30 odpowiedzi w tym temacie

[UkaniU]

Witam właśnie zapisałem sie jakieś 4miesiące temu na sztukę wali taką jak Muay Thai ..... Z początku chciałem sprawdzić jak to wygląda , ale teraz musze powiedzieć że jest to bardzo ciekawa sztuka walki ..... Łokcie a w szczególności kolana .....

Co Sądzicie o Muay Thai

[UkaniU]

Sory miało być do ztuki walki a nie humor .... kurde

[Placeck]

Nom łokcie i kolana są ciekawe
Ja jednak wole techniki które zakładaja takze walke parterowa.

[UkaniU]

np. cO ?? ... .. Mi sie podoba Ju-Jitsu

[laska05b]

tu masz opisane kilka styli

"KARATE - sztuka pustych rąk



Za ojca sztuki karate (jap. kara - pusta, te - ręka) uważa się okinawskiego mistrza Gichina Funakoshi (1868-1957), twórcę stylu Shotokan. Na obszarze całego Ryukyu dawał on pokazy "pustej ręki", wywołując powszechny podziw nie tylko najwyższych dostojników, ale również ekspertów sztuk walki m. in. Jigoro Kano, twórcy judo. Efektem popularyzatorskiej działalności Funakoshi był raport skierowany przez wizytatora szkolnego Shintaro Ogawę do rządu japońskiego, w którym podkreślał on wychowawcze i zdrowotne zalety karate. Wkrótce nastąpiło też oficjalne wprowadzenie tej sztuki walki do programu nauczania w okinawskich szkołach. Funakoshi dał również pokaz karate w Budokuden w Kioto w roku 1915, co sprawiło, że sztuka ta, obok judo, kendo i aikido, weszła w skład japońskiego systemu budo. W świątyni Enkaku-Ji znajduje się obelisk poświęcony pierwszemu propagatorowi sztuki "pustej ręki", na którym obok imienia i nazwiska widnieje napis: "Karate ni sente nashi" - "Karate nigdy nie było techniką agresji".





AIKIDO - droga harmonii ciała i umysłu



Aikido znane jest jako jedna z najbardziej wysublimowanych i wyrafinowanych sztuk walki, która na swych wyższych poziomach staje się efektywną dyscypliną służącą rozwojowi, integracji i wykorzystaniu całości sił każdego człowieka, zarówno fizycznych jak duchowych. Aikido jest szczególną metodą walki rozwiniętą przez japońskiego mistrza Morihei Ueshiba, która opiera się na praktycznych ruchach samoobrony zaczerpniętych ze sztuk posługiwania się mieczem i włócznią, jujutsu, aikijutsu i innych, starożytnych, bardziej ezoterycznych sztuk walki. Aikido jest unikalną metodą samoobrony równie efektywną przeciw jednemu, jak przeciw wielu napastnikom. Aikido może ćwiczyć właściwie każdy - niezależnie od płci czy wieku, a osiągnięte wyniki bywają często bardzo spektakularne. Aikido jest bowiem sztuką walki dostępną praktycznie dla wszystkich ludzi.





KUNG FU - sztuka wojenna



Wprawdzie sztuka Wu Shu pogodzi z Chin, uważam jednak, że wartą ją tutaj opisać. System Kung Fu znany jako Jow Ga (Rodzina Jow) określany jest również jako Chow Gar, Zhou Jia i Chau Ka w zależności od dialektu lub tłumaczenia. Jow Ga czasami jest nazywany Hung Tao Choy Mei, co w tłumaczeniu oznacza "głowa Hung i ogon Choy". System został tak nazwany, ponieważ połączył mocną pracę rąk i tułowia (techniki z Hung Ga Kung Fu) z szybką pracą nóg i kompleksowymi technikami kopnięć (Choy Ga kung fu). Założycielem systemu był Jow Lung. Jow Lung urodził się w 1891 roku w Chinach, w prowincji Kanton, w wiosce Hsin-Hui Sheng Sha Fu. Adepci Kung-Fu w klasztorze Shaolin od bardzo młodych lat ćwiczą aby nadać swojemu ciału elastyczność. Dzięki temu otrzymują zdolności ruchowe niedostępne dla kogoś kto zaczyna ćwiczyć w późniejszym wieku.





KRAV MAGA-izraelski system walki.



Izraelski system (system, a nie sztuka walki!) samoobrony opracowany w latach 30. w Czechosłowacji, przez Imi Lichtenfelda (ur. 1910, Budapeszt). System bazuje na podstawowych odruchach obronnych człowieka: różne pchnięcia i uderzenia na okolice gardła, oczy, kopnięcia w strefę krocza oraz w nogi. System cały czas ewoluuje, przejmując z innych systemów obronnych bądź sztuk walki najbardziej skuteczne rozwiązania. Centrala International Krav Maga Federation and School ma swoją siedzibę w Izraelu oraz oddziały na całym świecie (także w Polsce).





