budo_defence

Kto nie był, niech tłucze głową w ścianę...Sensei Leman (jakby ktoś nie wiedział – 6 dan) okazał się przesympatycznym człowiekiem. I zrobił nam staż z gatunku tych: „o, ja chrzanię...” ? A stosunek hakam do „szarych obywateli” wynosił 1:1. Przez trzy dni, były cztery intensywne treningi. Zdaje się, że Sensei ma zasadę: minimum gadania i do roboty. Zrobił z nami przegląd technik. Plus bokken i jo (wymawiane z francuska „żo”...). Wygląda na to, że Sesnei Leman bardziej chciał na przekazać zasady i podstawy niż nauczyć jakiejś konkretnej techniki. Po krótkim omówieniu myśmy brali się do pracy a Sensei chodził po sali i dla każdego znalazł chwilę. Naprawdę dla każdego! Czy miało się hakamę, czy dres można było osobiście usłyszeć, co robi się źle i jak można to zrobić lepiej. Szczęśliwcy mogli wysłuchać krótkiego wykładziku (jeśli w okolicy nie było tłumacza to urzędowym językiem był „międzynarodowy aikidocki”). Mistrz opowiadał o tym, jak ważna jest w aikido harmonia, czy raczej Harmonia, dostrojenie się do uke. O tym, że każdy uke ma swój niepowtarzalny rytm, którego trzeba wysłuchać zanim zacznie się coś robić. Okazało się, że aikido może być łagodne ale przy tym bardzo zdecydowane i skuteczne. Że wcale nie trzeba się siłować – Mistrz cały czas zwracał nam uwagę, że się napinamy i zaczynamy „przykładać”, zamiast znaleźć takie miejsce, w którym siła już nie będzie potrzebna. A na koniec dostało się nam wszystkim, że gadamy i zachowujemy się gorzej niż dzieci. Cóż, taki przyjazny ochrzan, jeszcze nikomu nie zaszkodził. Prawdziwym wyzwaniem był trening w niedzielę. Bo wiele osób uczestniczyło w sobotnio-niedzielnej imprezce na cześć Mistrza. Podejrzewamy, że Sensei Leman ma jakiś przodków na naszych terenach, bo w tańcu i hulankach wykazał się prawdziwą „słowiańską duszą.” I zdobył pokaźny fan klub wśród żeńskiej części WCA.
AD
zdjęcia na razie tylko z piątku w galerii na www.aikido.warszawa.pl