8 odpowiedzi w tym temacie

[budo_dacheng]

Wan Laisheng - mistrz stylu naturalnego (ziranmen). Gdy robiono zdjęcia miał ponad 90 lat. Więcej informacji o stylu naturalnym w wątku: [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

[budo_choong]

mozesz troche przyblizyc ten styl ?

[budo_dacheng]

Na górze podałem link do tematu o tym stylu w dziale kung-fu/wushu, ale zacytuję tu najważniejszą wypowiedź, opis stylu.

Autor: Wosiu

"Ziranmen. Styl Naturalny bądź Spontaniczny (ziran - spontaniczność, naturalność, samoistność, jeden z podstawowych terminów taoizmu). Bardzo ciekawy styl, owiany aurą pewnej tajemniczości i mający renomę stylu którego praktycy są zdecydowanie skuteczni w realnej walce. Jest to styl bardzo kompleksowy, zawierający wiele różnych ćwiczeń oraz bardzo mocno oparty na filozofii taoistycznej i ezoterycznej filozofii "Zero i Jeden";. Generalnie wszystko opiera się tutaj na pojęciu ziran czyli spontaniczności. Chodzi o to że w walce jak i we wszelkim ludzkim działaniu najskuteczniejsze są działania spontaniczne będące skutkiem momentalnej, instynktownej reakcji. Dobrym przykładem będzie tu jedno zdarzenie z lat młodości Du Xinwu kiedy to dla sprawdzenia się w akcji najmował się on do eskortowania konwojów kupieckich. Pewnego razu szedł on w górach na rozpoznaniu przed konwojem i był na ścieżce przy samej krawędzi przepaści gdy znienacka wyskoczył na niego z zarośli bandyta z mieczem a traf chciał że Du miał akurat zajęte czymś ręce - Du uchylił się i jednym ruchem uderzył głową w krocze napastnika a gdy ten zgiął się, wziął go na bark i wyrzucił do tyłu w przepaść. Do takiej właśnie spontaniczności w działaniu dąży się w tym stylu. Stworzenie stylu przypisuje się Karłowi Xu a został on ujawniony światu dzięki Du Xinwu (1869-1955). Du pochodził z wioski Yanbatian w okręgu Cili na północnym zachodzie prowincji Hunan. Ten górski rejon graniczący z prowincjami Guizhou i Syczuan był zawsze niespokojny i ludzie powszechnie uprawiali tam sztuki walki. Du zaczął ćwiczyć w wieku 6 lat a w wieku 9 lat miał już dobre podstawy. Pewnego razu szedł wąską groblą którą mógł iść tylko jeden człowiek i śpieszyło mu się a na grobli przed nim dreptał sobie wolno jakiś dziadek.. Du mówi do niego: "wujku, spieszy mi się, czy mógłbyś coś zrobić?" a dziadek do niego żeby mocno uchwycił się obydwoma rękoma za jego warkocz (w czasach dynastii mandżurskiej Chińczycy nosili długie warkocze), ten tak zrobił a dziadek przerzucił go warkoczem przed siebie. Du zrozumiał że dziadek to nie byle kto i padł przed nim na kolana prosząc o przyjęcie na ucznia. Dziadek się uśmiał że małemu już się nie śpieszy i przyjął go na ucznia. Był to Yan Ke, pierwszy mistrz Du Xinwu. Był on niezły i np. używał tego swojego warkocza jako groźnej broni niesamowicie nim wymachując. Yan Ke sam nauczył wiele Du i sprawił że Du poznał jeszcze jednego mistrza. Pewnego razu w dniu Swięta Podwójnej Dziewiątki (9-ty dzień 9-tego miesiąca księżycowego) kiedy to młodzież w Chinach tradycyjnie wybiera się na wędrówki po górach wysłał Du na górę Gaizi w jedno "interesujące i tajemnicze miejsce". Okazało się że jest tam domostwo otoczone wysokim, ponad dwumetrowym murem w którym nie było żadnego wejścia! Okazało się że zamieszkuje tam jeden taoista który dzięki "sztuce lekkości" przeskakiwał sobie przez ten mur bez trudu. Z rekomendacji Yan Ke zaczął on uczyć Du. Du przychodził do niego codziennie z rana gdzie taoista czekał przed murem, brał Du w ręce i przeskakiwał z nim do środka gdzie razem ćwiczyli. Taoista był ciekawy, mówił że jego sztuka to nic nadludzkiego, można to osiągnąć jak się dużo ćwiczy. Sam chodził ciągle z żelaznymi sprężynami o wadze 20 kg w każdej ręce które nieustannie ściskał. Nie trzeba wyjaśniać że ścisk w ręce miał niezły. Po pewnym czasie jednak taoista przeniósł się w nieznane po tym jak zmiażdżył nos jednemu bandycie