JU JITSU



Ju-Jitsu - tradycyjna japońska sztuka walki. W wersji oryginalnej poza Japonią prawie nie spotykana. Większość poza japońskich szkół Ju-Jitsu klasyfikuje się jako Modern Ju-Jitsu. Bardzo często zawierają one elementy lokalnych systemów walki wręcz. Podczas ćwiczeń uczniowie kształcą się ku kolejnym stopnim "wtajmniczenia". Podział stopni uczniwoski to kyu, jest ich 10 i do tego dochodzą dan, też 10 - stopnie mistrzowskie. Stopnie kyu liczone są od 10 do 1 kyu (czarny pas), a dany od pierwszego do 10 (pas czerwony). NAjwyższ stopień w Polsce posiada Roman Grzegorz. Przykłady Modern Ju-Jitsu: Kempo Tai Jitsu, Jukado, Brazylijskie Ju-Jitsu. Przykłady szkół tradycyjnych: Yoshin Ryu, Shibukawa Ryu, Araki Ryu.




MUAY THAI



Muay thai wywodzi się z Tajlandii i jak się ocenia ma ok. 2000 lat. Wywodzi się ona ze sztuki krabi-krabong, która została stworzona na potrzeby tajskich żołnierzy. Walczono mieczami oraz łokciami, kolanami, stopami a także głową. Elementy tajskiego boksu są wykorzystywane w innych stylach walki, np. Shidokan karate.




