5 odpowiedzi w tym temacie

[budo_pcb]

Witam,

mam propozycję otwarcia tematu pt:
"Biografie Fighterów MMA"

Proponuję zamieszczać biografie ulubionych zawodników MMA zarówno światowych jak i krajowych. Nie tylko ich rekordy sportowe i historie treningowe ale także szczegóły z życia prywatnego, dzieciństwa itp.
Dodatkowo zachęcam potencjalnych Autorów do lekkiego wysiłku i tłumaczenia biografii znalezionych na stronkach obcojęzycznych :wink:

Pozrowionka i miłej zabawy

[budo_pcb]

No to zaczynamy

Może nie od wielkiej sławy albo legendy MMA ale jest to gościu, który kilka tygodni temu zszkował kibiców UFC na całym świecie :twisted:

Keith Jardine

Keith jest związany kontraktem z UFC na cztery lata i bardzo poważnie traktuje swoje zobowiązania kontraktowe, więc nie przeraża go gigantyczna różnica w zarobkach (Keith - $14k, Chuck Liddell - $500k)
Keith był dwukrotnym mistrzem HW w zapasach na stopniu licealnym.
Po wyrobieniu sobie zaplecza w zapasach przerzucił się na submission grappling. Uważa, że jego najmocniejszy punkt to parter, mimo, że w trakcie walk daje się poznać głównie jako stójkowicz.
Przed karierą MMA pracował jako łowca nagród w Madrid’s Bail Bonds Business. Pracował tez jako asystent trenera w drużynie futbolu amerykańskiego.
Jest osobą niezwykle skrytą i nie lubi, kiedy uwaga skupia się na nim. Długo zastanwiał się, czy zdecydować się na udział w realisty show (TUF), ale sukcesy jego byłego kolegi z teamu sprawiły, że jednak się zgodził. Dzisiaj nie żałuje swojej decyzji.
Najlepszym przyjacielem Keitha jest Rashad Evans. Przyjaźń nie związała się o dziwo podczas TUF-a, a dopiero jakiś czas później, kiedy Rashad dołączył do Teamu Grega Jacksona.

Keith był jednym mozliwym przeciwnikiem dla Chucka Liddella. Obawiano się o słabą walkę z mało znanym zawodnikiem z rodowodem japońsko-brazylijskim, czyli Lyoto Machida’ą. Kompletnie nieznany Kazuhiro Nakamura nie wchodził w grę jako main-event, mimo, że byłby to najłatwiejszy przeciwnik dla Chucka Liddella. Shogun trzymany był na późniejszy termin - rozpoznawalny Shogun i Chuck Liddell to potencjalny rekord PPV.
Bardziej cieszył się ze zwycięstwa w walce z Forrestem Griffinem, bo było to KO. Po walce z Chuckiem (deycjza) czuł się psychicznie wypompowany.
Plan walki z Chuckiem był prosty - uciekać od jego mocnych stron, czyli trzymać Chucka na dystans. Do samego końca nie wierzył, że wygra - publiczność była za Chuckiem i wydawało mu się, że to Chuck dostanie decyzję od sędziów.
Chciałby rewanżu z Houstonem Alexandrem. Uważa, że dał się po prostu złapać w tej walce i rewanż będzie wyglądał zupełnie inaczej.
Obecnie pomaga Rashadowi Evansowi, którego czeka rematch z Tito Ortizem (poprzednia walka zakończona remisem) na UFC 78: Validation. Nigdy nie będzie walczył przeciwko Rashadowi (mimo, że Dana White powiedział na konferencji, że jeżeli zajdzie taka potrzeba, to zestawi tych dwóch zawodników razem)

Tyle - Keith to facet, który poskładał Chucka. Chciałem po prostu, żebyście poznali go trochę lepiej.

Opracowane na podstawie Fox Sports:

[budo_budo_boy]

Fajny temat 8)
Co prawda nie są to zawodnicy mma w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale biorąc pod uwagę ich postawę życiową jak najbardziej zasługują na wspomnienie.