który wlazł mu do środka obejścia i wyzwał do walki. Jak się okazało bandyta był szefem kilkudziesięcioosobowej bandy z którą powrócił się zemścić. Taoista prawdopodobnie poradził by sobie z nimi ale obawiał się o bezpieczeństwo Du i wybrał odejście. Gdy Du Xinwu miał 13 lat zmarł Yan Ke. Du pochodził z zamożnej rodziny i dał ogłoszenie że poszukuje nauczyciela walki za pieniądze. Przychodzili różni ale 13-letni Du wygrywał z każdym. W końcu pojawił się niejaki Wang który sprawiał wrażenie kogoś o dużych umiejętnościach i wzbudził szacunek w Du, więc Du poprosił go jedynie o prezentację. Zrobiła ona duże wrażenie na Du tak samo jak prezentacja Du na Wangu. Skończyło się na tym, że Wang powiedział że sam nie będzie nauczał Du ale jego przyjaciel może. Tym przyjacielem był Karzeł Xu, jak wskazuje przezwisko, gość bardzo niewielkich rozmiarów. I raczej ekscentryczny. Pól roku przebywał u Du przesiadując sobie i pykając fajkę zanim zniecierpliwiony Du wymógł na nim jakąkolwiek naukę. I zaczęło się. Na początek Du ćwiczył nei chien shou, rodzaj okrężnego chodzenia z jednoczesnym krążeniem rąk w płaszczyźnie pionowej wykonywanego z 5-kilowymi obciążnikami na każdej nodze. Po pewnym czasie zaczął robić to samo z obciążnikami o wadze 10 kg. Po paru miesiącach bardzo się wzmocnił i Karzeł Xu zaczął uczyć go następnych rzeczy. I tak po 8-iu latach włóczenia się razem po południowych Chinach Karzeł Xu uznał że Du Xinwu jest już gotów i może dalej rozwijać swoją sztukę walki samodzielnie. Du najął się do eskortowania konwoji kupeckich gdzie miał mnóstwo okazji do walki. Potem zajmował się różnymi rzeczami m.in. studiował rolnictwo w Japonii. W okresie przed powstaniem Republiki Chińskiej w roku 1911 był osobistym ochroniarzem Su Yatsena, głównego twórcy Republiki. Potem objął posadę w Ministerstwie rolnictwa. Był sławny ze swoich prawie że nadludzkich umiejętności, zwłaszcza jeśli chodzi o "qinggong" czyli Sztukę Lekkości, dawał trochę pokazów i np. chodził po brzegach pustych dzbanów, wykonywał okrężne chodzenie tak szybko że jak wirował słabo go było widać itp. Mówiono o nim że walczy tak nogami jak inni rękoma, słynny był z umiejętności kopnięcia przeciwnika stojącego za jego plecami kopnięciem wyprowadzonym ponad swoim barkiem. Podobno potrafił okręcać swoją głowę naokoło jak sowa. Był erudytą, nie stronił od opium, miał jakieś konszachty w półświatku. Był eleganckim gentlemanem ale jak przychodziło co do czego to się nie chrzanił. Dwa razy musiał sprać jednego ze swoich uczniów który nie mógł się opanować i na turniejach sanshou stosował zakazane uderzenia palcami w oczy. Miał tylko kilku uczniów co do tożsamości których źródła różnie podają, najbardziej znanym był Wan Laisheng (1903-1993), a drugim aktor opery pekińskiej Cheng Yanqiu (1904-1958). Wan Laisheng poznał Du w Ministerstwie Rolnictwa i został jego pierwszym uczniem mając już pewne doświadczenie w sztukach walki (Liuhemen, Shaolin Luohanquan). Odznaczył się podczas słynnego turnieju w Nanjingu w roku 1928 który przerwano z powodu zbyt dużej ilości urazów u zawodników, był wymieniany wśród kilku najlepszych zawodników. Uznanie zdobył też jako autor kompendium "Wushu Huizong". Wygrał wiele walk z różnymi ludźmi np. z Yang Zhengfu od Taijiquan. Uczył się jeszcze wielu różnych styli walki i tradycyjnej medycyny chińskiej. Był zasłużony na polu ortopedii i popularyzacji wushu, zwłaszcza jako autor kilkunastu książek na temat wushu, qigong, leczenia urazów treningowych itp. Zarówno Du Xinwu jak i Wan Laisheng to wielkie postaci w chińskim świecie tradycyjnego wushu. W 2001 roku wyświetlano w Chinach kilkudziesięcioodcinkowy serial telewizyjny poświęcony Du Xinwu. Ziranmen zawiera wiele różnych ćwiczeń wzmacniających, dużo qigongu i innych neigongów, wszystko wykonywane jednocześnie w taki wewnętrzny, skupiony, "medytacyjny" sposób i zarazem bojowy. Widać