WUSHU



Ogół chińskich sztuk walki przyjęło się na Zachodzie określać nazwą kung-fu. Kung-fu oznacza jednak nie sztukę walki, a wysoki poziom umiejętności osiągnięty w wyniku ciężkiej, długotrwałej nauki. Może to dotyczyć wielu różnych dziedzin. Jeśli chodzi o chińskie sztuki walki, to bardziej prawidłowa jest nazwa używana w Chinach - wushu, czyli dosłownie: sztuki wojenne. Termin wushu zapisuje się takimi samymi znakami jak japoński termin bu-jitsu. Wushu dzieli się na xiandai wushu (współczesne wushu) lub jingsai wushu (sportowe wushu) oraz chuantong wushu (tradycyjne wushu), inaczej nazywane minjian wushu (ludowe wushu). Używany na Zachodzie termin kung-fu pokrywa się w zasadzie raczej z chuantong wushu/minjian wushu, nie obejmuje natomiast xiandai wushu/jingsai wushu. Xiandai wushu/jingsai wushu to przede wszystkim dyscyplina sportowa o aspiracjach olimpijskich. W konkurencji form (taolu) stosuje się podział przede wszystkim na changquan (długa pięść - formy zwykle bardzo akrobatyczne, o ruchach stosunkowo płynnych i dużej dynamice), nanquan (południowa pięść - bardziej stabilne pozycje, mniej akrobacji, dużo fizycznej siły) i taijiquan (ruchy miękkie, pełne gracji, w większości wykonywane powoli). Uprawiana jest także konkurencja sanda/sanshou, czyli rodzaj walki w rękawicach i ochraniaczach (m.in. na korpus) zbliżona do kick-boxingu, ale z szerokim wykorzystaniem rzutów i zepchnięć z podestu na którym odbywają się walki. W wariancie zawodowym stosuje się mniej ochraniaczy, natomiast wykorzystuje się uderzenia kolanami. Obecnie istnieje tendencja w wariancie zawodowym do dopuszczenia także uderzeń łokciami. Chuantong wushu/minjian wushu lub w terminologii bardziej popularnej na Zachodzie kung-fu, to nie jedna, określona sztuka walki, a ogromne bogactwo rozmaitych systemów, opartych na bardzo różnych koncepcjach i zasadach. Jest to bogactwo tak duże, że powszechnie stosowane klasyfikacje stanowią nadmierne uproszczenie. Jednak wspomnimy tu o nich ze względu na to że są dość rozpowszechnione. Chińskie sztuki walki dzieli się zwykle na północne i południowe. Mówi się przy tym, że style północne opierają się na kopnięciach, a południowe na technikach ręcznych. Jednak zarówno na południu Chin spotyka się style zawierające dużo kopnięć, jak i na północy uprawia się wiele systemów nie przywiązujących do kopnięć dużej wagi. Stosuje się też podział ze względu na związek danego systemu z jednym z głównych ośrodków które wpływały na rozwój sztuk walki, np.: Shaolin (funkcjonuje podział na Shaolin północny i południowy), Wudang, czy Emei. Wiele systemów nie mieści się w tej uproszczonej klasyfikacji. Popularny jest podział na style zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia). Do zewnętrznych zalicza się zdecydowaną większość, a tylko nieliczne do wewnętrznych. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że style zewnętrzne koncentrują się bardziej na typowym treningu fizycznym, i typowym wykorzystaniu siły, a wewnętrzne bardziej na pracy nad koordynacją pomiędzy umysłem i ciałem, i nad specyficznym sposobem generowania siły przy użyciu całego, stosunkowo rozluźnionego ciała. Podział ten jednak jest bardzo dyskusyjny i stosowany jest głównie z przyczyn historycznych - na początku XX wieku grono mistrzów xingyiquan, baguazhang i taijiquan w Pekinie uznało, że systemy te mają wiele cech wspólnych i w związku z tym zdecydowano o zaliczaniu ich do jednej rodziny neijia. Trzeba zwrócić uwagę, że podziału na systemy zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia) nie należy mylić z podziałem na metody treningowe zewnętrzne (waigong) i wewnętrzne (neigong). W niemal wszystkich bowiem systemach klasyfikowanych jako zewnętrzne wykorzystuje się bowiem w mniejszym lub większym stopniu trening neigong. Określony styl kung-fu to nie tylko zestaw technik, czy form. To zawsze pewien system wzajemnie z sobą związanych metod treningowych (gongfa) i koncepcji (quanli). Wszystkie metody treningowe, łącznie z wykorzystywanymi w wielu stylach formami, stanowią ilustrację teorii danej szkoły służąc poznaniu i praktycznemu opanowaniu jego koncepcji i rozwinięciu charakterystycznych dla danego stylu umiejętności. To jest pewien wyróżnik szkół tradycyjnego kung-fu (chuantong wushu). Organizowane są zawody sportowe w których startują przedstawiciele tradycyjnego kung-fu/wushu. Różnica w stosunku do jingsai wushu polega jednak na tym, że w chuantong wushu rywalizacja sportowa nie jest głównym celem, któremu całkowicie podporządkowany jest proces treningowy, a stanowi tylko pewien element znacznie szerszej całości. Kung-fu (chuantong wushu) nie jest zatem tylko dyscypliną sportową, w której liczą się wyniki na zawodach i odbywa się proces selekcji tych, którzy rokują w tym kierunku największe nadzieje. Kung-fu jest dla każdego i może być uprawiane przez całe życie. Odpowiedni system można dobrać w zależności od indywidualnych upodobań, predyspozycji i warunków fizycznych. W kung-fu przywiązuje się wagę nie tylko do rozwinięcia umiejętności walki wręcz, czy z bronią, ale także do wszechstronnego rozwoju adepta. Wzorcem wojownika kung-fu jest ktoś, kto nie tylko potrafi walczyć, ale posiada szeroką wiedzę. Dla adeptów spoza Chin nauka kung-fu to często także poznawanie bogatej kultury Kraju Środka. W wielu szkołach naucza nie tylko sztuki walki, ale także tradycyjnych metod leczenia (akupresura, akupunktura, ziołolecznictwo) bądź ćwiczeń służących kultywowaniu zdrowia (neigong, qigong). Niektóre systemy kung-fu słyną z walorów zdrowotnych, np. taijiquan i yiquan, w których te same metody treningowe służą zarówno rozwojowi umiejętności walki jak i zdrowiu ćwiczącego. Wielki nacisk kładzie się także na postawę etyczną adepta - wude (dosłownie: cnoty wojownika). Mówi się: "Ucząc się sztuki walki, przede wszystkim uczysz się być dobrym człowiekiem". Głównych odmian chińskich sztuk walki można wyróżnić kilkadziesiąt, a ze stylami mniej znanymi i podstylami co najmniej kilkaset. Poniżej jest tylko niewielka część (nazwy podane zostały w transkrypcji pinyin w wymowie języka ogólnochińskiego; w nawiasach podano nazwy w innych transkrypcjach lub pochodzące z lokalnych dialektów): Baguazhang (Pakua Chang) Baihequan (Pak Hok Kuen) Baimeiquan (Pak Mei Kuen) Bajiquan Cailifoquan (Choy Lee Fut Kuen) Chuojiao Fanziquan Hongjiaquan (Hung-gar Kuen) Jingangziranchui Liuhebafaquan (Liu ho pa fa ch'uan) Meihuazhuangquan Mizongquan Piguaquan Sanhuang Paochui Taijiquan (T'ai Chi Ch'uan, Tai Chi) Tanglangquan (styl modliszki) Tantui Tongbiquan Xiajiaquan (Hop-gar Kuen) Xingyiquan (Hsing-i ch'uan) Yanqingquan Yiquan (I-ch'uan), znany również jako Dachengquan (Ta Ch'eng Ch'uan) Yongchunquan (Wing Chun Kuen, Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen) Zhoujiaquan (Chow-gar Kuen) Ziranmen (Tzu jan men)




