenera. Jeśli ci się podoba ćwicz, a na brak podstaw jest jedna rada - ćwicz dwa razy ciężej od innych, pytaj i jeszcze raz ćwicz . Poza tym jeśli masz czas pochodź też na inne sw, aby nie zamykać się w jednym schemacie.

Cały tekst z linka wyżej

Nawiązując do tekstu baska Gladiatora „PANKRATION - walka ze wszelkich sił!!!” (patrz: forum Sycylii; http://www.historica...3?wiecej=157278 ) chciałbym zainteresowanym naświetlić nieco tę, nieco niedocenianą przez historiografów, dyscyplinę sportową. Pewne podstawowe informacje bask zawarł już w swoim tekście, więc nie będę ich powtarzał. Niektóre z nich są niedokładne, więc stąd ten materiał

Pankration, obok biegów, rzutu dyskiem, zapasów, rzutu oszczepem i wyścigów rydwanów był jedną z najpopularniejszych dyscyplin sportowych, wchodzących do programu igrzysk. Wszelkich igrzysk. Najsławniejsze igrzyska – olimpijskie, zapoczątkował Zeus po pokonaniu Kronosa. W walce na pięści zwyciężył wtedy Apollo, pokonując Hermesa i Aresa. Dalsza historia Igrzysk Olimpijskich łączy się z nazwiskami królów Elidy: Klymenosem i Endymionem. I wreszcie dochodzimy do Pelopsa, syna Tantala, prekursora znanych nam już zawodów. Herodot wymienia tu datę 1236 pne., Apollodoros 1183 pne., a współcześni brytyjscy historycy 1253 pne. Dopiero jednak od 776 pne. zaczęto je rozgrywać regularnie co cztery lata i prowadzić dokumentację zawodów. Czas pomiędzy igrzyskami nazywano olimpiadą. W tych, opisanych już zawodach, boks znalazł się w programie XXIII igrzysk w 688 pne. Zwyciężył wtedy Onomastos ze Smyrny, który uporządkował reguły walk pięściarskich.

Inne znane igrzyska to:
Istmijskie – zainaugurowane przez Tezeusza około 1250 pne., a wznowione około 600 pne. Odbywały się na wiosnę w drugim i czwartym roku każdej olimpiady w Istmie na Przesmyku Korynckim.
Pytyjskie (Delfickie) – od 582 pne. co cztery lata w trzecim roku olimpiady.
Nemejskie – w drugim i czwartym roku każdej olimpiady ale na jesieni.
Inne igrzyska – Eleuzyjskie, Herajskie, Panatenajskie.
Wśród wspomnianych zawodów w ciągu czterech lat wyróżniono 6 zawodów najwyższej rangi, których zwycięzcy nosili zaszczytne miano periodoników (coś w rodzaju współczesnego Wielkiego Szlema dla tenisistów). Pierwszym periodonikiem - bokserem był Glaukos z Karystos (520-517 pne.), a po nim słynny Teagenes z Tassos (480-477 pne.) i Diagoras z Rodos (464-461 pne.). W sumie 10 pięściarzy nosiło ten zaszczytny tytuł w starożytności.

Znamy jednak jeszcze wcześniejszych pięściarzy.
Rok 1184 pne.(nie upieram się przy dacie, tą jednak spotkałem w kilku różnych opracowaniach) to bogaty w wydarzenia rok oblężenia Troi. Dla uczczenia śmierci Patroklosa Achilles zarządził wtedy igrzyska, w których programie, oprócz innych dyscyplin, odbył się pojedynek pięściarzy. Młody olbrzym Epejos, syn Panopeosa zmierzył się z Eurialosem, synem Mekysteosa. (Mekysteos również miał sławę pięściarza uwieńczoną zwycięstwem w igrzyskach tebańskich po śmierci króla Edypa.) Epejos był młodszy i potężniej zbudowany, ale miał opinię tchórza. Eurialos zaś był już bohaterem zwycięskich pojedynków. Przeciwnicy opletli swe dłonie rzemieniami z wołowej skóry tak, że tylko kciuki pozostały wolne i stanęli nadzy naprzeciw siebie wewnątrz koła, otoczonego przez obserwatorów. Dozwolone były wszelkie ciosy, oprócz gryzienia, kopania, stosowania chwytów zapaśniczych i ciosów poniżej pasa. Gdy tylko przyjęli postawę z uniesionymi rękami, Achilles dał znak rozpoczęcia pojedynku. Przeciwnicy runęli na siebie i zwarli w morderczym boju. Początkowo oddawali sobie cios za cios, ale w pewnym momencie Eurialos opuścił nieco gardę. Epejos wykorzystał chwilę nieuwagi i wyprowadził cios prosto w twarz, miażdżąc nos i rozbijając usta. Eurialos zachwiał się i upadł. Podniósł się wprawdzie na nogi, ale nie był zdolny już do walki. (Opis sugeruje silne wstrząśnienie mózgu.) Epejosowi przypadła więc w nagrodę dorodna mulica, a słudzy Eurialosa odebrali dwuuszny puchar. Epejos zasłynął jeszcze jako budowniczy „konia trojańskiego” wg pomysłu Odyseusza.