to zwłaszcza w układach qigong gdzie ruchy mają taki bardziej bojowy charakter. Wśród głównych ćwiczeń mamy tutaj: Nei Chien Shou - Wewnętrznie Krążące Ręce, ćwiczenie w okrężnym chodzeniu wraz z krążeniem rąk w płaszczyźnie pionowej w sposób przypominający nieco ruch Pi Quan z Xingyiquan, Da Shadai - Uderzenia na worki, najlepiej 4 worki zawieszone w układzie prostokąta, Zi Mu Qiu - Kule Matki i Syna, ćwiczenia na dwóch żelaznych kulach 8 i 10 kg, obstukiwanie kul, ściskanie itp. oraz unoszenie kul, podrzucanie itp., Hukou Bang - Pałka Tygrysiego Pyska, ok. 25 cm gruba pałka drewniana którą w pozycji jeźdźca trzyma się przed sobą i skręca rękoma w przeciwnych kierunkach bez używania "twardej" siły i napięcia, w miarę zaawansowania przywiązuje się do pałki wiadro stopniowo napełniane wodą, ćwiczenie znane też w niektórych stylach grupy południowej Yujia oraz w Baguazhang rzadkiej odmiany Fan gdzie występuje pod nazwą Ning Bang Zi - Skręcanie Pałki, Yuan Yang Huan - Obręcze z brązu które zakłada się na wyciągnięte ręce, najpierw po jednej, potem do 16 na rękę i tak trzyma się przez pewien czas, oraz kilkanaście innych ćwiczeń z różnymi przyrządami jak choćby chodzenie po palach, kopanie w pale owinięte liną, utrzymywanie się brzuchem na drewnianym stożku itp., Tie Zhang Gong - Dłoń Żelaznego Piasku czyli wzmacnianie dłoni poprzez penetrację palcami miski wypełnionej fasolką, potem mieszaniną fasoli i piasku, potem samym piaskiem, potem mieszaniną piasku i opiłków żelaznych potem samymi opiłkami, Bu Fa - Czyli metody poruszania się, z najważniejszym krokiem Zhao Zhou Ding Ding Tui tzn krokiem na podobieństwo znaku T, wykonywanym podobnie do "łyżwowego" kroku z Yiquan lecz w sekwencjach szybkiego poruszania się z oderwaniem pięt, dodatkowo stosuje się ćwiczenia Ai Dang Bu czyli chodzenie w znacznym obniżeniu, Qing Gong - Sztuka Lekkości, z dwoma podstawowymi ćwiczeniami- Zou Luo Kuang - chodzenie po obręczach 4,5 kg koszy o średnicy ok. metra wypełnionych na początku 100 kg kamyków stopniowo usuwanych aż do całkowitego opróżnienia koszy (miara wzięta na 60 kg Chińczyka, u nas trzeba by chyba zaczynać z koszem wypełnionym 150 kg kamieni), następnie chodzenie po bagienkach czy po głębokim śniegu bez zapadania się (UWAGA - CHODZENIE PO BAGNACH WCIĄGA!), zainteresowani szczegółami mogą pytać też Tomasza, oni w Bagua mają to samo, Pao Qiang - Wbieganie na Mur, najpierw opiera się drewnianą płytę o ścianę tak pod kątem 45 stopni i po płycie wbiega się na ścianę, potem płytę ustawia się coraz bardziej stromo a w końcu usuwa się płytę i wbiega się na ścianę bezpośrednio, Są jeszcze inne ćwiczenia np. podskoki bez zginania nogi w kolanach, jeden cal takiego skoku daje jedną stopę skoku normalnego. Qigong - jest tutaj parę układów, charakteryzują się pewną bojowością ruchów, niektóre to znane układy qigong uproszczone i przerobione na modłę Ziranmen- Shaolin Ba Shi - 8 Postaw Shaolin, Yue Jia Ba Duan Jin - 8 Części Brokatu Rodu Yue, Hua Tuo Wu Qin Xi - Zabawy 5 Zwierząt według Hua Tuo, Ziranmen Yang Sheng Yi Xin Gong - Ćwiczenia Zdrowotne Zaspokojonego Serca Stylu Naturalnego. Metody kombinacyjne czyli coś jak qigong plus ćwiczenia kondycyjne to np. Da Li Shen Gong - Boskie Cwiczenie Wielkiej Siły. Zhuang Fa - Metody Pozycyjne, głównym ćwiczeniem zhang zhuang czyli ćwiczeniem w nieruchomym staniu jest tu Ying Shi Zhuang czyli Stanie w Pozycji Orła (nogi jak na baczność, ręce wyciągnięte na boki). Jing Zuo - Siedząca Medytacja. Jest tego trochę a wszystkiego nie wymieniłem....Przy tym Ziranmen nie traci czasu na zajmowanie się technikami i formami (chociaż niektórzy ćwiczą jedną formę tzw. Formę Stylu Naturalnego grupującą wszystkie wzorcowe "techniki" stylu). Techniki powinny powstawać swobodnie na podstawie przećwiczonego sposobu poruszania się i pewnych manewrów ciałem. Podstawą jest dużo sparringu ze swoim nauczycielem (wyjaśnia to po części utrzymywaną przez niektórych nauczycieli Ziranmen tradycję jeden mistrz - jeden uczeń). Wszystkie te ćwiczenia powodują że po pewnym czasie u praktyka Ziranmen wzrasta bardzo zdrowie, siła fizyczna, siła wewnętrzna i umiejętność walki. Nastawienie praktyka Ziranmen jest trochę agresywne stąd nie stroni on zazwyczaj od walki a przy tym musi być cały czas czujny. Jak dochodzi do czegoś to gra musi iść na całego. Charakterystycznym wyrazem tego jest wzrok zmieniający się z normalnego na bardzo "świdrujący", co widać na zdjęciach Wan Laishenga gdy coś wykonywał. W walce Ziranmen jest trochę podobny do Yiquan choć bardziej "wydłużony", żadnych kwiecistych nieprzydatnych ruchów tylko praktyczne proste ruchy bojowe, duża ruchliwość, nieustanne krążenie wokół przeciwnika z szybkimi drobnymi krokami i nieprzewidywalnymi zmianami kierunków, dużo zwodów i uników, dość dużo dalekich kopnięć, ciosy rękoma raczej wydłużone, obrony krótkie przy ciele. Jak w większości stylów wewnętrznych raczej unika się otwarcia walki czekając na pierwszy ruch przeciwnika (nie dlatego że to jakaś filozofia ale tak jest po prostu łatwiej walczyć). Stosuje się zarówno dosyć bokserska gardę jak i płynne poruszanie rękoma czy czasem ręce opuszczone, dzięki właściwie wykształconej zdolności do generowania eksplozywnego wyzwolenia siły poprzez zmiany rozluźnienia i napięcia ciosy rękoma są bardzo szybkie, postuluje się ich niedostrzegalność dla przeciwnika.. Reasumując: brak form ćwiczebnych i prekodyfikowanych technik, położenie nacisku na wzrok, kroki i manewry ciałem, eksplozywne wyzwalanie siły i przygotowanie ogólnorozwojowe plus podstawa "medytacyjna". Charakterystyczną cechą jest zdolność do walki każdą nadającą się do tego częścią ciała przy "niemożliwych" kątach działania i sytuacjach. Jako ciekawostkę mogę podać fakt iż obrony przed wejściami w nogi są czymś normalnym w Ziranmen. Jedną z możliwych obron jest gwałtowne obniżenia ciała z objęciem przeciwnika rękoma pod pachami, wyrzutem jednej nogi do tyłu i przygięciem przeciwnika do ziemi po czym następuje powrót wyrzuconej nogi i kolankowanie głowy przeciwnika. Niektóre maksymy stylu: "Zysk i strata nie mają znaczenia, nie ma znaczenia czy coś się zdarzyło czy nie. Nie ograniczać się, nie popędzać, dążyć do przywrócenia siły i energii qi - wszystko w naturalny sposób". "Wszystko przyjdzie do ciebie naturalnie, poprzez trening który pozwoli ci zadawać ciosy niedostrzegalne przez przeciwnika, uczyni twoje ciało z pozoru miękkim jak wata a wewnątrz twardym jak żelazo a twoją postać do zagubionego dziecka - którego jednak ciosów nikt nie uniknie". "Siła jest zawsze obecna choć jest niewidoczna a technika i sposób jej użycia pojawią się same w odpowiednim momencie". Styl bardzo wartościowy choć wymagający i rzadki. Obecnie jest spotykany w prowincji Hunan u wnuka Du Xinwu - Du Feihu (który posiada podobno nieopublikowaną książkę o Ziranmen autorstwa Du Xinwu, nieoceniony skarb dla każdego "naturalboksera" oraz w prowincji Fujian u uczniów Wan Laishenga i jego następcy Hong Zhengfu. W Australii przebywa Liu Deming, uczeń Hong Zhengfu i podobno jego oficjalny spadkobierca. We Francji natomiast przebywa Liang Zhaoqun, jeden z ostatnich uczniów Wan Laishenga i autor jedynej jak dotąd współczesnej książki o Ziranmen (po chińsku oczywiście). Kto zna francuski ma szansę pobierać nauki u Liang Zhaoquna. Oprócz Ziranmen nauczył się on od Wan Laishenga również Liuhemen (Styl Sześciu Harmonii - shaoliński styl o ładnie wyglądających ruchach) i Sanfeng Yuanshi Taijiquan (Pierwotny Taijiquan Zhang Sanfenga) pochodzący od Liu Anxiana który podobno jest wyjątkowo bojowym taijiquanem oraz Baguazhang w dość ciekawej i prostej odmianie pochodzącej od Liu Dekuana. Osobiście dodam że Ziranmen wraz z Yiquan to dwa najbardziej cenione przeze mnie chińskie style walki." - Wosiu