CAPOEIRA



Capoeira jest sztuką walki, grą i tańcem. Stworzona w XVIII i XIX wieku przez brazylijskich niewolników, stała się dla nich sposobem na manifestowanie odrębności kulturowej. Wywodzi się z rytualnych tańców plemion afrykańskich; zawiera też wiele cech kulturowych charakterystycznych dla Indian południowoamerykańskich. Capoeira spośród innych sztuk walki wyróżnia się dynamizmem i taneczną płynnością. Niewiele jest statycznych pozycji, dużo natomiast zamaszystych kopnięć i podcięć. Ciosów przeciwnika nigdy się nie blokuje, zamiast tego capoeira oferuje wiele uników i przejść. Najważniejszymi odmianami Capoeira są: Capoeira Regional - stworzona przez Mestre Bimba (1900-1974). Szybka i dynamiczna, bardziej praktyczna w zastosowaniu do walki. Ze względu na widowiskowość, jest dzisiaj popularniejsza od angoli. Capoeira Angola - zawiera mniej elementów charakterystycznych dla sztuk walki, jest bardziej nastawiona na grę, współpracę, taniec. Wykreowana została w XX wieku przez Mestre Pastinha (1889-1981) w celu zachowania, przywrócenia tradycyjnych elementów capoeiry i była swego rodzaju odpowiedzią na stworzenie Capoeira Regional przez mestre Bimba. Z Capoeira nieodłącznie wiąże się rytuał Roda (wym. hoda, z port. krąg, koło). Capoeiristas tworzą zamknięty krąg, którego głównym elementem jest orkiestra - bateria. Gracze parami wchodzą do kręgu, by tam prowadzić symulowaną walkę - jogo. Pozostali w tym czasie muzyką i śpiewem nadają całości energię - Axé. Podstawowym instrumentem używanym w Roda jest berimbau. "Capoeira jest dla mężczyzn, kobiet i dzieci; jedynymi, którzy nie powinni się jej uczyć są ci, którzy nie chcą." -- Mestre Pastinha W Polsce jest już wiele grup Capoeira - między innymi Artes das Gerais, Companhia Pernas Pro Ar, Beribazu, Axe Capoeira, Abada, Magia, IUNA, Capitaes de Areia.

Strony www:


Ogólnopolska strona Capoeira

[[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

FICAG

[capoeira.waw.pl/]

Artes das Gerais

[artesdasgerais.prv.pl/]

Beribazu

[beribazu.org/]

Beribazu Polska

[beribazu.org/polska]

ABADA Capoeira

[[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Axe Capoeira

[[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Magia

[capoeira.zajc.pl]

IUNA

[[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Capitaes de Areia

[[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Companhia Pernas Pro Ar

[capoeira.com.pl]





ARNIS



Arnis to rdzenna filipińska sztuka walki, której nazwa pochodzi od hiszpańskiego słowa arnes, oznaczającego pancerz. Bronią stosowaną w tej sztuce są noże, długie i krótkie, oraz bambusowe kije, jeden lub dwa, o blisko metrowej długości. Uważa się, że właśnie przez mistrza tej sztuki walki został zabity Ferdynand Magellan w 1521 r. Późniejszy rozwój arnis nastąpił w wyniku chęci Filipińczyków do przeciwstawienia się hiszpańskim kolonizatorom. Do licznych odmian arnis zalicza się obecnie m.in.: didya, escrima, estocada, kabaroan, kali, pagaradman, pananandata, sinawali. Obecnie emigranci filipińscy propagują w świecie tę sztukę walki w jej usportowionej postaci. Wygraną uzyskuje się poprzez zadanie poprawnego ciosu w czuły punkt ciała przeciwnika, poprzez rozbrojenie go lub powalenie na ziemię




KENDO



Kendo sztuka walki wywodząca się z szermierki japońskich samurajów. Zasady walki oparte są na kodeksie bushido. Źródłosłów: kendo (droga miecza) Kendo (jap.??; inne transkrypcje: kendo, kendou, kendoh) jest współczesną dyscypliną sportową wywodzącą się z kenjutsu - tradycyjnej szermierki mieczem japońskim, zwanym katana. Własne reguły sportowe kendo zaczęło tworzyć już w XVIII wieku. Umożliwiały one samurajskim wojownikom bezpieczniejsze doskonalenie umiejętności szermierczych, a także bezkrwawą rywalizację pomiędzy różnymi szkołami. Ostatecznie usystematyzował je mistrz Chuta Nakanishi, twórca szkoły szermierczej nazywanej Nakanishi Ittoryu. Wprowadził on do walki treningowej maskę men, rękawice kote oraz bezpieczne miecze bambusowe shinai. Był także twórcą samej nazwy kendo, którą tłumaczy się jako "droga miecza". Bambusowy miecz shinai zbudowany jest z czterech listewek połączonych skórzaną rękojeścią i cięciwą tsuru. Posiada również okrągłą gardę - tsuba. Zawodnicy przystępują do ćwiczeń ubrani w tradycyjny strój japoński - bluzę keikogi, (podobną do używanej w judo) oraz szerokie spodnie hakama. Podczas walki chronieni są specjalnym ubiorem ochronnym (kendogu, bogu) składającym się z solidnych osłon twarzy , głowy i ramion (hełm zwany men - około 3,5 kg), korpusu (napierśnik zwany do), ochraniaczy niższych części ciała (tare) oraz długich rękawic (kote) Współczesny trening kendo składa się z ćwiczeń shinai kyogi, wykonywanych przy użyciu mieczy bambusowych shinai, oraz zestawu 10 form Nihon Kendo Kata, układów odzwierciedlających typowe starcia pojedynkowe, wykonywanych mieczami drewnianymi bokken lub mieczami metalowymi iaito. Waza, czyli techniki kendo składają się głównie z ataków shikake-waza i kontrataków oji-waza (w kendo nie stosuje się zasłon, tak typowych dla szermierki europejskiej). Walka sportowa toczy się na parkiecie z oznaczoną liniami kwadratową planszą, o wymiarach boku 9 - 11 m. Czas walki może wynosić do 5 minut - chyba, że jeden z zawodników wcześniej uzyska 2 punkty, nazywane po japońsku ippon. Aby zdobyć punkt należy trafić mieczem w jedną z następujących części ciała przeciwnika: głowę men, bok korpusu do, rękę kote lub zadać pchnięcie w gardło tsuki. Podczas ataku należy zachować prawidłową postawę i dystans, zadać cięcie odpowiednią częścią miecza, a także dać sędziom znak odpowiednim okrzykiem, że cios nie został zadany przypadkowo. Trafienia niepewne, słabe, niecelne lub równoczesne nie są zaliczane jako punkty. Kendo - jako sport, sposób rekreacji, czy sztukę walki - uprawia dziś w świecie około 5 mln ludzi. Co trzy lata odbywają się mistrzostwa świata, w pozostałych latach są mistrzostwa Europy. Od 1969 r. działa EKF Europejska Federacja Kendo ([[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]), a od 1970 IKF Międzynarodowa Federacja Kendo ([[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]), do której należy obecnie ponad 40 państw. Obydwie te organizacje nadzorują m.in. nadawanie stopni mistrzowskich dan. Kwalifikacje zawodników kendo, podobnie jak w innych dalekowschodnich sportach walki, wyraża się stopniami uczniowskimi kyu oraz stopniami mistrzowskimi dan. Jednakże w odróżnieniu od judo czy karate, stopień w kendo nie jest w żaden widoczny sposób uwidaczniany. W Polsce kendo jest uprawiane od roku 1973. Obecnie (marzec 2003) ćwiczy je około 500 zawodników (kendoka) w 20 klubach (dojo), zrzeszonych w Polskim Związku Kendo. Największym dotychczasowym sukcesem sportowym Polaków w kendo był brązowy medal drużynowy, wywalczony na mistrzostwach Europy w Amsterdamie w roku 1989.




KOBUDO



1. Ogólna nazwa dawnych japońskich sztuk walki, rozumianych jako umiejętności walki rzeczywistej. Nazwa kobudo jest stosowana zamiennie z nazwą koryu (stare szkoły) - na ogół w sensie ich odróżnienia od bardziej nowoczesnych sztuk i sportów walki budo. Dawne umiejętności przekazywane były z pokolenia na pokolenie w ramach rodziny lub klanu jako swego rodzaju "wtajemniczenie" - niektóre z nich jednak upowszechniły się, zostały szeroko docenione i w ten sposób mogły stać się fundamentem współczesnych budo. Organizacją, która zrzeszyła wiele różnych kobudo, był powstały w 1935 r. Nippon Ko-budo Shinko Kai (Stowarzyszenie dla Rozwoju Japońskich Kobudo). 2. Sztuka walki powstała w archipelagu Ryukyu. Broń używana w tym stylu walki wywodzi się z narzędzi rolniczych. Przykładami broni są: bo, sai, nunchaku, tonfa




TEAKWONDO



Taekwondo (Hangul: ???; Hanja: ???) - narodowa sztuka walki Korei. Początkowo stworzona do celów militarnych, następnie zaadaptowana do użytku cywilnego. Nazwa taekwondo składa się ze słów języka koreańskiego: tae (?/?) oznaczającego stopę, kwon (?/?) oznaczającego pięść oraz do (?/ ?) oznaczającego drogę lub filozofię życia. Nazwę taekwondo przyjęto 11 kwietnia 1955 roku, za zgodą większości koreańskich mistrzów sztuk walki, w celu połączenia wielu zróżnicowanych stylów ( takich jak kongsudo, taekkyon, kwonbop, subak, tangsudo) pod nazwą taesoodo. Za głównego twórcę tej sztuki walki uważa się mistrza Choi Hong Hi. On jest także autorem nazwy taekwondo obowiązującej od 1957. Trzema największymi organizacjami taekwondo o zasięgu światowym są: International Taekwon-do Federation (ITF), założona w roku 1966, w Polsce reprezentowana przez Polski Związek Taekwon-do ITF; World Taekwondo Federation (WTF), założona w 1973, w Polsce reprezentowana przez Polski Związek Taekwondo WTF; Global Taekwon-do Federation (GTF), w Polsce reprezentowana przez Polską Unię Taekwon-do. Podstawę taekwondo stanowią: system założeń filozoficzno-moralnych, techniki podstawowe (przede wszystkim nożne), ściśle określone układy formalne (w organizacji WTF jest 17 układów zwanych poomsae, w ITF 24 układy zwane tul, w GTF ćwiczy się układy z ITF jak również układy specyficzne dla GTF). Współzawodnictwo sportowe obejmuje przede wszystkim układy formalne i walkę. Rozgrywa się również inne konkurencje, np. w federacji ITF są to techniki specjalne i testy siły. Zasady etyczne taekwondo wg mistrza Choi Hong Hi: grzeczność, uprzejmość (koreańskie yeui) rzetelność, uczciwość (koreańskie yomchi) wytrwałość (koreańskie innae) samokontrola, opanowanie (koreańskie gukgi) nieugięty duch, odwaga (koreańskie baekjul boolgool). Taekwondo jest szeroko rozpowszechnioną na świecie formą samoobrony. Styl ten charakteryzuje duża ilość kopnięć. Gwarantuje on pełne wykorzystanie siły i szybkości, na jakie stać ludzkie ciało. Stopień zaawansowania oraz umiejętności zawodnika taekwondo odzwierciedla noszony przez niego pas. Wyróżnia się 10 stopni uczniowskich (Kup), które zdobywa się od 10 Kup (najniższy) do 1 Kup, oraz 10 stopni mistrzowskich (Dan), które przydzielane są od 1 do 10 (w ITF - do 9). Najwidoczniejsza różnica między stylami walki reprezentowanymi przez trzy główne organizacje taekwondo jest taka, że regulaminy zawodów ITF i GTF pozwalają uderzać w twarz pięścią (w rękawicy), a regulamin WTF tylko nogą (pięścią można tylko w korpus - dlatego w WTF stosuje się głównie techniki nożne i nie używa się rękawic). Poza tym na zawodach organizowanych przez ITF i GTF walczy się z lekkim kontaktem a przez WTF z pełnym kontaktem. Taekwondo WTF, dzięki jasnym zasadom i dużej widowiskowości, zawitało na olimpiadzie w Seulu ( 1988 ) jako dyscyplina pokazowa. Obecnie, od igrzysk olimpijskich w Sydney ( 2000 ), Taekwondo WTF jest pełnoprawnym sportem olimpijskim. W Atenach ( 2004 ) Polska była reprezentowana przez Aleksandrę Uścińską. Walki olimpijskie w Taekwondo WTF odbywają się w następujących kategoriach wagowych: kobiety: <49; <57; <67; 67+ mężczyźni: <58; <68; <80; 80+ "

oczywiscie to nie moje teksty jest to artykul zapożyczony

[laska05b]

w walce przydaje sie znajomosc jak najwiekszej liczby stylow nawet biegu na 100 metrow
pozdro

[EXPERTO]

Muay Thai mi się zajebiście podoba, jak dla mnie jedna z najlepszych sztuk walki

[Placeck]

w walce przydaje sie znajomosc jak najwiekszej liczby stylow nawet biegu na 100 metrow
pozdro

Na 100m biegałem w ok 13sek, trenowałem kilka sztuk wali i nie sądze aby to mi sie przydawało najbardziej w walce.