Skoro już mowa o Odyseuszu, to tego herosa również widzimy w pojedynku pięściarskim. Kiedy wrócił po długoletniej tułaczce do domu jako brudny, zarośnięty żebrak w łachmanach, nikt nie rozpoznał w nim gospodarza. Stał się obiektem zaczepek ze strony podjudzanego przez pijanych zalotników Penelopy miejscowego żebraka - Irosa. Przywódca zalotników Antinoos wezwał ich do pojedynku pięściarskiego, którego zwycięzca miał mieć prawo przysiąść się do stołu. Walka trwała zaledwie kilka sekund. Pierwszy uderzył Iros, ale trafił w prawe ramię Odysa. Riposta była potężniejsza – Odys uderzył w szyję tuż pod ucho i złamał rywalowi szczękę. Przewróconego Irosa złapał heros za nogę, wywlókł za drzwi i posadził przy wrotach z torbą żebraczą na szyi. Z resztą ekipy rozprawił się już w inny sposób

Oprócz dzielnych zdobywców Troi, po morzu tułały się również niedobitki tego przesławnego miasta. A najsławniejszym z nich był Eneasz. Ten to, dobiwszy do Sycylii postanowił urządzić igrzyska dla uczczenia pierwszej rocznicy śmierci swego ojca Anchizesa. Program był podobny do tych pod Troją, tyle, że wyścigi rydwanów zastąpiono regatami wioślarzy. Nagrodą dla najlepszego pięściarza miał być dorodny byczek. O tę nagrodę chciał walczyć Dares, znany siłacz, wywodzący się w prostej linii od króla Amykosa, władcy bityńskich Bebryjczyków. Miał on już na koncie wygrane walki z Parysem i Butesem – ojcem króla Sycylii Eryksa. Sława tego wojownika powstrzymywała innych zawodników. Aż podniósł się stary Entellus, wyśmienity pięściarz, posiadacz bojowych rzemieni nabijanych spiżowymi guzami i kolcami. Dares, mimo posiadania podobnych „rękawic bokserskich”, poprosił o walkę w neutralnych, „nieuzbrojonych” rzemieniach. Obaj rywale byli olbrzymami podobnego wzrostu, dzieliła ich tylko dwudziestoletnia różnica wieku. Spotkanie zaczął Dares atakując Entellusa. Doświadczony pięściarz Entellus stosował jednak szybkie i zręczne uniki, przez co ciosy młodego siłacza trafiały w próżnię. W pewnym momencie jednak rutyna zawiodła i Entellus przewrócił się, straciwszy równowagę. Poderwał się jednak natychmiast i przeszedł do kontrataku. Dares przyjął wymianę ciosów, ale szybko stwierdził, że nie jest się w stanie oprzeć rozwścieczonemu rywalowi. W końcu walka zamieniła się w pogoń. Stary bokser, ciężko dysząc, ścigał przeciwnika po całym stadionie okładając pięściami, aż ten się poddał. Walka została wstrzymana, a zwycięzca poświęcił bogom oraz pamięci swego przyjaciela Eryksa (który, przypomnijmy, zginął w swoim ostatnim, piątym pojedynku pięściarskim z Heraklesem) swoje rzemienie i więcej już nigdy nie walczył.

Jest jeszcze wiele, wiele, wiele innych, znanych ze starożytności (i tych mitycznych i tych opisanych, historycznych) walk pięściarskich na igrzyskach i poza nimi. Rozwinięcie tego tematu pozostawiam jednak baskowi, który ten temat napoczął na łamach IR. Ja trochę zaspałem z opublikowaniem tego tekstu

Autor: Kaous Vinicius