Za [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Stanisław Cyganewicz

Urodził się 1 kwietnia 1880 roku w Jodłowej obok Jasła.
Uczęszczał do jasielskiego gimnazjum, z którego przeniósł się do gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Przypadkowo wystąpił w cyrku dając popis swojej niezwykłej sprawności fizycznej - w ten sposób rozpoczęła się jego przygoda z zapasami.
Po zdaniu matury rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, które jednakże przerwał ze względu na ciągłe starty pod okiem ojca polskich zapasów - Władysława Pytlasińskiego. Zwerbowany przez promotora, zaczął walczyć w cyrku i został niekoronowanym królem areny wiedeńskiej.
W 1903 roku wziął udział w mistrzostwach świata w zapasach w Paryżu - przechodząc jak burza wszystkie walki i ulegając dopiero w półfinale zdobył ostatecznie brązowy medal. Po tym wydarzeniu areny stanęły przed nim otworem: walczył w Berlinie, Petersburgu, Budapeszcie i Wiedniu. W 1906 roku w Paryżu znów odbywają się Mistrzostwa Świata - tym razem "Zbyszko" jest już absolutnym zwycięzcą.
W roku 1909 Cyganiewicz wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych aby wyzwać do walki mistrza świata Franka Gotcha, niepokonanego od trzech lat. Godzinna walka Cyganiewicza z Gotchem zakończyła się remisem i ugruntowała jego pozycję w świecie zawodowych zapasów. Rok później, w 1910 roku nastąpił rewanż, w którym jednak Gotch szybko pokonał Polaka zaskoczywszy go podczas uściśnięcia rąk przed walką. "Zbyszko" był tym wzburzony, podobnie jak wielu kibiców, którzy walkę uznali za ustawioną. Gotch nie spotkał się już nigdy pózniej w walce z Cyganiewiczem.
W tym samym roku akceptuje wyzwanie legendy zapasów z Indii, Wielkiego Gamy, z którym spotyka się w walce 10 września 1910 roku w finałach John Bull World Championship w Londynie. Trzygodzinna walka zakończyła się remisem - Cyganiewicz jako nieliczny nie został pokonany przez znakomitego przeciwnika.
W ciągu kolejnych lat walczy w Europie. Tuż przed pierwszą wojną światową Cyganiewicz kupuje hotel Union w Krakowie by w ten sposób ulokować część kapitału zdobytego w walkach.
Następnie powraca do Stanów Zjednoczonych, gdzie walczy także jego młodszy brat - Władysław Cyganiewicz (który w 1934 roku w trzech dziesięciominutowych rundach zremisował z Helio Gracie i walczył m.in. z Joe Stecherem, Earlem Caddockiem oraz Edem "Stranglerem" Lewisem)
6 maja 1921 pokonuje Eda "Stranglera" Lewisa - jednak w rewanżu, który nastąpił 3 marca 1922 zwraca mu tytuł. 15 kwietnia 1925 roku zostaje mistrzem w wolnej amerykance pokonując w Filadelfii Wayna Munna - Cyganiewicz ma wtedy 47 lat.
W 1928 roku dostaje propozyję rewanżu z Wielkim Gamą w Indiach - po osiemnastu latach od ich pierwszej walki. Pomimo, że obaj przeciwnicy nie byli już w swoich najlepszych latach, zgromadzili 60 000 widzów - walka trwała jednak krótko, gdyż po minucie zwyciężył Gama - do dziś wielu przypuszcza, że "Zbyszko" dał się przekupić.
Wkrótce Cyganiewicz po stoczeniu 1093 zwycięskich walk przechodzi na emeryturę i zostaje trenerem brazylijskiego atlety Antonio Rocca, jednej z największych gwiazd lat pięćdziesiątych.
W wieku sześćdziesięciu lat kupuje farmę i spędza tam ręsztę życia na czytaniu i studiowaniu języków. 23 września 1967 roku Stanisław Cyganiewicz w wieku 87 lat umiera w St. Joseph w stanie Missouri.
Stanisław Cyganiewicz był patriotą podkreślającym na każdym kroku swoją narodowość. Był miłośnikiem opery i filozofii. Wystąpił w filmie "Night and the City". Napisał pamiętnik pod tytułem "Z ringów całego świata". Był inspiracją dla filmu "Aria dla Atlety" w którym w postać zapaśnika doskonale wcielił się Krzysztof Majchrzak.

Więcej na: [link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

[budo_sos]

Jeśli macie to wrzucajcie zdjęcie delikwenta to będzie nastrojowo

[budo_cheetah]

Stanisław Cyganewicz - urodził się 1 kwietnia 1880 roku w Jodłowej obok Jasła.