Boks tajski jest z pewnościa efektowny i pod tym względem tez mi sie podoba, lecz jeżeli chodzi o walory samoobronne to sprawdza sie średnio chyba ze ktos opanował tę czy kazdą inną sztuke perfekt.

[laska05b]

Jak sie bic na ulicy

Po pierwsze: jeśli możesz uniknij bijatyki. To najlepszy sposób na uniknięcie bycia pobitym


Po drugie: jeśli nie jesteś wyszkolony, a Twój przeciwnik jest - zostaniesz pobity. To jeszcze jeden powód, żeby za wszelką cenę unikać walki.

Po trzecie: jeśli już się bijesz musisz wiedzieć o dwóch rzeczach: 1) Zostaniesz uderzony 2) Bycie uderzonym jest nieprzyjemne. Kiedy oba te fakty zaakceptujesz będziesz mógł się zająć się ważnymi rzeczami: strategią i techniką.

Po czwarte: tego w zasadzie nie ma w cytowanym przez nasz tekście, ale warto przypomnieć: unikaj bijatyki na wszelkie możliwe sposoby. Umiejętność dyplomacji też mogą zaimponować Twojej dziewczynie.

Po piąte: jeśli już się bijesz potrzebujesz pewności siebie. A więc JEŚLI już musisz się bić, to rób to na serio.

Po szóste: jeśli znajdujesz się w zamkniętym pomieszczeniu ustaw się tak, żeby wyjście było za Twoimi plecami, lub, jeśli to niemożliwe, po Twojej silniejszej stronie (prawej jeśli jesteś praworęczny). To ważne, żeby wyprzedzić dopingujący tłum, który (w barach, szkołach czy gdzie tam się ludzie biją) na pewno szybko się zbierze by dopingować i odetnie ci drogę ucieczki.

Po szóste i pół: ucieczka to nie to samo co wycofanie i TAK, my wiemy co to jest honor, ale wiemy też co to jest złamany nos i bycie bitym na granicy przytomności.


Po siódme: jeśli przeciwników jest dwóch, lub jeśli przeciwnik ma jakąś broń (nawet niekoniecznie nóż, ale choćby kij bilardowy) - od razu skoncentruj się na ucieczce.

Po ósme: Pozycja! Stopy na szerokość ramion, jedna lekko z przodu. Kolana ZAWSZE lekko ugięte (wyprostowane kolano łatwo złamać). Przeprosty zachowaj na Taniec z Gwiazdami.

Po dziewiąte: Pozycja! Zasłoń twarz gardą. Silna ręka zasłania twarz, słabsza podbródek. Łokcie lekko na zewnątrz. LEKKO! Uderzenie w wątrobę też boli.

Po dziesiąte: Pozycja! Podbródek trzymaj nisko. Trudniej Cię w niego trafić, zasłaniasz szyję. Szanse na bycie znokautowanym gwałtownie maleją.

Po jedenaste: Nie spuszczaj przeciwnika z oczu. Tę zasadę staraj się stosować także podczas wycofywania się.

Po dwunaste: Staraj się być w ruchu. Nie, nie skacz jakbyś grał w Call Of Duty 4 albo udawał królika, tylko powoli się przesuwaj. Ostrożnie! Jeśli się potkniesz o coś i się wywrócisz - przegrałeś.


Po trzynaste: A nie można było uniknąć tej walki?


UDERZANIE


Po czternaste: Nie szalej. Cierpliwość zawsze daje przewagę nad machaniem rękami i waleniem w co popadnie, bo a nuż się uda.

Po piętnaste: Nie kop. Jesteś słabym fighterem, który ma problemy z utrzymaniem równowagi. Jeśli zaczniesz kopać to problemy znikną - po prostu kompletnie stracisz równowagę.

Po szesnaste: Naucz się zaciskać pięść. Zdjęcia w linku do oryginalnego tekstu.


Po siedemnaste: Włóż cokolwiek między palce, a wnętrze Twojej dłoni. Cokolwiek. Trawę nawet. Ziemię. Drobne monety. Kamyk. Nie fair? No tak... rzeczywiście. Może powiemy o tym sędziemu? O, akurat nie ma sędziego, a Twój przeciwnik wciąż chce Cię pobić.

Po osiemnaste: Trzymaj nadgarstek w linii z przedramieniem, Inaczej go złamiesz.

Po dziewiętnaste: Prawy prosty. Prawy prosty. Siłę czerp z ruchu ramieniem, nie z wyprostu łokcia. Jeśli umiesz poprawić siłę uderzenia ruchem biodra - tym lepiej dla Ciebie.