[budo_taaigihk]

Jeszcze jedno zdjecie Wan Laishenga..



i jego nauczyciela - Du Xinwu



Fotki pochoza z [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników] - jest tam troche fajnych zdjec starych mistrzow :-)

[budo_yak]

ale dziadek zrobil grozna mine no troche to juz przesada, zajalby sie tai chi w jego wieku a nie mordobiciem

[budo_yak]

o kurcze, przeczytalem ten tekst caly ale tam bzdury sa

[budo_xmadonex]

ezoterycznej filozofii "Zero i Jeden"

Ja sie tej ezoterycznej filozofii na politechnice uczylem, nazwyalo sie system binarny i wykorzystywane m.in w ukladach cyfrowych

[budo_dacheng]

No bo gość na cyfrakach chodził, i stąd się brała jego skuteczność A cyfraki w dawnych chinach były ezoteryczne

A propos bzdur. Jak się czyta starsze chińskie teksty, to standard. Normalne. Tylko, że cała kwestia polega na tym, by z takich rzeczy wydłubać to co wartościowe (a można to znaleźć). A nie jak to jest zwykle, że albo ktoś się tym jara nadprzeciętnie i sam sobie robi wodę z mózgu, albo kwituje słowem bzdury i "spuszcza dziecko z kąpielą".

[budo_dacheng]

Jeszcze raz Wang Laisheng: