28 odpowiedzi w tym temacie

[budo_laser]

Czy to:
1. To co robi się w większości klubów danego stylu?
2. Czy to co zawarte w kata?
3. Czy to jakaś specyfika treningowa, metodyka etc.?
4. Czy "spisany" zakres technik, strategii itp?

[budo_gryllu]

Ale Cię wzięło na filozofię.
W większości przypadków, wydaje mi się, styl zazwyczaj jest postrzegany przez zasady walki sportowej, bo to jest to, co trafia do szerokiego ogółu. Jest to jednocześnie trochę mylne pojęcie. Tutaj weźmy na przykład Oyama Karate i Kyokushin Karate, wywodzą się z jednego źródła, przepisy walki sportowej są pratkycznie takie same, ale są różne kata i do nich podejście.
Także dopiero kombinacja wszystkiego co wymieniłeś będzie wyznacznikiem stylu. Jeśli założymy, że to pojęcie ciągle jest aktualne.
Wraz ze wzrostem popularności MMA coraz rzadziej mówi się o stylu.

[budo_laser]

No ale apropo karate można, zresztą stylem można by w sumie nazwać topowe gymy, które często mają specjalizacje To takie współczesne style, Golden Glory, Chakuriki itp.

Mnie ciekawi, jak np mówią, że to i tamto jest w karate.
No jest, w jednym podstawą treningu a w innym raz na rok. I jeśli coś jest ćwiczone raz na rok to można to nazwać składową stylu?

[budo_ishida]

Laser twoje pytanie dotyczy Karate, czy innych sztuk walki także?

[budo_laser]

w sumie sztuk, mniej sportów.
W wu shu jest chyba to prościej rozróżnić, style mają o, wraca temat Romanowicza, koncepcję walki, ruchy itd. Style karate bardziej niż techniką różnią się metodyką, bo techniki w szczegółach są tylko różne.

[budo_ishida]

Według mnie na specyfikę stylu składają się trzy punkty, które wymieniłeś, a więc kata, metodyka i strategia. Swego czasu sporo interesowałem się stylami wu-shu (kung-fu) i właśnie w tych punktach się różniły. Były też oczywiście pewne zbieżności, ale trenując teraz Ryu-Te widzę je także między kung fu, a karate.

[budo_laser]

Ryu te jest na tyle specyficzne, że ciężko go nie odróżnić.

[budo_ishida]

Źle się wyraziłem w ostatnim zdaniu, różnice oczywiście są ogromne, ale są punkty wspólne takie jak postawy, niektóre bloki, niektóre uderzenia.

[budo_jan111]

Mysle ze w czasach wspolczesnych podstawa do rozroznienia stylu sa przepisy sportowe. Ale na tym nie koniec, Gryllu wspomnial o mma:Nie do konca sie zgodze; rozni zawodnicy walcza roznie, i nie chodzi tu wylacznie o predyspozycje indywidualne ale rowniez o styl zrodlowy, metodyczne roznice w nauce techniki itd, rowniez w boksie mozna wyroznic kilka styli. W karate poza przepisami sportowymi chodzi rowniez o to co cwiczy sie na codzien, jaki jest kihon, typowe kombinacje i jaki one maja cel. Styl wyroznia sie tez (oprocz repertuaru technicznego - wymagania egzaminacyjne) wlasna metodyka, bo to ona powoduje ze dane elementy sa wycwiczone lepiej lub gorzej.
Zazebia sie to bardzo ze strategia walki i znowu mozna tu przywolac mma i jakies przypadki krancowe (jako ilustracje), czyli np Machida i chocby jakis grappler itd

[budo_lukew]

byl sobie japoniec ktoremu swietnie wychodzily techniki geri chodzil calymi dniami w zenkutsu i kiba i w sparingach czesciej kopal niz uderzal stwierdzil ze to dziala i stworzyl styl byl w innej wiosce inny japoniec ktoremu bardziej pasilo uderzac wiec robil wiecej seiken na kosciach uderzal w maiware calymi dniami stwierdzil ze to dziala i tez zalorzyl styl wydaje mi sie ze to tak sie zaczelo osu!

[budo_warhead]

w sumie sztuk, mniej sportów.
W wu shu jest chyba to prościej rozróżnić, style mają o, wraca temat Romanowicza, koncepcję walki, ruchy itd. Style karate bardziej niż techniką różnią się metodyką, bo techniki w szczegółach są tylko różne.

Wuszu to sportowa odmiana bazujaca niby na KF. Tradycyjne KF to nie Wuszu.

[budo_laser]

Tak, powinienem napisać boks chiński

[budo_sportsport]

w sumie sztuk, mniej sportów.
W wu shu jest chyba to prościej rozróżnić, style mają o, wraca temat Romanowicza, koncepcję walki, ruchy itd. Style karate bardziej niż techniką różnią się metodyką, bo techniki w szczegółach są tylko różne.

Wuszu to sportowa odmiana bazujaca niby na KF. Tradycyjne KF to nie Wuszu.

Wushu to nie jest sportowa odmiana, ale najbardziej ogólny chiński termin obejmujący sztuki, sporty, systemy walki. Jest to dokładnie ten sam termin, który w języku japońskim brzmi bu jitsu, a w dosłownym tłumaczeniu na angielski martial arts, czego polskim odpowiednikiem jest termin sztuki walki (w szerokim rozumieniu).

Wushu (czyli sztuki walki) Chińczycy dzielą na:

1. Zhonguo wushu - chińskie wushu
2. Haiwai wushu - zamorskie wushu, czyli zagraniczne

Ad. 1
Chińskie wushu dzielone jest z grubsza na:
a) Xiandai wushu - nowoczesne wushu - to jest termin na określenie wersji sportowej, opracowywanej przez państwowe instytucje, obejmując zarówno konkurencje form taolu, jak i konkurencję walki sanda. Stosuje się tu także termin jingsai wushu - sportowe wushu. Można tu też zaliczyć geshihua wushu - standaryzowane wushu, czyli ujednolicone, raczej spłycone wersje tradycyjnych chińskich systemów, nauczane w sportowych instytutach.
Minjian wushu - ludowe wushu, czyli systemy tworzone, nauczane i uprawiane poza głównymi państwowymi instytucjami sportowymi, zarówno starsze, bardziej tradycyjne, zwane chuantong wushu - tradycyjne wushu, jak i systemy powstające w ostatnich latach, ale tworzone przez indywidualne osoby, a nie państwowe instytucje.
c) Junshi wushu - militarne wushu, czyli chińskie systemy kombatowe.

Ad. 2
Zamorskie wushu to termin obejmujący ogół niechińskich sztuk, sportów i systemów walki, czyli zarówne karate, aikido, jak i boks, czy zapasy, czy bjj, capoeirę, jak i krav magę itd.

Kung fu (gongfu) nie jest w języku chińskim terminem oznaczającym sztukę walki. Termin ten przyjął się na Zachodzie właściwie w rezultacie nieporozumienia. Po chińsku można ewentualnie powiedzieć, że ktoś uprawia np. baihe gongfu - "umiejętności" białego żurawia (chociaż faktycznie częściej po prostu baihequan - pięść białego żurawia, czy baihemen - styl białego żurawia, czy bardziej dosłownie "brama" białego żurawia, natomiast sam termin gongfu (w tłumaczeniu, mniej więcej: umiejętności), Chińczykowi w zasadzie nie mówi czego dotyczą umiejętności, może się domyślać tysiąca różnych dziedzin, może to być np. gotowanie, akrobatyka, wyplatanie figurek z trzciny, sztuka rozbijania przedmiotów itp. itd. W jakimś zakresie może się domyśleć, gdy powie się "ćwiczy gongfu", chociaż do niedawna nie było to powszechne sformułowanie. W powszechnym użyciu jest "you gongfu" - "ma gongfu", gdzie to może być gongfu w różnych dziedzinach.