Po dwudzieste: Haki są za wolne. Prawy prosty. Prawy prosty. Uderzenia hakiem są dobre, gdy bijesz się na punkty. A teraz chyba nie bijesz się na punkty? Jakie są haki? Za wolne.

Po dwudzieste pierwsze: Nie próbuj robić kombinacji ciosów. Nie umiesz. Twoja kombinacja to Prawy prosty - prawy prosty.


BYCIE UDERZANYM


Po dwudzieste drugie. Na tym etapie już powinieneś wiedzieć, że będziesz uderzony.

Po dwudzieste trzecie: Nie unikniesz wszystkich ciosów. Większości nie unikniesz. Jeśli unikniesz jednego, albo dwóch - możesz być z siebie zadowolony.

Po dwudzieste czwarte: Rób ruch w kierunku ciosu. Wbrew pozorom zmniejszysz jego siłę. Ma mniej czasu, żeby się rozpędzić.


Po dwudzieste piąte: Agresywna obrona polega na robieniu kroków w przód. Gdy robisz kroki w tył może się okazać, że za tobą jest ściana, której nie zauważyłeś. A jak ją miałeś zauważyć, skoro była za Tobą? Jeśli będziesz nacierał w obronie (tak, to dziwne) to przeciwnik będzie się cofał.

Po dwudzieste szóste: Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Łatwo o tym zapomnieć.


ZWARCIE


Po dwudzieste siódme: Jest spora szansa, że dojdzie do zwarcia. Leżysz na ziemi, a przeciwnik na Tobie. Plus jest taki, że nie dostajesz ciosów. Minus jest taki, że jak się szybko nie pozbierasz, to zaczniesz.

Po dwudzieste ósme, dziewiąte i trzydzieste: Jeśli przeciwnik stoi za Tobą a) nadepnij mu na stopę uderz go potylicą lub c) wykręć mu palce.


Po trzydzieste pierwsze: Jeśli przeciwnik usiądzie na Tobie - przegrałeś.

Po trzydzieste drugie: nie daj się dusić.


PODSUMOWANIE


Po trzydzieste trzecie: jesteś młody, kulturalnym, inteligentnym człowiekiem. Nie musisz nic udowadniać. Musisz tylko nie dać się pobić.

Po trzydzieste czwarte: jeśli zakładasz, że przegrasz - przegrasz. Do. Or do not. There is no try.


Po trzydzieste piąte: ten poradnik nie zrobi z ciebie fightera. Jeśli jednak poznasz te zasady, a Twój przeciwnik nie będzie ich znał - znacznie zwiększysz swoje szanse na niebycie pobitym.


Po trzydzieste szóste: zapomnij o grze fair. Nie ma sędziów - nie ma fair.


Po trzydzieste siódme: W idealnym świecie masz mieć umysł chłodny jak łysy mamut. To się nie uda, ale przynajmniej spróbuj.

Po trzydzieste ósme: to nie jest poradnik dla ludzi, którzy trenują walkę. Oni mają sposoby, przy których te są słabe. To jest poradnik dla tych, którzy sposobów nie mają.

[Placeck]

Ten kto jest autorem tego zabawnego instruktarzu mógł napisać kilka wersjii dla osób z róznymi predyspozycjami lub umiejętnościami.


Jezeli bijesz sie z lepszym w stójce nie ma szans na wyjście całym z tego.
Znaczna wiekszośc "prawdziwych" walk ulicznych kończy sie w zwarciu i tu decyduje masa lub znajomosć przynajmniej podstaw technik parterowych.

Zresztą rozmowa była na temat Boksu tajskiego a nie prucia ryja na ulicy

[UkaniU]

hehehehehe

[laska05b]

autorem tego jest swiatowy zwiazek mma tekst zostal przetlumaczony na jezyk polski

[UkaniU]

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

obejrzyjcie jest kilkanaście odcinków .. Mistrzowie róznych sztuk walki przedstawiają style i siłe ciosów ..Jets też Mistrz Muay tyah

Anatomia sztuk walki ..

[Kristo]

na ulice dobra sztuka walki Kędy-Uciec

[Mefisto2008]

na ulice dobra sztuka walki Kędy-Uciec

muszę sie w niej podszkolić
ae co do Muay Thai to także podoba mi się ta sztuka

[Gość]

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]
zajebisty gość możecie go znać choćby z filmu Ong-bak.

[UkaniU]

Dobry jest ....

Mi sie od 18 zaczynają znów treningi Muay Thai .... Bedzie dobrze ..

[miko39]

To masz dobrze u mnie można trenowac tylko karate i boks przy czym w tym drugim trener zawsze na%

[UkaniU]

hehe to dość tak

[KAM]

Ja obecnie wziąłem się za trenowanie karate kyokushin i narazie mi się zajebiście podoba