Ja mieszkam w Jaśle [tzn. od dzisaj już w Warszawie] i nie słyszałem o tym ... :roll:

[budo_budo_boy]

Helio Gracie - urodził się 1 listopada 1913 roku w Belem w Brazyli. Jest on bratem Carlosa Gracie. Był on zawszę słabym dzieckiem, którę często mdlało po wysiłku fizycznym. Gdy miał 13 lat zetknął się z jiu jitsu. Ponieważ lekarz zabronił mu wykonywania zbyt intensywnych ćwiczeń fizycznych Helio spędzał czas na obserwowaniu treningów swoich braci. Miedzy 13 a 16 rokiem życia Helio zapamiętał wszystkie techniki, jakich jego bracia nauczyli się od Maedy. Gdy Helio miał 14 lat nadarzyła mu się okazja by zaprezentować kilka techik, jakich nauczył się oglądając treningi braci. Dyrektor brazylijskiego banku Dr. Mario pojawił się z wizytą w szkole, w której Carlos nauczał jiu jitsu. Ponieważ Carlos spóźniał się pałeczkę instruktora przejał Helio. Gdy zjawił się spuzniony Carlos lekcja trwala już w najlepsze więc zaproponowano mu by kontynuował ją razem z Helio. Carlos zgodził się i tak Helio został instruktorem. Helio dopasował niuansy techniczne pod kątem swojej wątłej postury co nadało brazylijskiemu jiu jitsu charakter sztuki walki, w której mniejszy może pokonać większego.
W 1937 r Helio już był znaną postacią w Brazylii, w zwiazku z czym wpakował się w kłopoty. Mając 24 lata pobił on mistrza Luta Livre - Manoela Rufino dos Santosa. Kilkadziesiąt lat póxniej w wywiadzie udzielonym dla Playboya, Helio powiedział iż był to efekt słów Santosa iż "Gracie są niczym" dlatego Helio pojawił się w Tijuca Tenis Clube w Rio by wymierzyć sprawieldiwość. W efekcie wymierzania sprawiedliwości został skazany na dwa i pół roku więzienia a apelacja została odrzucona. Dopiero interwencja na najwyższych szczeblach władzy umożliwiła uzyskanie amnestii dla Gracie.
Helio rozpoczął karierę zawodnika w 1932 roku kiedy poddał w 30 sekund profesjonalnego boksera Antonio Portugal'a. Także w tym samym roku stoczył on 14 rundową walkę (kazda runda po 10 minut) z profesionalnym amerykańskim zapaśnikiem Fred'em Ebert'em, która została przerwana przez policję. W 1934 roku Helio stoczył 3 rundowy pojedynek (każda runda po 10 minut) z polskim zawodowym zapaśnikiem Władysławem "Zbyszko" Cyganiewiczem. Mecz ten zakończył się remisem. Następnie pokonał zawodowego japońskiego zapaśnika Taro Miyake. Helio brał także udział w meczach brazylijskie jiu jitsu vs judo. W roku 1932 stoczył zakończoną remisem walkę z japońskim judoką Namiki'm. Odniósł także dwa remisowe starcia nad innym japońskim judoką Yasuichi'm Ono oraz dwukrotnie walczył z kolejnym również japońskim judoką Kato. Pierwsza, zakończona remisem walka z Kato odbyła się na stadionie Maracana, jednakże po jej zakończeniu Helio domagał się rewanżu. Rewanż miał miejsce na stadionie Ibirapuera w Sao Paulo i wówczas Helio wygrał poddając Kato za pomocą duszenia. Chyba najsłynniejszym z japońskich judoków z jakim przyszło Helio walczyć jest Masahiko Kimura. Ich walka, która odbyła się na Maracanie w roku 1951, na zasadach jiu jitsu zakończyła się bezdyskusyjnym zwycięstwem Kimury, który poddał Helio za pomocą klucza na rękę. Technika, która przyniosła mu zwycięstwo jest nazywana przez judoków kuzure - ude - garami, natomiast zawodnicy brazylijskiego jiu jitsu od tamtej pory nazywają ją Kimurą. W roku 1994 Helio przyznał w wywiadzie, że już na początku walki z Kimura, będąc przez niego duszonym stracił przytomność, ale Kimura sądząc, że duszenie nie przynosi rezultatu zaniechał jego kontynuowania pozwalając tym samym Helio dojść do siebie i walczyć dalej. Helio Gracie ustanowił także rekord świata, jeśli idzie o najdłuższy czas walki. Przeszedł do historii razem ze swoim byłym studentem Valdemar’em Nastaną (znanym też jako Adema Santa), kiedy to walczyli ze soba trzy godziny i czterdzieści minut. Walka ta odbyła się w Rio de Janeiro Janeiro w roku 1955. Jej zwycięzcą został Adema, który znokautował Helio kopnięciem w głowę. Mając 44 lata Helio Gracie toczy swoją ostatnia walkę. Jego przeciwnikiem jest ponownie Adema Sant, który nokautuje go kopnięciem w brzuch.