We wcześniejszych epokach, terminy które wyraźnie określały, że chodzi o sztukę walki wręcz lub bronią były m.in: quan, quanshu, wu, wuyi, wugong. Współczesny termin wushu też występował, ale rzadko, bardziej przyjął się w Japonii (w wymowie bu-jitsu). Od lat 20. XX wieku stosowano też termin guoshu, do dzisiaj używany na Tajwanie.

Quan - dosłownie pięść często stosuje się ten termin jako samodzielny i dziś, chociaż częściej w końcówce określenia określonej chińskiej sztuki walki. Stąd bezpośrednio nasuwające się tłumaczenie "boks", np. boks modliszki (tanglangquan), boks białego żurawia (baihequan), boks mentalny (yiquan), boks shaoliński (shaolinquan) itd.

[budo_warhead]

Przepraszam, ale uzylem zbyt duzego skrutu myslowego.

Chodzilo mi o to, ze termin WUSHU jest terminem wspolczesnym okreslajacym ogol sztuk walki. Dla mnie style tradycyjne maja wielowiekowe tradycje i sa nierozerwalnie zwiazane z polem walki, natomiast wszystko stworzone w naszym wieku uwazam za sport.

[budo_laser]

hmmm
z polem walki to były szkoły walki na miecze, halabardy itd.
Walka wręcz wszędzie było sportem i samoobroną

[budo_warhead]

Walka wrecz byla uzupelnieniem pola bitwy. Kiedy traciles bron brales sie za walke wrecz. Dobrze obrazuja to japońskie szkoły.

[budo_ishida]

byl sobie japoniec ktoremu swietnie wychodzily techniki geri chodzil calymi dniami w zenkutsu i kiba i w sparingach czesciej kopal niz uderzal stwierdzil ze to dziala i stworzyl styl byl w innej wiosce inny japoniec ktoremu bardziej pasilo uderzac wiec robil wiecej seiken na kosciach uderzal w maiware calymi dniami stwierdzil ze to dziala i tez zalorzyl styl wydaje mi sie ze to tak sie zaczelo osu!

Możliwe że w karate z Okinawy tak było (choć raczej w to wątpię), ale już style chińskie różnią się między sobą i to bardzo mocno, zarówno w rozwiązaniach technicznych jak i w samej strategii walki.

[budo_prorock]

Walka wrecz byla uzupelnieniem pola bitwy. Kiedy traciles bron brales sie za walke wrecz.

Jak tracisz broń na polu bitwy to szukasz trupa z bronią i mu ją zabierasz, a nie walczysz z gołymi rękami. Tak było kiedyś, tak też jest teraz.

Dobrze obrazuja to japońskie szkoły.

Które? Szkół było sporo. W czasach wojen, zajmowały się przygotowaniem do bitew. A że od XVII wojen zakazano, to zajęły się samoobroną, czyli głównie krótką bronią taką jak katana, wakizashi i tanto, ale też walką wręcz.

[budo_warhead]

Jezeli tracisz bron, nie krzyczysz stooop, nich Pan poczeka az wezme druga tylko wlaczysz tym czym umiesz.


[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

[budo_prorock]

Jezeli tracisz bron, nie krzyczysz stooop, nich Pan poczeka az wezme druga tylko wlaczysz tym czym umiesz.

Jeśli mówimy o czasach, gdy w Japonii były bitwy, to utrata broni w bitwie, znaczyła że nie umiesz walczyć tą bronią, więc szansa na to, że umiałeś walczyć bez broni była nikła.

http://www.samuraj.konin.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=124:historia-ju-jitsu-na-przestrzeni-wiekow-od-staroytnoci-do-czasow-obecnych&catid=45:teksty&Itemid=67

Samuraj Konin! Świetne źródło! Zacytuj teraz zdanie na tej stronie, które wspiera twoją tezę, żeby można było przetestować jak dobrze jest udokumentowane.